Death Road

Met een paar druppels alcohol van 96% op de grond, een paar druppels op je voorband en een slok brengen we een offer aan moeder aarde om te zorgen dat we veilig beneden zullen komen. We staan op dat moment op 4800 meter hoogte tussen de sneeuw en ijs, gewapend met warme kleding, handschoenen en een goede moutainbike. Hier start het avontuur van de Death Road.

De death road is de meest gevaarlijke weg ter wereld. De afdaling is 65 km lang, waarbij je ruim 3600 meter in hoogte daalt. De eerste 30 km van de weg is over asfalt waarna de weg overgaat in een gravel weg die zich langs de berg buigt met afgronden van 300 tot 600 meter. Hekje of berm?, daar was nou net geen ruimte meer voor. Je begint in de sneeuw en eindigt in de warme en zonnige jungle. Onze gids begint de dag vol met verhalen over toeristen die zichzelf of anderen in gevaar brachten met de fiets en naar al dan niet levend weer uit het ravijn zijn gevist. Waarom deden we dit ook alweer?

De eerste 30 km is het oppassen voor wegverkeer maar ook de gladheid, het vriest hier boven gewoon. Denk nou niet aan een gewone asfaltweg, er blijken hier en daar kuilen of soms gewoon hele stukken te missen. Onze gids zegt dan ook dat we op de weg en niet op de omgeving moeten letten, anders worden we onderdeel van de omgeving.

Net voordat we de gravelweg bebeginnen is er nog een stukje bergop van 8 km op 3200 meter hoogte. Dat blijkt een enorme inspanning te zijn op deze hoogte en hijgend als een molenpaard bedwing ik de berg. Vreemd wat die hoogte met je lichaam doet.

Volgens de boekjes zou de gravelweg afgesloten zijn, dit blijkt echter helemaal niet waar, de weg wordt nog steeds bereden en vanaf 2 kanten, het is dus oppassen voor fietsers, bussen, vrachtwagens maar vooral honden, kippen en andere zaken die de weg op kunnen springen zoals kinderen.

Voorzichtig had ik al op de kaart gekeken en was al blij dat de berg zo is aangelegd dat je rechtsrijdend aan de bergkant blijft. Hmmm wat blijkt, alleen op deze weg hebben ze de regel ff omgekeerd iedereen moet links rijden. Dit is omdat de chauffeur dan kan zien hoeveel ruimte er nog is. Het is niet voor niets de meest dodelijke weg ter wereld omdat de weg ongeveer 3 meter breed is en er regelmatig een bus, auto of fietser eenvoudig het ravijn in gaat. Ik ga dus voorzichtig links houden heb ik besloten.

Dat voorzichtig blijkt echter ook niet de goede methode. Volgens onze gids is de beste methode om deze berg te bedwingen gewoon vol gas naar beneden, vooral niet remmen, links houden om verkeer te vermijden en staan op je fiets. Even later raas ik dan ook over de losse keien met een moordend tempo naar beneden zonder te remmen of maar te denken aan de afgrond die links naast je zit. Op een relatief vlak stuk ontdek ik dat mijn achterremhandel los is geschoten en dat ik helemaal niet had kunnen remmen, dat had dus ook anders kunnen aflopen. Heel voorzichtig weet ik te stoppen met mn voorrem en hij is dusdanig overleden dat ik een nieuwe fiets moet.

Vanuit de sneeuw wordt het langzaam warmer en de kledingstukken belanden in onze volgauto. Ineens blijken we echter in een wolkbreuk te komen. Nergens maar dan ook nergens kan je schuilen dus er is maar 1 optie, doorjakkeren over de natte, gladde stenen tot we bij een schuilhutje komen. Op de route ontstaan dan ook diverse watervallen of riviertjes (kniediep) waar we gewoon doorheen moeten. Grappig om te zien dat je dosis lef ook toeneemt. Hoe meer de dag vordert hoe harder je van de berg af stuitert. Begonnen we nog met vrieskou, alpacas, boven de boomgrens, als we eindigen op 1100 meter hoogte in de jungle is het bloedheet en na 5 uur fietsen eindigen we bij dierenopvang SensaVerde. Een heerlijke lunch, spectaculaire verhalen maar vooral een heerlijke douche zijn onze beloning.

Nadeel van zo´n afdaling is dat je ook weer omhoog moet, we nemen dezelfde weg met de auto (hoeveel kan er immers misgaan) en genieten van het fantastische uitzicht. De weg is echter zo smal, glad en stijl dat de 65 km ons 2,5 uur kost. Onderweg komen we meerdere tegenliggers tegen en blijkt hoe smal de weg in de praktijk is, ik ben dan ook blij als we weer veilig boven zijn.

Met trots kan ik nu zeggen: I survived the world most dangerous road!!