Kyoto

Het is een lange dag reizen om vanuit Mount Aso naar Kyoto te reizen. Heerlijk met de shinkansen crossen we dwars door het land. Ongelooflijk hoe georganiseerd ook dit is, de gemiddelde vertraging in dit land ligt geloof ik op 3 seconden en bij langer dan 5 schieten ze in de stress. Een minuut stilstaan op een station is vaak al lang dus opstaan als je pas op station bent en dan je koffer nog zoeken is niet handig.

Kyoto is weer echt een grote stad, maar ademt een hele andere atmosfeer dan Tokio. Tokio deden we alles met de metro, hier hebben ze maar 2 metrolijntjes en bussen we door de stad. Dagkaarten kosten maar 600 yen. Gewapend met de buskaartplattegrond die we scoren reizen we door de stad. Hier kan je eventueel ook goed fietsen maar het staat allemaal lastig aangegeven en voetgangers en fietsers slingeren door deze megastad, dus voor mij de bus.

Ons hotel Gimmond ligt super handig bij de metro Karasuma Oike, het kruispunt van de 2 metrolijnen. Lekker snel dus richting Kyoto station en dergelijke. In deze stad is zo ongelooflijk veel te zien, je zou wel een maand kunnen vullen, alleen al iets van 700 tempels. Dus keuzes maken.

De eerste twee dagen hebben we onze JR-pas nog, handig dus om eerst zaken veraf te bekijken. Eerst naar Inari, de welker vroeg gezet want daar is het druk. We zijn er voor de eerste massa’s en kunnen de duizenden oranje toriii’s dan ook mooi vastleggen. Als we van de top terug lopen zien we hoe druk het ondertussen is geworden, de meesten doen overigens alleen het dubbele tunneltje net na de entree en keren dan alweer om. Vanaf hier reizen we met dezelfde lijn door naar Nari, een hele oude keizerlijke stad. Een indrukwekkend geheel aan oude grote houten gebouwen, mooi om daar doorheen te struinen.

We moeten wel op tijd terug want we gaan met de groep sushi eten bij Mushashi. 4 koks bereiden het eten en zetten schoteltjes op de lopende band. Je pakt wat je wil, verzameld de schoteltjes en op basis van kleur en aantal berekenen ze wat het kost. Ik kom tot 13 maar er was er 1 in de groep met 23. Heerlijk gesmuld van paard, zeeegel en natuurlijk reguliere shushi. Voor ons is shushi heel Japans, maar een gemiddelde Japanner eet heel weinig sushi, veel meer noodlesoep. Als we naar buiten lopen is de wachtrij inmiddels ver opgelopen tot ver buiten de zaak. Een goede tent dus.

De tweede dag reis ik af naar Hemiji waar een van de drie mooiste kastelen staat van Japan, het witte reigerkasteel. Ik vind hem erg mooi, de sakura is begonnen en dus staat het witty kasteel tussen de roze kersenbloesem, een mooi gezicht. Grappig is dat ze hier zelfs een speciaal cocacola-flesje hebben met de opdruk van de Sakura, die moet mee naar huis dat begrijp je.

Overigens is dit een echt automatenland. Je ziet bijna geen winkels die iets verkopen maar overal overal staan rijen met soms wel 9 automaten. Koude dranken, warme dranken, ijsjes alles haal je eruit. Er zijn zelfs automaten waar koud en warm in dezelfde automaat of vitrine zit. Ik hoor je denken, maar hoe dan met koffie met melk? Nou voor iedere soort koffie hebben ze een aparte verpakking, kies de juiste en je hebt zwarte of melkkoffie. In sommige restaurants, lijkt bijna wel fast food, kan je ook bestellen uit een automaat. Eerst betalen, keuze maken, briefje aan de ober en je eten wordt bezorgd. Voelde voor mij toch teveel als gehaast dus koos ik voor reguliere restaurantjes met een menukaart.

Terug naar Hemiji, het kasteel is volledig uit hout opgetrokken en in tegenstelling tot Nederlandse kastelen minimalistisch ingericht, lees bijna leeg opgeleverd. Op de terugweg nog even het bijzondere station van Kyoto bekeken qua architecture en een aantal tempels waaronder de Tofukuji. Hoe mooi de gebouwen ook zijn, de tempels van Japan zijn niet de meest interessante om te bezoeken als je meer van de wereld hebt gezien, ik blijf erbij dat de shrine of torii bij de entree vaak veel fotogenieker is.

