Haasten om te onthaasten

Met het kijken van de vakantiefoto's op onze grote tv kwam er voor ons een einde aan tien dagen Langkawi in het meer dan fantastische Temple Tree resort. De rekening was dan ook (ondanks de door ons bedongen korting) onbetaalbaar. Dat is misschien ook de reden waarom iederen hier verblijft met honeymoons en dan voor een paar dagen in plaats van bijna twee weken.

Vanochtend zaten we om half acht nog heerlijk aan het ontbijt in onze superwoning en daarna was het toch echt tijd voor het afscheid. Bij het inchecken veroorzaakte de steward nog voor wat stress, onze overstaptijd op KL was extreem kort en hij gaf het advies om te hollen naar de incheckbalie. Hmmm geen prettig vooruitzicht. We vliegen met Airasia, kost niets maar die vliegen je van A naar B en van connecties willen ze niets weten, zelfs niet als je met Airasia verder vliegt. Je moet dus de bagage ophalen en opnieuw inchecken. Een ander handig grapje dat ze doen is dat je maar 15 kilo mee mag nemen, de rest mag je betalen en alle toeristen nemen natuurlijk minimaal 20 kilo mee.

Met een enigszins ongerust gevoel stappen we in het vliegtuig met een overstaptijd van slechts 45 minuten op Kuala Lumpur. We hebben onze stoelen al strategisch bij de uitgang uitgezocht en esther zal gaan rennen zonder bagage (geen detector te nemen) en ik zal de bagage van de band rukken en met mijn wagentje een sprint door het complex trekken.

Terwijl voor mijn ogen de nieuwe passagiers al lang in het vliegtuig zitten, blijven de tassen maar weg. Uiteindelijk komen ze om tien voor elf pas (na 20 minuten) pas op de band. Zodra ik de bagage binnen heb leg ik een circuit af tussen de treuzelende mensen, resterende wagentjes en personen die onverwachts afslaan omdat ze in een winkel kijken of naar het toilet moeten. Met gevaar voor eigen leven duw ik mijn wagentje nog voor een groepje om de bagage net iets sneller door de douanescanner te halen. Helaas ben ik net twee minuten te laat en is de incheckbalie gesloten die esther al minuten had weten open te houden. Onze laatste kans is counter 16, uiteraard helemaal aan het einde van de enorme incheckhal. We rennen er naar toe en de man is enorm verbaasd dat we al wel een boardingpas hebben maar de bagage nog in onze hand. Hij weet ons doodleuk te vertellen dat de bagage niet mee kan maar dat we uiteraard zelf wel mogen vliegen met de boardingpas. Even denk ik nog dat hij een grapje maakt, maar hij is bloedserieus. Ons bloed begint te koken, het vliegtuig is al aan het boarden en wij staan nog met onze bagage in de hal. Hij blijft echter op het punt dat de bagage niet mee kan. Mijn gedachte om de bagage dan morgen mee te laten vliegen blijkt helemaal een slecht idee bij deze meneer die niet van plan is om iets te gaan doen voor ons. Ons probleem; ze vervoeren van A naar B en geen connectie, wij hebben te weinig speeltijd genomen (tja het is de enige vlucht naar bali en we hadden de eerste vlucht al vanaf Langkawi).

De beste man komt wel met een advies om toch behulpzaam over te komen. Op de luchthaven is een locker en daar kan je de bagage in stoppen en dan weer ophalen als je weer terug komt. Probleem is alleen dat we toch echt die bagage nodig hebben en B dat we op deze lowcostterminal niet meer terugkomen. We besluiten niet te vliegen zonder bagage. Ik geef eigenlijk de moed al op en vraag waar we dan de refund kunnen halen voor de ticket, maar dat kan niet. We mogen mee vliegen, we zijn immers geboard en refunds doen ze niet aan. Inmiddels begint de klok te tikken en het vliegtuig zal over 15 minuten toch echt vertrekken en zoals het er nu uit ziet zonder ons.

Opeens schijnen we toch iets te raken bij deze man en hij gaat ineens zijn best doen. De tien minuten die we verspeeld hebben aan discussie voeren en je emoties uitleggen in het engels blijken in ons voordeel te werken. Hij zit licht in de tunnel en checked de bagage alsnog in. Wij hollen naar de douane en blijken onze boardingpas vergeten te zijn, gelukkig komt de beamte ons al hollend tegemoet. Nu nog een stempel van exit in ons paspoort maar de beambte vraagt zich af of we wel goed zijn, ons vliegtuig is toch al weg? Zonder verder te kijken zet hij de stempels en we leggen de rest van de marathon (bij 32 graden) af naar de dounanescan. Ik flikker de hele bende in het bakje, terwijl ik onze naam hoor omroepen, we are delaying the plane. In de haast vergeet ik de usb-stick mee te nemen maar dat is maar zo. We holle over de luchthaven naar het vliegtuig (en zelfs dan mag je de kortste weg niet nemen) om al zwetend in het vliegtuig aan te komen. Wat hebben wij hier normaal een hekel aan dat soort mensen die op het allerlaatste moment nog aan boord komen hollen.

Zo we zijn dus in ieder geval aan boord, nu is het de vraag of onze bagage ook mee komt. Na 3 uur komen we aan op Denpasar en de bagage blijkt ook nog meegekomen, wat een geluk. Nu moeten we stressen naar ons hotel, want het is het enige hotel op bali dat ons geen bevestiging heeft gestuurd en het is echt hoogseizoen. Eerst nog even onderhandelen met de taxichauffeur, gelukkig weten we inmiddel de prijzen van bali dus dat gaat makkelijk. Het is duidelijk drukker op de weg dan de vorige keren, benieuwd wat dat ons gaat brengen in de komende dagen.

Aangekomen in Ubud blijkt ons hotel Yulia Village Inn echt helemaal supercentraal te liggen. Gewoon op het midden van Monkeyforestroad daar waar het allemaal gebeurd. We blijken ook nog verwacht te worden dus het komt helemaal goed. Eerst een heerlijke douche en daarna is het tijd na al deze stress om te onthaasten.

Terwijl mijn haar weer geknipt wordt (toch al een week of 8 lang) met een hoofdmassage laat Esther zich verwennen met een manicure. Zodadelijk zullen we ons laten masseren dus vanaf morgen voelen we ons weer als herboren.

We zijn er in ieder geval en vanaf nu gaan we gewoon weer verder met het grote genieten!!