Cebu
Door: Cyril
Blijf op de hoogte en volg Cyril
11 April 2019 | Filipijnen, Cebu City
Het eiland kent geen bushaltes. Als ik dus al vroeg uitcheck en met de bus wil, moet ik gewoon op het bankje bij de weg gaan zitten. Had japan nog precisie tot de seconde, hier kennen ze alleen een begintijd van de reis en wacht je geduldig of de bus komt. Er rijden er verschillende en ook met en zonder airco, met airco kost een 3,50. Gelukkig is de eerste bus een met airco. Eerst een staanplaats maar al snel heb ik een zitplaats. Overal en nergens stappen mensen in en uit. De reis naar de Cebu South busterminal kost ook ruim vier uur. Blij dat ik op tijd vertrokken ben en wederom geen blanke of toerist in de bus te ontdekken.
Nog een klein stukje met de taxi naar het Eon Soho Hotel. De chauffeur probeert me nog op te lichten zonder meter maar daar trappen we niet meer in. Het hotel is eind 2018 pas geopend en dus nog nageltje nieuw maar super centraal gelegen op een paar meter van Robinson aan de circle; het hart van Cebu. De kamer op de 26e verdieping heeft een super uitzicht en een fantastische airco. Dat schept verwachtingen voor de douche. Super gelikt, maar helaas het onmogelijke blijkt waar, nog minder druppels dan de vorige.
Op de zevende etage is een zwembad met ook een mooi uitzicht over de stad. Je moet verplicht douchen en hier is wel stromend water. De badmeester van het totaal uitgestorven zwembad kijkt me dan ook raar aan als ik speciaal naar boven loop en mijn douchegel ga halen. Dan hier maar douchen.
Zodra je een voet buiten het hotel bent sta je in de drukte van de stad. Je voelt de zweterige warmte en begint meteen te zweten. Ik vraag me dan toch af hoe een Chris Zegers dat doet? Die staat altijd op dit soort eilanden in zijn warme spijkerbroek te presenteren alsof hij in koud Lapland is. Bij mij gutst het zweet er in korte broek al vanaf. Je merkt dat je nog onvoldoende bent aangepast, mijn snelle wandeltempo moet gewoon een stapje langzamer.
Cebu is niet helemaal veilig. Dagelijks worden er een man of vier vermoord waarvan 1 buitenlander. Hmm, zijn toch serieuze aantallen. De meeste winkeltjes zijn ook afgesloten met grate metalen hekwerken waardoor producten worden meegegeven, zegt vaak ook al iets. Elke winkel, hotel of parkeergarage is voorzien van minimaal 1 beveiliger. Savonds dus maar meer met de taxi. We zitten naast het ziekenhuis met hotel, een mooie plek dus voor allerlei handeltjes en etenswaren. Het blijft met al die troepjes en kleurige parasolletjes een vrolijk geheel. Op straat wel veel bedelaars en zwervers. Ik zie op de passage 2 dagen lang dezelfde kinderen en volwassenen slapen, maar dan de hele dag in de warmte en lawaaiige drukte. Die moeten gedrogeerd zijn in mijn ogen.
Ik loop wat door de stad, maar kan niet echt iets bijzonders ontdekken wat deze stad nu te bieden heeft. Er zijn geen echte hoogtepunten en als stad is hij ook niet spannend. Toeristen zie ik eigenlijk ook niet, of die doen echt alles met de taxi? Wel is overal lawaai, licht, muziek, claxons, schreeuwen. Zelfs als ze een film opzetten ook al kijken ze niet is het altijd een actiefilm op mega volume. Voor je rust kom je hier duidelijk niet. Waar het wel rustig is is op de begraafplaats, meestal kijk ik wel ergens om te zien hoe het er werkt. Zelden heb zulke troosteloze plaatsen gezien, ik dacht eerst dat het verlaten, gesloopte fabrieken waren, want ze lagen daar tussen. Koud kil, leeg, omheind met een betonnen muur. En dan overal en nergens een wandje met bijzetplaatsen. Geen enkele aankleding van een boom of zoiets, het enige wat nog beetje kleur gaf was de bloemenverkoper bij de ingang.
Als ik nog wat boodschapjes haal bij robinson kom ik ze in de avond ineens wel toeristen tegen en ben ik ineens onderdeel van een bizarre wereld van sekstoerisme. Dat de Filipijnen en Thailand daar bekend om staan weten de meesten wel. Op internet ook wel gelezen dat robinson de oppikplek zou zijn maar dit is andersom. Het zijn niet de dames die op jacht zijn, het zijn de heren zelf.
