Java

We hebben inmiddels Sumatra achter ons gelaten en zijn in een totaal andere wereld uit gekomen. We vertrekken vanuit ons hotel waar ze alleen rijst voor het ontbijt hebben, daar wordt je niet vrolijk van (je eet het pas 2 keer per dag als je niet oppast).

Tijdens de korte vlucht naar Jakarta krijgen we gelukkig ontbijt, omdat we de enige toeristen aan boord zijn is het dus mihoen met gebakken vis en sperziebonen (dit keer geen pepers). Als we zijn geland is onze agent er nog niet en worden we bijna de verkeerde terminal ingestuurd, gelukkig zijn we eigenwijs en doen we waar we zelf zin in hebben. Als de agent ons heeft gevonden worden we in een auto gepropt met onze chauffeur, hij blijkt geen engels te spreken, lekker rustig. Hadden we nog twijfels bij de vorige, nu weten we het zeker we zijn op ons zelf aangewezen.

Direct zien we de luxe, de files, de tolwegen, de wolkenkrabbers wat Jakarta maakt. Een stad die duidelijk te snel is gegroeid en zich nu vast zit in het verkeer. Via een grote omweg zien we de halve stad en komen bij ons hotel aan. We sturen onze chauffeur weg, maar komen er later achter dat we hem de hele dag hadden kunnen gebruiken en dat dat veeeeeeel beter was geweest.

We lopen het hotel uit en proberen een taxi te scoren. Het is zo druk dat oversteken al vijf minuten kost en de gemiddelde taxi is uiteraard bezet. Als we er eenmaal een gevonden hebben blijkt dit een niet engelssprekende idioot die vol stress door het verkeer schiet, nou ja schiet, hij schiet in de stress omdat we de hele tijd stil staan en we een vaste prijs hebben afgesproken. Omdat er veel eenrichtingsverkeer is moeten we soms omrijden en komen op de andere weghelft uit maar dan wel een kwartier later. De rit van een paar kilometer naar de oude VOC haven kost ons dan ook een uur. Volgens de planet een hoogtepunt, voor ons een dieptepunt, werkelijk niets te zien behalve cementzakken die in schepen worden gedragen.

We besluiten de lokale wachttoren te bekijken uit de VOC tijd en hierna zijn we zo geergerd dat we besluiten Jakarta te laten voor het is en het commerciele SEAWORLD op te gaan zoeken. We nemen de vierde taxi (de ander zijn te duur). Deze zet ons echter een kilometer voor seaworld af, we besluiten uit te stappen zonder te betalen, halve rit is geen service.

In Seaworld zien we hoe de piranha's worden gevoerd en een mooi groot aquarium met oa manta's. Erg mooi om ze te zien zwemmen in levende lijve. Je kan hier ook in de bak duiken, maar ja dat staat zo gek in een bakje van een paar meter diep waaronder tientallen mensen door een tunnel lopen. Dan maar op bali in het echt?

De terugweg nemen we een taxi die wel engels spreekt en een meter heeft en dat verloopt dan ook een stuk rustiger. We zijn beiden niet voor deze miljoenstad in de wieg gelegd en schieten dan ook in de stress van de drukte, we moeten echt vakantie hebben als we thuis komen. Liefst zo snel mogelijk weg hier.

Vandaag zijn we met onze chauffeur vertrokken. Het hotel heeft nog even als tolk gefungeerd en we kunnen dan ook de route en alles helemaal zelf bepalen. We rijden direct naar bogor via de tolweg. We rijden 100 kilometer per uur en hebben het idee alsof we 180 gaan, zo hard hebben we weken niet meer gereden.

In Bogor hebben we een gongen-fabriek bezocht, leuk om eens te zien. Hierna heerlijk (je gaat er toch naar verlangen) appeltaart gegeten als lunch waarna het zoologisch museum bezoeken. Een soort rariteitencabinet met als hoogtepunt een 27 mtr groot skelet van een walvis. Wat een enorme beesten zijn dat, hopen dat we ze zien zwemmen in Nieuw Zeeland.

De botanische tuin hebben we ook zo bekeken (we zijn niet van die plantenmensen) en we bezoeken ons hoogtepunt van deze dag, de supermarkt, heerlijke broodjes in overvloed. Wat ga je hier na rijst verlangen naar lekker brood, berehap pinda, Mckroket en een goed glas wijn, patat mayo. Je waardeert zowiezo veel meer wat je thuis hebt als je al weken in hoop bent van warm water, een douchekop die aan een haak blijft hangen, een tv, met een zender in het engels. Het leven vanuit een backpack maakt wel dat alles wat je nu nog thuis hebt staan van mindere waarde is geworden, je kan immers nu al weken leven uit 1 zak met kleding.

Vanavond gaan we onszelf eens verwennen met een flinke massage (niet op elkaar) voor maar liefst 8 euro per persoon (1 uur pp). Het leven hier op Java is overigens wel een stuk duurder dan Sumatra. Het scheelt wel dat ze hier meer aan toeristen gewend zijn, je wordt hier niet de hele dag aangestaard, gevraagd of je met mensen op de foto wil, wilde toeroepingen etc. Duidelijk meer welvaart.