Oslob
Door: Cyril
Blijf op de hoogte en volg Cyril
10 April 2019 | Filipijnen, Oslob
Reisden we in Japan nog met de shinkansen met 300 km/u door het land, de Filipijnen is andere koek. Het kost me ruim vier uur om met de taxi bij Sascha’s Resort in Oslob te komen, slechts 115 km van de luchthaven. Het is letterlijk alsof ik in de tijd ben terug geslingerd en een groter contrast had ik me niet kunnen boeken. Had ik mezelf hier nog niet zo ingesteld overigens.
Ik heb gelukkig een chauffeur op voorhand geregeld, altijd fijn als er een mannetje met een bordje met je naam staat. Iets minder grappig als hij verteld dat het ruim vier uur zal duren en we na middernacht pas aankomen. Voor hem ook een lange reis al, dus heeft gesellig vrouw en kind meegenomen. Alleen al om Cebu uit te komen kost ons 2 uur.
Op alle vlakken even terug naar de realiteit, een derde wereldland in geslagen worden in een paar minuten en je weet meteen weer hoe goed we het hebben in Nederland. Dat beeld zal alleen maar worden versterkt in de volgende dagen. Het georganiseerde, gedisciplineerde stille straatbeeld van Japan is verdwenen en maakt plaats voor de totaal ongeorganiseerde brei aan auto’s voetgangers, motoren en driewielers, tricycles genaamd. Luid toeterend, links of rechts inhalen, u-turns waar dit duidelijk niet mag, oversteken zonder zebrapaden, ongeorganiseerd parkeren, onnodige zwaailichten, mini busjes die overal stoppen, roepen, luide muziek, knipperende lampen enzovoort. Inmens druk, we worstelen ons een weg door de stad. Het straatbeeld oogt arm met kleine houten of zelfs bamboemat-huisjes en mini winkeltjes met vrolijke parasolletjes en barbecues langs de weg. Hoe verder we Cebu achter ons later hoe kleiner de dorpjes worden en het rustiger op de weg wordt.
Het hotel is al dicht als ik aankom, ik zoek mijn kamer en kom in een klamme warme kamer, het is nog 28 graden midden in de nacht. Een dode kakkerlak naast het bed herinnert je eraan direct om tassen gesloten te houden. Geen warme dekbedden en kachels maar een heel dun laken dat eigenlijk nog te warm is en een airco. Die zet ik niet aan, het is zo’n lawaaiding en dan wen je sneller aan de warmte. Het toilet spoelt slechts eenmaal door en vult zich niet, dan maar zelf bijvullen met de douchekop. Wel even goed kijken of er geen kakkerlakken wonen. Waren in Japan de douches heerlijk ruim, ongekend warm water met een heerlijke douchekop en waterdruk. Hier is het een soort miniboiler die de geest gegeven lijkt en je tussen de druppels koud water door je best moet doen om de shampoo af te spoelen. Zelfs de scheerschuim van mijn scheermes krijgt hij slecht weggespoeld. Zo goed en zo kwaad spoel ik me af. De rest moet maar in de zee of het zwembad wegspoelen. Gelukkig heb ik voor de andere twee nachten een betere kamer uitgezocht, net nieuw ingericht met zeezicht, helaas ook daar geeft de douche dezelfde problemen. Ach je past je ook wel weer snel aan in een derdewereldland.
Na drie weken Japan moet de was worden gedaan. Handwasje daar gedaan, kostte in Japan nog een 2,50 per onderbroek als je het liet doen, hier was ik mijn hele backpack weer schoon voor minder dan dat bedrag. Met de tricycle laat ik me naar de wasserette rijden, voor 35 cent heen en terug over 2 km. Waarom zou je dan lopen als je zo een local helpt, vaak moeten ze onderweg nog wat afgeven of ophalen en zo zie ik op mijn gemak het kleine dorp. De families van de chauffeur krijgen allemaal een grote lach als ze een blanke in de zijspan zien zitten. Veel kleine huisjes van steen, maar zeker in de straten erachter tussen de Palm- en bananenbomen mini huisjes van hout of bamboe. Echte armoede.
