route van Osj naar Son Kol

In mijn vorige blog schreef ik al dat het avontuurlijk zou gaan worden en blijkt geen woord van gelogen. De route van Osj naar Kazarman naar Tasj Rabat blijkt er een die zelden door toeristen of zelfs de lokale agent gereden wordt. Het seizoen is hier sowieso kort doordat het in de winters ijzig koud is voorjaar en herfst extreem regenachtig. Juni tot september zijn de beste maanden, maar dan nog kom je nauwelijks een toerist tegen op de vele kiezelwegen die hoofdwegen vormen.

Zag je in Uzbekistan eigenlijk alleen nog maar Chevrolet en dan de types Nexia Lasetti of Cobalt rijden, in Kirgizie hebben ze een duidelijke voorkeur voor de Audi en dan specifiek de Audi 100. Daarnaast komen ineens veel westerse merken om de hoek maar ook de traditionele lada zie je wel, soms zelfs in 4x4 uitvoering. Bijzonder is het aantal Lexussen, dit land wordt gebruikt als dumpstore voor dit merk. Wij zelf rijden in twee oude Duitse verhuurbusjes waar de stickers van autovermietung nog op zitten.

Vanuit Osj zijn we vertrokken over de Kaldamo-bergpas richting Kazerman. Na een uur of vijf rijden door de bergen worden we staande gehouden, de weg blijkt afgesloten door een landverschuiving die de weg heeft weggevaagd en verspert. De eerste auto staat al drie uur en in totaal staan er vijf auto's/vrachtwagens, dit zegt wel iets over hoe druk deze hoofdweg bereden wordt. Gelukkig moeten we nog lunchen dus eerst maar onze picknick nuttigen en informatie verzamelen.

Het is de keuze, wachten tot de hulpdienst uit Jalal-abad komt en de weg vrij maakt wat nog uren kan duren of uren en uren omrijden en niet in Kazarman aankomen maar elders overnachten om door te rijden naar Tash Rabat. De afstanden zijn enorm , Het aantal wegen is in deze regio is minimaal en landverschuivingen maximaal. Juist als we de keuze maken voor de grote omweg en onze bus draaien zien we de graafmachine binnenrijden. Een snelle inschatting van 2 uur werk maakt dat we toch besluiten te wachten. Het is een enorme verschuiving en je ziet de bomen letterlijk langzaam de diepte in zakken, in een uur tijd glijden ze een meter of 15 omlaag. Als er vanaf de andere kant ook een monsterschuiver aankomt gaat het snel. Met een paar uur vertraging vervolgen we de fantastische route door het gebergte. We vragen ons wel af waar dit monster zo vandaan komt want alleen voor ons is het al uren rijden, laat staan voor zon rupsvoertuig.

In Kazerman aangekomen, logeren we bij een homestay. Na ruim 12 uur reizen worden we ontvangen met een heerlijke maaltijd. Geen menu maar gewoon wat de pot schaft. We wachten nog netjes maar de dame vraagt waarom we niet van haar diner eten. We zijn weer eens onbeleefd door beleefd te willen doen. Wat wel onbeleefd is, is tijdens het eten gaan douchen. Helaas worden we hiertoe genoodzaakt omdat er slechts 80 liter in de tank zit en zometeen het water afgesloten zal worden tot morgenochtend in de hele stad.

Dus een douchemarathon tijdens de maaltijd om voor dat moment nog te douchen, zeker in de wetenschap de komende 4 dagen geen douche meer te zien. We slapen in Kazarman in 2 homestays, ik verblijf in degene waar we ook aten, shirigin-homestay. Weinig luxe en voor het toilet moet je de tuin in. Een blauw hokje in de tuin met een groot gat met een paar plankjes erboven. Oh en geen licht, gelukkig hoef ik snachts niet. Voor mensen die een dixi al vies vinden, dit is veel erger en de hele nacht regent het echt stevig. Denk niet dat dit toilet bijzonder is, dit is meer standaard alleen de mate van geur en ranzigheid verschillen.

We hebben geluk en ook in de ochtend weten we onszelf nog met de laatste restjes water te douchen, die is maar binnen. We verzamelen ons in de andere homestay die veel luxer blijkt met een moderne huiskamer, mooie douche en bovenal een normaal toilet. Met een emmertje doorspoelen want water is er nog steeds niet. We moeten 4 uur wachten voor we kunnen vertrekken. Een van de groepsleden is vannacht zo ziek geworden dat er een arts is bijgehaald. Vanochtend moet hij naar het ziekenhuis voor behandeling en een infuus. We wachten maar geduldig met de Kirgizische MTV op tv. Alex is echt erg ziek maar gewapend met een halve apotheek en Veerle in de groep als huisarts moeten het zetten van de noodzakelijke injecties op de volgende locaties goed gaan komen. Het ziekenhuis zelf was niet zon succes, mensen die tijdens de behandeling binnen komen, 1 toilet in de tuin, geen schone lakens voor een volgende patiënt en voor het aanbrengen van een infuus wordt de arm afgeknoopt met een handschoen om de arm ipv zon eenvoudig spanbandje. Blij dus dat ik daar niet lig.

We zijn dus laat vertrokken voordat we richting Naryn rijden. Al bij het vertrek is er grote zorg om een brug die mogelijk door de grote regenval van vannacht kapot zou zijn. De enige andere optie is dezelfde weg van gisteren terug, dus geen serieuze optie. Na vijf uur rijden komen we aan bij de bewuste brug, hij is er nog, weliswaar erg verzakt. Aan de overkant staan grote betonblokken die de weg blokkeren, deze staan er duidelijk niet sinds vanochtend maar blokkeren wel onze route naar Tash Rabat. Er is geen andere overgang of route dus we worden gedwongen de route om te gooien en door te rijden naar ons yurt-camp bij Son Kol. Opnieuw over een stijle pas door een ruig landschap met voor het eerst dennenbomen. De ene bus blijkt toch minder goed dan de andere en haalt de heuvels met moeite. Vaak moet er worden uitgestapt om het gewicht te verlagen of staan we stil tussen een kudde koeien of schapen die de herders over de paden leiden. De pas gaat tot 3300 meter hoogte en we komen tussen de sneeuw uit.

Na de pas belanden we op de hoogvlakte van 3000 meter. Een waanzinnig landschap als beloning met de besneeuwde bergen om een groot meer. Hier leven veel nomaden in de zomermaanden en ook ons yurt-kamp staat hier. Volledig weg van de wereld, geen WiFi, geen telefoonbereik en elektra alleen als de aggregaat aan gaat. Toilet is het bekende gat in de grond en douchen kan in het ijskoude meer. De badkamer is met het meest mooie uitzicht, een houten meubel met een spiegel, een zeepje, handdoek en druppelende kraan maar vooral uitzicht op de bergen. Dit zal voor 2 dagen ons huis zijn. We gaan genieten van deze duurbetaalde armoede, even lekker weg van de wereld.