Beijing

Beijing!

Een verrassend korte vlucht van 8,5 uur naar Beijing. Mijn reisgenoten laten zich makkelijk herkennen aan de leeftijd en afritsbroeken tussen bijna alleen maar Chinezen. De mist bij aankomst is de permanente smog en met de temperatuur hebben we geluk, een kleine dertig graden ipv de 38 van de afgelopen dagen. Met een vochtigheid van 80 procent dus direct in het zweet.

We verblijven in het qiluhotel, meer dan prima plek. Om niet direct in slaap te vallen een korte douche waarna we door de stad gaan wandelen, eerst langs de keizerlijke vijvers, door de verborgen stad naar het plein van de hemelse vrede, rondje om het mausoleum van Mao en snel weer door met de moderne metro naar een hutong. Een lokale wijk met winkels en tal van doodlopende steegjes. Als afsluiting bezoeken er nog snel de klokkentoren en drumtoren en dan hebben we als ware Japanners Beijing in 6 uur gedaan.

De stad maakt een uiterst vriendelijke en veilige indruk. In veel wereldsteden heb je het idee op je geld te moeten passen hier juist niet, eerder op je leven bij het oversteken. Of het licht nu rood of groen is ze rijden als een dolle gewoon door dus met enig lef steken we de straten over. De mensen leven vooral buiten, drinken liters maar dan ook liters thee en eten is ook een avontuur, het openbare toilet omdat de meesten geen toilet hebben laat ik dan maar buiten beschouwing. Opvallend hoe extreem weinig Europeanen we tegenkomen, we zijn dan ook een attractie op zich en er worden regelmatig door Chinezen een foto vanuit de heup geschoten, grappig zo doen wij dus ook.

We lunchen in iets war voor een restaurant doorgaat, vol met locals. We bestellen een gerecht of tien en zo maken we onze eigen rijsttafel en daar zit het gekke, die Chinezen eten eerst alles op en als er dan nog plek over is beginnen ze pas met soep en de witte rijst. Wij mengen het zoals we gewend zijn en doen onze eerste verwoede poging om met stokjes te eten. Iets wat bij het avondeten al een stuk makkelijker blijkt omdat de rijst beter plakt. Het lijkt alsof je je eten klemt maar op een kunstige manier weten hun ook de losse rijst met stokjes als een soort lepel eenvoudig naar de mond te brengen. Ik zeg nog maar even oefenen.