son kol en tash rabat

Sommige plaatsen laten zich slecht in woorden beschrijven, zo ook Son Kol. We slapen in een yurt-camp op 3000 meter hoogte, het is dus fris en voor het eerst moet mijn lange broek uit de tas. Sterker nog, het is zo fris dat de yurt die we met z'n vieren delen in de avond wordt voorzien van dikke mummy-slaapzakken. Dat wordt dus in de lakenzak, slaapzak, dekbed en extra deken. Als de eerste avond de kachel ook nog wordt opgestookt lig ik uiteindelijk in mijn boxer bovenop al die elementen, veel te warm. Wel mooi hoe zon yurt de koelte weet te behouden overdag, de warmte in de nacht en zonlicht via het doek op de tunduk last binnenvallen. En dat het koud kan zijn wordt bewezen als de temperaturen richting de nachtvorst dalen in de nacht. In de winter kan het hier heel diep onder nul zijn.

Voor velen is een yurt of een ger gelijk, maar er zit verschil in de bouw en stijl. Eerlijk gezegd vind ik de mongoolse ger mooier gedoceerd. We helpen bij een lokale nomade een stukje verder bij het opbouwen van de yurt. Een eenvoudige constructie van wat houtwerk, veel touw en vele handjes maken bekleed met vilten doeken, de yurt.

Aan het meer is niet veel te zien of te doen, even niks is het motto en daarom besluiten we de heuvel achter ons kamp te bedwingen, je merkt al snel dat je op hoogte bent en een tandje terug moet schakelen. Sommigen besluiten yoga en tai-chi les te gaan geven. Ik probeer met de minimale wind die er is m'n kite in de lucht te houden.

Na twee nachten Son Kol vervolgen we onze route om eindelijk in Naryn aan te komen. Een leuke kleine plaats waar we over de markt struinen en ons verbazen over hoe ze al die Audi 100 hier rijdend weten te houden. Bij het lokale CBT (community based tourism) kantoor droppen we de was om over twee dagen op te halen. Een fijn vooruitzicht want er blijkt een goede WiFi te zijn en als een stel internetverslaafden, en ja ik hoor daar zeker bij, staart iedereen zich blind op z'n telefoon en pompt de data weer over de lijnen. 3 dagen geen WiFi blijkt toch een uitdaging. WiFi blijft toch bijzonder in dit land, in een toeristenrestaurant waar we eten niets, maar bijvoorbeeld het hele park van Naryn is voorzien van gratis WiFi, maar door de bank genomen zelden beschikbaar. Fijn de wetenschap over 2 dagen alweer WiFi!!

We vervolgen de reis door naar Tash Rabat, bijna op de Chinese grens. Hier zijn we weer 2 nachten van de wereld af. Als we bij ons yurt-camp aankomen worden we meer dan vrolijk verwelkomd door ons kokkin die met een grote ouderwetse muts op en schort ons welkom heet. Zelf wonen ze in een zeecontainer die is omgebouwd met een deur en een raam tot woning. Iets wat hier vaker voorkomt en sommigen zijn zo vermomd dat vanaf de buitenkant niet zichtbaar is dat er 3 containers, 2 hoog gestapeld zijn. Ook zie je veel oude spoorwagons in het landschap. Dit soort zaken stammen nog uit de sovjet-tijd en zijn als een soort Pipo- wagens achter gebleven. Kirgiezen zijn van origine nomaden dus dit is dan de luxe vorm.

Voelde het vorige kamp nog erg commercieel, deze voelt meer natuurlijk aan. Tussen de bergen waar de adelaars hun rondjes op de thermiek draaien en de koeien en schapen om de yurts lopen en drinken uit het beekje achter het kamp. Deze wordt ook gebruikt als dompelbad voor de Russische banja die ze gebouwd hebben, een soort sauna.

Deze plek is bekend vanwege de caravanserai, een plek waarvan over de historie verschillende verhalen zijn. Van veilige haven tijdens de tochten over de zijderoute tot een christelijk klooster in vroeger jaren. Een uniek gebouw dat we kort bezoeken, omdat we nog een stevige wandeling voor de boeg hebben. Een wandeling van 28 km naar de sneeuwtoppen en dus veel hoogte maken. Maar eerst moeten we oneindig vaak de rivier oversteken door springen van steen maar steen of eenvoudig waden door het ijskoude water. Helaas niet drinkbaar want de yaks en paarden lopen hier ook nog. Onderweg worden we nog getroffen door een regenbui, gelukkig net op een plek waar we kunnen schuilen tegen de wind die door de kloof jaagt. Helaas voor de andere groepsleden die terug zouden lopen richting kamp, die zien de hagel horizontaal op hun af komen. Het weer kan hier razendsnel omslaan in extremen.

We zingen Lang zal die leven in de gloria terwijl Alex bij het ontbijt zijn kaars uitblaast. Jarig in Tash Rabat, gelegen in de bergen op de grens met China zon twee uur onder Naryn. Tja en waar haal je dan een taart vandaan? Met enige improvisatie worden een aantal pannenkoeken gestapeld, decoreerd met een suikergoedje, gedecoreerd met gummybeertjes en niet onbelangrijk de naam Alex gemaakt van lente-ui , zo uit het weiland en als klap op de vuurpijl een kaars, het is bijna een echte taart.

Als we rond half zeven willen vertrekken blijkt Yuri en de kokkin nog een verrassing. Ze hebben een grote verkleedtas met authentieke kleding en shamanistische spullen. Een geloofsvorm die hier vroeger sterk werd aangehangen. Tot groot vermaak van de groep maar zeker ook van hunzelf worden we aangekleed, gedanst en foto's gemaakt. Ik denk dat ze er nog dagen van gaan nagenieten en denken , die Hollanders hebben we maar mooi zo gek gekregen om in een rondje schreeuwend en slaan op een pan voor de yurt te dansen.

Het is inmiddels een chaos in mijn backpack en de duidelijke scheiding tussen schone en vuile kleding vervaagt per dag. Het blijft grappig hoe gemakkelijk je wordt als je vijf dagen weinig faciliteiten hebt en je thuis soms twee maal per dag doucht en dagelijks dat schone shirt opzoekt. Hier komen er hooguit wat extra moddervlekken in je broek dus een dagje erbij geen probleem. Ook het gat in de grond als toilet begint te wennen, hoewel ik toch vaak het toilet in de vrije natuur gebruik, waar heb je anders de adelaars als uitzicht op je toilet? Maar wat zullen we genieten als we na 5 dagen homestay en yurts weer een hotel zullen aandoen, maar eerst natuurlijk onze tussenstop met WiFi in Naryn. Gelukkig was de was nog niet klaar doordat het water was afgesloten en al voor 9 uur bij de CBT staan. Opnieuw staan we als een stel ware internetverslaafden nog voor de gesloten deur op het bordes staan te wachten, stiekem hopend dat het nog even duurt. WiFi-loos door het leven, definitief onmogelijk verklaard.