Mount Aso

Vanuit Hiroshima laten we de meest zuidelijke stop van onze reis achter ons en reizen langzaam noordwaarts. Met de trein naar Kumamoto en vanaf daar nog twee uur bussen naar Mount Aso omdat door een aardbeving een deel van het spoor kapot is.

Mount Aso is bekend om zijn nog actieve vulkaan. Vanuit onze kamer in het Aso Plaza Hotel zien we hem al stevig roken. De dorpjes liggen in de oude vergane krater en in de nieuwe kraterrand zijn zes nieuwe kraters actief. De explosie moet destijds inmens zijn geweest, de oude krater strijd met de Ngoronogorro-krater om de grootste. Deze schijnt met 5 km2 verschil de tweede plek in te nemen. Hier lopen natuurlijk geen wilde dieren zoals in Afrika. En de temperatuur scheelt ook fors, we tikken de nachtvorst aan en overdag kleine enkele cijfers.

Het hotel Aso Plaza is best groot en heeft een buitenzwembad, vies en alleen in gebruik in de zomer. Wel verschillende onses in het dorp en in het hotel. Zelfs een binnen en buitenonse en 90 graden sauna. Toch een beetje mijn sauna bijhouden, straks krijg ik nog ontwenningsverschijnselen. Gekleed in de Yakata lopen hele gezinnen naar de onses en eetzaal. Een grappig gezicht al die mensen aan het ontbijt of diner in badjas. In het zaaltje ernaast gaan ze helemaal los op dr karaokemachine, iets wat hier hoog staat maar vaak in prive cabines plaats vindt.

Het dorp zelf is wat verlaten en weinig interessant. Als we proberen een kop thee te scoren blijkt dit hele dorp ongeveer gesloten. Duffe bedoening hier, er belanden bij een man waarbij het lijkt alsof we in dijn huiskamer mogen aanschuiven. Hoogtepunt is natuurlijk ook niet het dorp maar de werkende vulkaan. Afhankelijk van de activiteit en wind bepaald of je tot de kraterrand kan komen. De afgelopen dagen was hij gesloten dus spannend.

Met de bus rijden we naar het kabelbaanstation. Ooit stond die hier maar ook met de aardbeving vergaan, alleen de laatste trieste blikken van een gondel en half gesloopte halletje resten nog. We mogen we naar boven maar niet tot de kraterrand. Als we boven zijn blijkt waarom het alarmfase 1 is. Dikke dampende wolken komen uit de krater en precies over het uitzichtspunt.

Een Japanner is bang voor ongeveer alles dus elke mogelijke veiligheidsmaatregel wordt getroffen. Elke schuifdeur die open gaat hoor je piepjes, lichtjes en andere waarschuwingen. Hier op de berg zijn rode zwaailichten, lintjes, bewakers, schuilllplaatsen en zelfs de beschikbaarheid van helmen klaar voor als er wat gebeurd. Een stap dichterbij dan bedoeld is dan ook zeker geen optie. Het waait er stevig en het is erg fris. Wel grappig dat ze dan opschrijven dat het al evacuatietiid is maar niet handelen. Nou ja, dit viel allemaal best mee, net als de zwavelgeur. Even moest ik terug denken aan Te Anau in Nieuw Zeeland waar we grote waarschuwingen voor sneeuw en heftige bochten zouden krijgen alsof we de meest gevaarlijke Alpenberg vol met ijs en sneeuw slingerend zouden trotseren, uiteindelijk een volkomen sneeuwvrije Holterberg als resultaat.

We wandelen terug door het park naar het museum. Onderweg zien we een helikopter landplaats. Voor 40 euro kan je 4 minuut vliegen, de mensen in de groep die nog nooit gevlogen hebben gaan de lucht in. Voor deze prijs ga je ook nergens meer beleven in de wereld. Ik heb al vaker gevlogen dus blijf aan de grond en loop door.

Recht tegenover het museum zie ik een mooie grote vlakte. Dat lijkt me in plaats van het museum de ultieme plek om mijn vlieger maar eens op te laten. In de rest van het land gaat dit niet lukken, of het is een berg, of het is landbouwgrond of als het plat is is het bebouwd. Ongekend hoe vol dit land gebouwd is, de enige kant die ze op kunnen is de hoogte en dat doen ze nu door laagbouw te slopen en hoogbouw te plaatsen. Helaas is mijn vliegeravontuur geen lang leven beschoren. Een ambtenaar vindt dat het niet mag en de boel kan weer worden ingepakt.

Ik hou van structuur en organisatie maar hier slaan ze echt door. Alles en alles is gereguleerd, er lijkt geen enkele ruimte voor spontaniteit totdat ze aan de alcohol gaan dan gaan ze los door gebrek van dat gen om het af te breken. Ze leven echt conform de norm en de druk om zakelijk te presteren staat ver ver boven alles. Of de mensen er zelf gelukkig van worden betwijfel ik ook. Ik spreek natuurlijk slechts een paar, degenen die niet te verlegen zijn om met een buitenlander te praten en die Engels beheersen. Maar die zijn zeer duidelijk niet gelukkig en kijken lonkend naar Europa. Niet zoals sommige andere landen met gelukszoekers en prostitutie maar vanuit hoe wij het georganiseerd hebben.

Dit land heeft zelfs een zelfmoordbos bij Tokio, een dusdanig dicht en groot bos dat je kan verdwalen als je levensmoe bent, gezichtsverlies hebt geleden en dergelijke. Jaarlijks vinden ze minimaal 70 personen, hoeveel blijven ongevonden? Overigens zijn er ook verhalen bekend van mensen die hun oude van dagen daar parkeren om te sterven. Hier werken ze letterlijk tot de dood en zo ervaren ze het ook, een weekje vakantie per jaar en verder 6 dagen per week uurtje of 12 maken, uurtje reistijd enkele reis, blijft er weinig over. Kijk je toch anders naar die Japanners voortaan in Giethoorn en Amsterdam. Waarbij ik overigens denk dat wij de meeste Koreanen, Chinezen en Taiwanezen ook Japanners noemen. Dit zijn zulke lieve hardwerkende mensen, voor hen moet een stad als Amsterdam verschrikkelijk waar iedereen door elkaar loopt, geen rij vormt, onbeleefd is en zomaar oversteekt zonder zebrapad of groen licht. Hier zijn ze zover overgeorganiseerd dat ze zelfs diagonale zebrapaden hebben gemaakt om het efficiënter te laten verlopen. De meest bekende ligt in Tokio, een waar mierennest van honderden voetgangers als het licht op groen gaat.

Ik sluit dit hotel af met een bezoek aan de onse, heerlijk badderend in. De Japanse tuin, uitzicht op de vulkaan, wat wil een mens nog meer?