Ik zal een dag eerder dan de groep vertrekken en heb dus nog 1 dag Kyoto over. De groep zal doorreizen naar Nederland en ik zal een snelle stop maken op de Filipijnen en Beijing voor ik naar Noord Korea reis. Een dag dus om optimaal te benutten.

Bij het openen van de poort van de gouden tempel staan we in de rij, nog rustig kunnen we de tempel en zijn haarscherpe weerspiegeling in het omliggende water van de zentuin vastleggen, een paar uur later blijkt het een soort Efteling. In de buurt liggen nog een paar tempels waaronder de ninja-tempel en die pakken we dan ook maar mee en geeft een goed beeld over hoe groot en hoe een shogun geleefd moet hebben. Mooier vond ik dan bijvoorbeeld het Nijo-kasteel. Totaal anders dan andere kastelen want deze heeft maar 1 verdieping. Terwijl we zo door de stad struinen zie je best veel, overal is wel weer iets wat je niet verwacht. Is het geen ondergronds winkelcentrum dan wel een tempel of een leuk winkeltje. En alles volledig opgesloten door hoogbouw. Zoveel parken als je in Tokyo nog zag, zo weinig passeren we er hier.

Vanuit het hotel is het makkelijk lopen naar de wijk Gion, daar waar de maiko’s en geisha’s zich ophouden. Onderweg kom je dan de PC hooft-straat tegen maar ook de nishiki-market. Geen echte markt maar een smal straat vol met leuke winkels en bijzondere eettentjes. Verse gebakken oesters, garnalen op een stokje, kokkels en gebakken vis. 1001 winkels met eetstokjes variërend van de een paar euro tot 800 euro. Hier verkopen ze ook inktvis op een stokje, een lekkernij. De inktvis ziet er mooi uit met al zijn glibberige poten met zuignapjes. Als je hem eet voel je nog hoe hij zich aan je gehemelte vastplakt.

Japan is natuurlijk bekend van de geisha’s . Weinig in het openbaar te spotten en vaak door toeristen aangezien als escort. Maar dat is het juist niet, het is meer een luxe gezelschapsdame en geniet status en aanzien als je er een bent of hebt. De opleiding die je ervoor moet volgen duurt dan ook lang omdat ze van alle markten wat moeten weten of kunnen en dus geschoold worden in kunst, dans, muziek, economie en gesprekstechniek. Zolang je de jarenlange opleiding nog niet hebt afgerond bent je een maiko. Voor ons als toerist natuurlijk interessant omdat ze in kleurige kimono lopen met zwart haar en wit gepoederd gezicht. Je ziet overigens ook wel locals lopen in kimono, vooral jonge meisjes of gezinnen valt op. Als toerist zou je met een maiko kunnen dineren, maar niet voor gekozen. Wel laten twee groepsleden zich omtoveren tot een echte geisha, een ongekende metamorfose en ik had ze er zelf niet uitgehaald.

Gion is een wat rare wijk, het bestaat eigenlijk alleen maar uit duistere theehuisjes met lantaarns bij de deur. Er is geen enkele signing of reclame en dus zeker niet bedoeld voor toeristen. De geisha’s komen met een taxi en vluchten ongeveer een theehuis binnen omdat ze belaagd worden door de camera’s, op zich ook wel begrijpelijk. Rond vijf/zes uur is het geisha spottijd. Een goede foto is me niet gelukt. De geisha’s zijn in deze buurt in de theehuisjes aan het werk.

Nog een laatste blik op de fantastisch aangelichte kersenbloesems langs het smalle taksegava-riviertje. De bloesem staat vol in bloei en reflecteert in het bijna stilstaande water. En voor je het weet is het dan het laatste avondmaal met een paar groepsleden in Japan en sta je alweer afscheid te nemen van de groep. Het voelt wat onwennig om voortijdig te vertrekken. Wat is de tijd snel gegaan, wat hebben we veel, maar gelukkig snelle kilometers, gemaakt en als je terugkijkt ook best veel gedaan. Drie weken Japan klonk als heel lang, zeker gezien het aanbod van tweeweekse reizen, maar wat is de tijd gevlogen en nog tekort geweest om het land goed te zien. Zeker als je houdt van de westerse maatstaven, een genot om door te reizen en wat een vriendelijke en vooral gedisciplineerde mensen. De taal vormt geen barrière meer en hiermee is het land goed te bereizen. Het eten was heerlijk. Ik kijk in de toekomst in ieder geval anders naar Japanners dan voorheen. Nu op naar de warme Filipijnen, lekker opwarmen en bijkleuren!