De hele dag is er een stroomstoring, waarom verbaasd mij dit niet? Tegen vijf uur zal het wel weer aan gaan, klinkt meer als dagelijkse schering en inslag dan een incident. In de supermarkt lopen ze met een zaklamp te zoeken naar de prijsjes terwijl de baliemedewerker de lijst van verkochte artikelen bijhoudt. WiFi is er natuurlijk ook niet als de stroom uit is. Kan ik mooi alvast beetje wennen aan Noord Korea want dat zal 14 dagen volledig offline zijn. Volgens mij de langste periode ooit. Zelfs op Antarctica en Mongolië had ik nog wel connectie. Je merkt dan ook meteen hoe snel en hoe vaak je even op je telefoon kijkt of iets opzoekt op een dag.
In het dorp is verder niet veel, zelfs geen pinautomaat, er is er een maar gezien het briefje is die al maanden in onderhoud en wordt je naar een volgend dorp gewezen. Ik moest ook pinnen want die op de luchthaven deed ook niks en op de route naar Oslob heel weinig gezien, als je bij de eerste vier dan ook nog geen geld krijgt met je beide pasjes wordt je toch een beetje zenuwachtig. Gelukkig gaf pin 5 wel geld en zoals het lijkt waren de anderen leeg omdat het de eerste vrijdag van de maand is en iedereen betaald word en het blijkbaar ook meteen uit de muur trekt. Omdat het dorp niet zoveel te beiden heeft hang ik heerlijk dagje rond het zwembad en zee. Wel in de schaduw want de zon is hier zo fel, je voelt je gewoon langzaam naar een kreeft veranderen. Ik ben overigens de enige blanke toerist in het hotel en voor mijn gevoel ook in het dorp.
Ik hoor je denken, hoe komt hij daar dan verzeild geraakt? Tussen Japan en Beijing een paar dagen over, dan vlieg je over de wereld naar een lekkere palmboom met zon. Waar? Ik heb voor Oslob gekozen omdat je hier kan zwemmen met walvishaaien, naast wat eilandjes en watervallen de belangrijkste attractie van deze plaats en wat hoog op mijn bucketlist stond. De meeste toeristen boeken dit als dagexcursie vanuit Cebu.
De locatie om te zwemmen met de walvishaai is 12 km verderop. Met 2 hotelgenoten huren we een tricycle naar de locatie, 3,50 voor een retour. Wij zitten breed uit, in het dorp is een soort taxi standplaats en die verzameld mensen, dan passen er ineens wel 6 of 7 passagiers in zon ding. Het is veel drukker en commerciëler dan ik dacht, wel lijk ik nog steeds ongeveer de enige Europeaan.
Aan dit soort activiteiten zit altijd een beetje tegenstrijdigheid, enerzijds wil fun met het dier en vanuit dier en welzijn wil je het beste voor het dier. En daar hoort zwemmen met vele toeristen vast niet bij. Er zijn drie walvissen, aan onze kant zwemmen er twee. Elke ochtend mag je met ze snorkelen, maximaal een half uur. Een strak geleid programma zodat iedereen evenveel kans en tijd heeft. De walvishaai wordt gelokt langs de bootjes te zwemmen met kleine balletjes met kleine visjes en inktvis. Verder eet het dier plankton door met zijn bek het water op te nemen en via de kieuwen weer te laten gaan. Nee, voor de mens is dit beest totaal ongevaarlijk.
Langzaam zwemmen de 2 walvissen frequent voorbij, bijna aan de oppervlakte zie je de grote bek het water opnemen. Wat volgt is een lijf van een meter of 5-7, dit zijn nog kleintjes. Ze kunnen wel richting de 15-20 meter worden. Officieel moet je 4 meter afstand aanhouden, maar bijna de hele tijd zwemmen ze op armlengte langs. Wat een imponerende beesten. Die kan dus ook weer van de bucketlist af.
