Beijing

Vanuit Cebu is het maar een paar uur vliegen naar Beijing. Ik ben op tijd op de luchthaven en mag een vlucht eerder naar Manilla. Nog even een sprintje naar de gate om hem te halen. Hierdoor iets meer speling in de overstap, die was ook wel erg krap gecalculeerd met anderhalf uur.

In Manilla kunnen we op tijd aan boord, fijn. Minder fijn is als we in het vliegtuig zitten we nog maar liefst 2 uur aan de gate staan. Door drukte en een kleine regenbui lijkt de hele dienstregeling in de soep te lopen. Een uur lang zijn we de tweede die mogen vertrekken, waaruit ik concludeer dat er dus een uur niks vertrokken is. Eindelijk rijden we naar de startbaan waar we vervolgens nog een half uur stil staan tot we vertrekken. In de tussentijd land er 1 vliegtuig dus die drukte valt wel mee. Hoop niet dat ze hier teveel regen hebben.

Mijn vliegtuig zitten maar 6 toeristen, de rest is Chinees. En zo lopen we dus met zn zessen om uiteindelijk vier uur snachts door een totaal verlaten luchthaven van Beijing. Wij moeten natuurlijk nog een aantal formulieren en vingerafdrukken regelen als toerist. Zelfs het merendeel van de lampen is uit en als de laatste tas van de band is gepakt gaan letterlijk de lampen uit. Een surrealistisch beeld van deze drukke luchthaven. Beijing staat bekend om zijn ongekende files, maar ik rij als een koning op een totaal lege snelweg. Het is half vijf in de ochtend als ik eindelijk moe bij mijn hotel eindelijk incheck. Heerlijk het bed in, niet te lang, nog teveel te zien in de stad. Ik blijk een kamer geboekt te hebben met geblindeerd raam, in ieder geval geen zorg dat ik van de zon wakker zal worden.

De metro is enorm toerist-vriendelijk geworden en zelfs Engels op de automaten. Het is me alleen nog niet duidelijk hoe ik aan een Ov-chip kom dus koop ik maar elke keer een kaartje, even duur. En wat een fantastisch netwerk ligt er. Lekker struinen langs de hutongs, belhaipark, de belltower en drumtower. Het valt mij meteen op dat het straatbeeld veel schoner en georganiseerder is dan een paar jaar terug. De openbare toiletten zijn er nog steeds maar de geur die je voorheen van ver kon ruiken is weg.

De tweede dag heb ik bedacht om mausoleum van Mao te bezoeken. Het immense plein van de Hemelse vrede waar een miljoen mensen op kunnen blijft interessant en imposant. De rij voor het mausoleum ook. Ik schat een uur of 2, dat ga ik dus niet doen. Dit is ook het plein met het beeld van de tank en de man met zijn plastic zakje die ervoor stond. Van de man is na afloop nooit meer wat vernomen, maar China geeft aan dat hij vrij zou leven.. Denk dat het uniek is dat we de beelden destijds hebben kunnen zien omdat bij toeval het hotel waar de journalisten in opgesloten zaten hierop uitkeek en China ze waarschijnlijk liever niet had gefilmd.

Hierna bezoek aan de verboden stad. Ongekend wat een immens complex waarbij je van elk plein weer van verbazing in andere verbazing loopt. Ik zie bijna geen blanke maar ik ongekend hoe druk het is met locals. Een fantastisch geheel van de gele Chinese daken, zo verborgen in de die drukke grote stad. Je zou hier uren kunnen dwalen.

Ten zuiden van het plein ligt Qiamenstreet., een grappige moderne winkelstraat met bijzondere winkels. Dwars op deze straat ontdek ik een nog leuker straatje met winkels echt voor de locals, drogisterijen en leuke eettentjes. Voor het echt bijzondere eten moet je naar de Wangfujing night market. Een kleurig wijkje met de rode lampionnen als de zijstraat van de Pchooftstraat.

Hier kan je de lokale lekkernijen proeven bij gezellige stalletjes, een soort foodmarket. Een gezellige combi van toeristen en van Chinezen. En ze eten hier alles wat beweegt dus geroosterde duizendpoot, kakkerlak, vogelspin, zeester, wormen maar ook de kleine en grote schorpioenen. Als je die koopt zitten ze nog levend op een stokje voor ze worden gebakken. Ik eet 1 schorpioen, de andere geef ik weg, dit is niet mijn ding. Niet de smaak maar presentatie en vorm. Ze verkopen ook een bot met veel vlees die mensen heerlijk afkluiven, zou maar zo eens hond kunnen zijn. Geen wonder dat je hier geen levend dier ziet, ze vreten alles op.

Ik zelf ben ook een toeristische attractie geworden. Het is inmiddels erg zonnig, weinig smog en 20+graden. Ofwel tijd voor het afritsen van de pijpen, wat al veel bekijks heeft. Een korte broek is in Azië echt ongebruikelijk en sterk behaarde benen ook. Er wordt gewezen, gelachen, foto’s gemaakt en de echte durfals raken zogenaamd per ongeluk even mijn been aan in de metro.

Bij China hoort natuurlijk ook circus. Ik koop online kaarten voor het Chaoyang theater. Een mooie kunstige show met als finalestuk 7 motoren in een metalen bal. Een waar spektakel. Naast het theater zit het CCTV gebouwd. Dit is ontworpen door de Nederlandse Rem Koolhaas, uniek van architectuur doordat het gebouw geen rechte lijnen kent.

Ik moet zeggen dat China beter zelf bereisbaar is geworden, meer snelheidstreinen tussen de grote steden, meer Engelse oriëntatie en met maps.me en Google translate kan je je aardig redden. De kans dat je een Chinees treft die Engels kan is namelijk nihil en zelfs in je hotel een uitzondering. Het is ook veel schoner, vriendelijker en gedisciplineerder geworden. Misschien wel doordat de overheid nu de bevolking overal volgt met camera’s met gezichtsherkenning en als je je misdraagt wordt gesanctioneerd. Denk aan door het rode licht lopen en dergelijke. China stijgt dus met stip op mijn te bereizen landen.