Tsagaan Suvraga en Ikh Gazriin Chuluu

> De vrouw van de ger sprenkelt in traditioneel kostuum paardenmelk op onze banden om ons een behouden rit te wensen, mag ook wel na 3 lekke banden en een oververhitte motor.
>
> Langzaam laten we de Gobi achter ons. Helaas hebben we de zeldzame sneeuwluipaard en - gobikameel niet getroffen, maar als je het verhaal van the making of planet earth kent, weet je hoe klein die kans is. Gelukkig hebben we beiden nog wel gezien in het museum vol opgezette dieren bij de vallei. Dankzij de vrije presentaties en slechte beveiliging kan ik nu dan wel zeggen dat ik een dinosaurus-fossiel, bot en zelfs 2 eieren in m'n handen heb gehad van ca 70 miljoen jaar oud. Vast niet zo bedoeld, maar hoe vaak krijg je zon kans?

We rijden naar Tsugaan Suvraga, een vreemd landschap met kleurrijk gesteente. Een mooie wandeling begint in de zon en eindigt in een grandioze regenbui en wie is er alleen gewapend met een zonnebril?

De reisdagen worden langer en het landschap leger. Gemiddeld komen we om de 150 km een dorpje tegen. Daar vinden we dan een kleine winkel en een bron om ons water aan te vullen. Tussen de dorpen zie je ongeveer 5 gers, 1 kudde schapen/geiten/paarden/kamelen* (* doorhalen wat niet van toepassing is). En voor de rest is het een monotoon glooiend groen landschap waar als je geluk hebt een gier zweeft of een gazelle rent.

Een van de problemen van dit land is dan ook de leegloop van het platteland. Iedereen hoopt op het geluk en geld van de stad, en ik kan heel goed begrijpen dat ze niet meer terug willen naar die grote weide. Het is een mooi land, maar alleen voor de avontuurlijke wandelaar die houdt van landschappen, niet helemaal de omschrijving van mij geloof ik. Het land heeft veel te bieden maar de reisafstanden maken het moeilijk het land boeiend te maken voor massatoerisme, iets waar ze zelf wel in geloven. Voor mij is het landschap alleen in ieder geval onvoldoende afwisselend om mij echt te blijven boeien.

Voor Ulaan Bataar maken we nog een laatste kamp in Ikh Gazriin Chuluu. Hier zijn bijna western-achtige rotsformaties die samen met een kampvuur een mooie avond met de crew oplevert. Ook het moment om afscheid te nemen van Dorge, Sopta, Tommer, Ocher, Batter en Tonga. Aardige mensen maar echt contact is door de taal niet mogelijk geweest, ik spreek nog steeds maar 1 woord Mongools en krijg na 2 weken nog op m'n donder dat m'n uitspraak kloten is.

Wat een contrast om dan weer in de hoofdstad aan te komen. De drukte, het lawaai, de files, de grote hoeveelheden mensen, asfalt, hoge gebouwen, geen gehobbel meer, we moeten er enorm aan wennen. Ons hotel Zolo Star heeft wifi en een warme douche, heerlijk om hier 3 nachten te blijven.