Even krijg ik een dejavu naar Pattaya Thailand. Daar waar het echt raar was om met je eigen vriendin te lopen en je bij de receptie een boek had waar je ze kon uitzoeken met prijzen per uur, dag of week. Ik heb daar toen een buskaartje gekocht en ben naar Bangkok gereisd, wat vies, wat vies.
Ik loop richting de supermarkt als ik wordt aangesproken door 2 oudere Amerikanen. Waarom loop je alleen? Moeten we een vrouwtje regelen? Ze zijn hier zo gewillig. Hoeveel wil je er? Je moet naar die bikinibar daar kan je voor 1000 peso een meid mee krijgen. Ik zat niet helemaal in die modus en was me meer nog aan het verbazen dat de supermarkt alleen Pepsi verkoopt maar deze mannen hebben het over hele andere handelswaar. Ik bedank dus maar voor de hulp. Zou het feit dat op de bovenste verdieping een speciaal kantoor is voor de immigratieformulieren om Canadees staatsburger te worden dan niet geheel toeval zijn?
En terwijl ik daar eet aan het foodcourt zie ik het spel gewoon plaats vinden. Er zijn tafels met oude alleengaande mannen die bij elkaar zitten en die groeten elke vrouw. De vrouwen die open staan komen dichterbij, De mannen voelen even wat en dan loopt het weer door. Je kan hier heerlijk vlees eten voor weinig maar blijkbaar is er ook nog een een soort lopend vleesbuffet waar je kan uitzoeken. En zo zie je de mannetjes met verschillende dames gearmd het pand weer verlaten, al dan niet met wandelstok. Bizar wat hier gebeurd. Maar ja als je bedenkt dat ze 500 voor een wip en 1000peso voor een nacht krijgen en met geluk wat eten of een jurkje, de huur thuis 1000 peso is, dan ontstaan gelukszoekers. Of zou het hier dan om liefde gaan bij de eerste oogopslag? Ik denk dat veel mensen er veel voor over hebben om zelf of hun gezin maar stukje vooruit te helpen, triest, heel triest.
Dit land lijkt van zwendel aan elkaar te hangen. In Japan hoefde je je wisselgeld niet na te tellen, hier kan je het beter wel doen. Als ik terugreis naar de luchthaven heb ik blijkbaar alweer een taxi met een kapotte meter. Als ik mijn tas weer begin uit te laden werkt hij op miraculeuze manier ineens wel weer., scheelde me toch 300 peso.
De Filipijnen heeft mijn hart nog niet gestolen. De was doen, het chillen aan de oceaan, het zwemmen met walvishaaien allemaal gedaan. Maar toen ik dit bedacht klonk 3 vrije dagen in Kyoto als genoeg en dus geen noodzaak te verlengen, maar met de wetenschap van nu had ik denk ik toch liever nog iets langer van Japan en Kyoto genoten. Nu reis ik door naar Beijing waar mijn volgende groepsreis zal starten naar Noord Korea.
Nog een klein stukje met de taxi naar het Eon Soho Hotel. De chauffeur probeert me nog op te lichten zonder meter maar daar trappen we niet meer in. Het hotel is eind 2018 pas geopend en dus nog nageltje nieuw maar super centraal gelegen op een paar meter van Robinson aan de circle; het hart van Cebu. De kamer op de 26e verdieping heeft een super uitzicht en een fantastische airco. Dat schept verwachtingen voor de douche. Super gelikt, maar helaas het onmogelijke blijkt waar, nog minder druppels dan de vorige.
Op de zevende etage is een zwembad met ook een mooi uitzicht over de stad. Je moet verplicht douchen en hier is wel stromend water. De badmeester van het totaal uitgestorven zwembad kijkt me dan ook raar aan als ik speciaal naar boven loop en mijn douchegel ga halen. Dan hier maar douchen.
Zodra je een voet buiten het hotel bent sta je in de drukte van de stad. Je voelt de zweterige warmte en begint meteen te zweten. Ik vraag me dan toch af hoe een Chris Zegers dat doet? Die staat altijd op dit soort eilanden in zijn warme spijkerbroek te presenteren alsof hij in koud Lapland is. Bij mij gutst het zweet er in korte broek al vanaf. Je merkt dat je nog onvoldoende bent aangepast, mijn snelle wandeltempo moet gewoon een stapje langzamer.
Cebu is niet helemaal veilig. Dagelijks worden er een man of vier vermoord waarvan 1 buitenlander. Hmm, zijn toch serieuze aantallen. De meeste winkeltjes zijn ook afgesloten met grate metalen hekwerken waardoor producten worden meegegeven, zegt vaak ook al iets. Elke winkel, hotel of parkeergarage is voorzien van minimaal 1 beveiliger. Savonds dus maar meer met de taxi. We zitten naast het ziekenhuis met hotel, een mooie plek dus voor allerlei handeltjes en etenswaren. Het blijft met al die troepjes en kleurige parasolletjes een vrolijk geheel. Op straat wel veel bedelaars en zwervers. Ik zie op de passage 2 dagen lang dezelfde kinderen en volwassenen slapen, maar dan de hele dag in de warmte en lawaaiige drukte. Die moeten gedrogeerd zijn in mijn ogen.