Omdat het dorpje verder niets te bieden heeft overweeg ik eerder naar Cebu te reizen, alleen door de stroomstoring van de dag ervoor is mijn was pas einde middag klaar. Dan maar een dagje relaxen rond het hotel. Heerlijk genietend van de zon, de zee, het zwembad vanuit mijn schommelstoel. En terwijl de locals zich niks aantrekken van de toeristen en bij eb op zoek gaan naar schaaldieren denk ik dan toch heel even ‘Wat wil een mens nou nog meer?
Ik heb gelukkig een chauffeur op voorhand geregeld, altijd fijn als er een mannetje met een bordje met je naam staat. Iets minder grappig als hij verteld dat het ruim vier uur zal duren en we na middernacht pas aankomen. Voor hem ook een lange reis al, dus heeft gesellig vrouw en kind meegenomen. Alleen al om Cebu uit te komen kost ons 2 uur.
Op alle vlakken even terug naar de realiteit, een derde wereldland in geslagen worden in een paar minuten en je weet meteen weer hoe goed we het hebben in Nederland. Dat beeld zal alleen maar worden versterkt in de volgende dagen. Het georganiseerde, gedisciplineerde stille straatbeeld van Japan is verdwenen en maakt plaats voor de totaal ongeorganiseerde brei aan auto’s voetgangers, motoren en driewielers, tricycles genaamd. Luid toeterend, links of rechts inhalen, u-turns waar dit duidelijk niet mag, oversteken zonder zebrapaden, ongeorganiseerd parkeren, onnodige zwaailichten, mini busjes die overal stoppen, roepen, luide muziek, knipperende lampen enzovoort. Inmens druk, we worstelen ons een weg door de stad. Het straatbeeld oogt arm met kleine houten of zelfs bamboemat-huisjes en mini winkeltjes met vrolijke parasolletjes en barbecues langs de weg. Hoe verder we Cebu achter ons later hoe kleiner de dorpjes worden en het rustiger op de weg wordt.
Het hotel is al dicht als ik aankom, ik zoek mijn kamer en kom in een klamme warme kamer, het is nog 28 graden midden in de nacht. Een dode kakkerlak naast het bed herinnert je eraan direct om tassen gesloten te houden. Geen warme dekbedden en kachels maar een heel dun laken dat eigenlijk nog te warm is en een airco. Die zet ik niet aan, het is zo’n lawaaiding en dan wen je sneller aan de warmte. Het toilet spoelt slechts eenmaal door en vult zich niet, dan maar zelf bijvullen met de douchekop. Wel even goed kijken of er geen kakkerlakken wonen. Waren in Japan de douches heerlijk ruim, ongekend warm water met een heerlijke douchekop en waterdruk. Hier is het een soort miniboiler die de geest gegeven lijkt en je tussen de druppels koud water door je best moet doen om de shampoo af te spoelen. Zelfs de scheerschuim van mijn scheermes krijgt hij slecht weggespoeld. Zo goed en zo kwaad spoel ik me af. De rest moet maar in de zee of het zwembad wegspoelen. Gelukkig heb ik voor de andere twee nachten een betere kamer uitgezocht, net nieuw ingericht met zeezicht, helaas ook daar geeft de douche dezelfde problemen. Ach je past je ook wel weer snel aan in een derdewereldland.
Na drie weken Japan moet de was worden gedaan. Handwasje daar gedaan, kostte in Japan nog een 2,50 per onderbroek als je het liet doen, hier was ik mijn hele backpack weer schoon voor minder dan dat bedrag. Met de tricycle laat ik me naar de wasserette rijden, voor 35 cent heen en terug over 2 km. Waarom zou je dan lopen als je zo een local helpt, vaak moeten ze onderweg nog wat afgeven of ophalen en zo zie ik op mijn gemak het kleine dorp. De families van de chauffeur krijgen allemaal een grote lach als ze een blanke in de zijspan zien zitten. Veel kleine huisjes van steen, maar zeker in de straten erachter tussen de Palm- en bananenbomen mini huisjes van hout of bamboe. Echte armoede.
