orang oetan

Vanaf Medan zijn we met onze gids naar Bukit Lawang gereden. Een tochtje van slechts 100 kilometer, maar door de vele kuilen in de weg eentje die opnieuw vier uur in beslag blijkt te nemen. Als we aankomen moeten we via een wiebelige brug de rivier oversteken om bij ons hotel te komen. Onze kamer heeft uitzicht op de jungle, we zitten dus goed.

Tijdens de lunch springt een grote thomas leaf monkey op de veranda. Nog even denken wij dat hij bij het interieur hoort, maar dat blijkt niet zo te zijn, een hele groep huist in de boom naast het hotel. We maken een jungletrekking door de plantage en het regenwoud. In de plantage worden bananen, rubber, cacao en rotan verbouwd. Als we de jungle inlopen spotten we al snel 3 semi-wilde orang oetans. Er leven er hier 24. Ze komen op onze bananen af en we kunnen ze zelfs voeren, een kippevelmoment.

Als we doorlopen terwijl een regenbui ons pad doet veranderen in een modderbad, komen we er nog 2 tegen. De moeder en kind willen niet de boom uit, maar na lang zeuren met bananen komen ze dan toch. De moeder probeert nog even de rugzak van ons te scoren en als die veilig is afgevoerd pakt hij esther nog even snel en hardhandig beet. Ze zijn hier meer gewend aan mensen dan verleden jaar in Kuching, maar het gevoel blijft hetzelfde.

Bij het eigenlijke voederplatform blijken er geen orang oetans te zijn en we verlaten de jungle. Bij de uitgang zitten nog 2 orang oetans in een kooi die moeten langzaam wennen aan het leven in het wild. Het zijn allemaal apen die in het verleden bij mensen hebben gezeten en langzaam los worden gelaten. Het is bijna niet voor te stellen dat hier vorige maand nog een mannetjesaap is neergeschoten of dat het national park in tien jaar met 1/3deel is afgenomen. Dit komt het aantal orang oetans niet echt ten goede. Al met al een enorm indrukwekkende ervaring met zo dicht bij deze apen in de buurt te zijn.

Vandaag zijn we met onze gids tien uur onderweg geweest om bij Sasomir-eiland te komen. De weg is hobbelig en door de bergen. Onderweg nog een paar korte stops voor een waterval, een oud vervallen koningspaleis, bavianen of een meer dan slechte maaltijd. De gids en wij moeten duidelijk nog aan elkaar wennen en we begrijpen elkaar niet altijd. Hoop dat dat in de komende dagen beter gaat worden.

Met de veerboot steken we over. Lokale kinderen staan op de rand van de boot met hun zwembroek en vissen munten op die passagiers in het water gooien, goedkope manier van vermaak.

Het is erg rustig op het eiland met toeristen sinds een jaar of acht, er is dus een overschot aan hotels en restaurants. Als we in ons restaurant aankomen en bestellen wordt er dan ook direct iemand op uitgestuurd om de banaan voor de gebakken banaan te kopen, in ieder geval vers moet je maar denken.

Wat betreft het visum ziet het er niet echt goed uit, we moeten toch echt het land verlaten op een moment dat het ons meer dan slecht uitkomt en het reisbureau is niet echt voornemens om mee te werken, nog maar even heen en weer mailen dus... wordt vervolgd, vooralsnog mogen we nog 27 dagen veilig blijven.