Ik loop wat door de stad, maar kan niet echt iets bijzonders ontdekken wat deze stad nu te bieden heeft. Er zijn geen echte hoogtepunten en als stad is hij ook niet spannend. Toeristen zie ik eigenlijk ook niet, of die doen echt alles met de taxi? Wel is overal lawaai, licht, muziek, claxons, schreeuwen. Zelfs als ze een film opzetten ook al kijken ze niet is het altijd een actiefilm op mega volume. Voor je rust kom je hier duidelijk niet. Waar het wel rustig is is op de begraafplaats, meestal kijk ik wel ergens om te zien hoe het er werkt. Zelden heb zulke troosteloze plaatsen gezien, ik dacht eerst dat het verlaten, gesloopte fabrieken waren, want ze lagen daar tussen. Koud kil, leeg, omheind met een betonnen muur. En dan overal en nergens een wandje met bijzetplaatsen. Geen enkele aankleding van een boom of zoiets, het enige wat nog beetje kleur gaf was de bloemenverkoper bij de ingang.
Als ik nog wat boodschapjes haal bij robinson kom ik ze in de avond ineens wel toeristen tegen en ben ik ineens onderdeel van een bizarre wereld van sekstoerisme. Dat de Filipijnen en Thailand daar bekend om staan weten de meesten wel. Op internet ook wel gelezen dat robinson de oppikplek zou zijn maar dit is andersom. Het zijn niet de dames die op jacht zijn, het zijn de heren zelf.
Even krijg ik een dejavu naar Pattaya Thailand. Daar waar het echt raar was om met je eigen vriendin te lopen en je bij de receptie een boek had waar je ze kon uitzoeken met prijzen per uur, dag of week. Ik heb daar toen een buskaartje gekocht en ben naar Bangkok gereisd, wat vies, wat vies.
Ik loop richting de supermarkt als ik wordt aangesproken door 2 oudere Amerikanen. Waarom loop je alleen? Moeten we een vrouwtje regelen? Ze zijn hier zo gewillig. Hoeveel wil je er? Je moet naar die bikinibar daar kan je voor 1000 peso een meid mee krijgen. Ik zat niet helemaal in die modus en was me meer nog aan het verbazen dat de supermarkt alleen Pepsi verkoopt maar deze mannen hebben het over hele andere handelswaar. Ik bedank dus maar voor de hulp. Zou het feit dat op de bovenste verdieping een speciaal kantoor is voor de immigratieformulieren om Canadees staatsburger te worden dan niet geheel toeval zijn?
En terwijl ik daar eet aan het foodcourt zie ik het spel gewoon plaats vinden. Er zijn tafels met oude alleengaande mannen die bij elkaar zitten en die groeten elke vrouw. De vrouwen die open staan komen dichterbij, De mannen voelen even wat en dan loopt het weer door. Je kan hier heerlijk vlees eten voor weinig maar blijkbaar is er ook nog een een soort lopend vleesbuffet waar je kan uitzoeken. En zo zie je de mannetjes met verschillende dames gearmd het pand weer verlaten, al dan niet met wandelstok. Bizar wat hier gebeurd. Maar ja als je bedenkt dat ze 500 voor een wip en 1000peso voor een nacht krijgen en met geluk wat eten of een jurkje, de huur thuis 1000 peso is, dan ontstaan gelukszoekers. Of zou het hier dan om liefde gaan bij de eerste oogopslag? Ik denk dat veel mensen er veel voor over hebben om zelf of hun gezin maar stukje vooruit te helpen, triest, heel triest.
Dit land lijkt van zwendel aan elkaar te hangen. In Japan hoefde je je wisselgeld niet na te tellen, hier kan je het beter wel doen. Als ik terugreis naar de luchthaven heb ik blijkbaar alweer een taxi met een kapotte meter. Als ik mijn tas weer begin uit te laden werkt hij op miraculeuze manier ineens wel weer., scheelde me toch 300 peso.
De Filipijnen heeft mijn hart nog niet gestolen. De was doen, het chillen aan de oceaan, het zwemmen met walvishaaien allemaal gedaan. Maar toen ik dit bedacht klonk 3 vrije dagen in Kyoto als genoeg en dus geen noodzaak te verlengen, maar met de wetenschap van nu had ik denk ik toch liever nog iets langer van Japan en Kyoto genoten. Nu reis ik door naar Beijing waar mijn volgende groepsreis zal starten naar Noord Korea.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