De hele dag is er een stroomstoring, waarom verbaasd mij dit niet? Tegen vijf uur zal het wel weer aan gaan, klinkt meer als dagelijkse schering en inslag dan een incident. In de supermarkt lopen ze met een zaklamp te zoeken naar de prijsjes terwijl de baliemedewerker de lijst van verkochte artikelen bijhoudt. WiFi is er natuurlijk ook niet als de stroom uit is. Kan ik mooi alvast beetje wennen aan Noord Korea want dat zal 14 dagen volledig offline zijn. Volgens mij de langste periode ooit. Zelfs op Antarctica en Mongolië had ik nog wel connectie. Je merkt dan ook meteen hoe snel en hoe vaak je even op je telefoon kijkt of iets opzoekt op een dag.
In het dorp is verder niet veel, zelfs geen pinautomaat, er is er een maar gezien het briefje is die al maanden in onderhoud en wordt je naar een volgend dorp gewezen. Ik moest ook pinnen want die op de luchthaven deed ook niks en op de route naar Oslob heel weinig gezien, als je bij de eerste vier dan ook nog geen geld krijgt met je beide pasjes wordt je toch een beetje zenuwachtig. Gelukkig gaf pin 5 wel geld en zoals het lijkt waren de anderen leeg omdat het de eerste vrijdag van de maand is en iedereen betaald word en het blijkbaar ook meteen uit de muur trekt. Omdat het dorp niet zoveel te beiden heeft hang ik heerlijk dagje rond het zwembad en zee. Wel in de schaduw want de zon is hier zo fel, je voelt je gewoon langzaam naar een kreeft veranderen. Ik ben overigens de enige blanke toerist in het hotel en voor mijn gevoel ook in het dorp.
Ik hoor je denken, hoe komt hij daar dan verzeild geraakt? Tussen Japan en Beijing een paar dagen over, dan vlieg je over de wereld naar een lekkere palmboom met zon. Waar? Ik heb voor Oslob gekozen omdat je hier kan zwemmen met walvishaaien, naast wat eilandjes en watervallen de belangrijkste attractie van deze plaats en wat hoog op mijn bucketlist stond. De meeste toeristen boeken dit als dagexcursie vanuit Cebu.
De locatie om te zwemmen met de walvishaai is 12 km verderop. Met 2 hotelgenoten huren we een tricycle naar de locatie, 3,50 voor een retour. Wij zitten breed uit, in het dorp is een soort taxi standplaats en die verzameld mensen, dan passen er ineens wel 6 of 7 passagiers in zon ding. Het is veel drukker en commerciëler dan ik dacht, wel lijk ik nog steeds ongeveer de enige Europeaan.
Aan dit soort activiteiten zit altijd een beetje tegenstrijdigheid, enerzijds wil fun met het dier en vanuit dier en welzijn wil je het beste voor het dier. En daar hoort zwemmen met vele toeristen vast niet bij. Er zijn drie walvissen, aan onze kant zwemmen er twee. Elke ochtend mag je met ze snorkelen, maximaal een half uur. Een strak geleid programma zodat iedereen evenveel kans en tijd heeft. De walvishaai wordt gelokt langs de bootjes te zwemmen met kleine balletjes met kleine visjes en inktvis. Verder eet het dier plankton door met zijn bek het water op te nemen en via de kieuwen weer te laten gaan. Nee, voor de mens is dit beest totaal ongevaarlijk.
Langzaam zwemmen de 2 walvissen frequent voorbij, bijna aan de oppervlakte zie je de grote bek het water opnemen. Wat volgt is een lijf van een meter of 5-7, dit zijn nog kleintjes. Ze kunnen wel richting de 15-20 meter worden. Officieel moet je 4 meter afstand aanhouden, maar bijna de hele tijd zwemmen ze op armlengte langs. Wat een imponerende beesten. Die kan dus ook weer van de bucketlist af.
Omdat het dorpje verder niets te bieden heeft overweeg ik eerder naar Cebu te reizen, alleen door de stroomstoring van de dag ervoor is mijn was pas einde middag klaar. Dan maar een dagje relaxen rond het hotel. Heerlijk genietend van de zon, de zee, het zwembad vanuit mijn schommelstoel. En terwijl de locals zich niks aantrekken van de toeristen en bij eb op zoek gaan naar schaaldieren denk ik dan toch heel even ‘Wat wil een mens nou nog meer?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
