Kazachstan , almaty

Qua afstand valt het mee naar Almaty, maar met de snelheid van onze chauffeur zal het ongetwijfeld een oneindig lange weg gaan worden. We staan dus maar een uurtje eerder op voor de noodzakelijke speling. De goede man heeft echter het gaspedaal gevonden scheurt lekker door met de bus over de kiezelwegen, vanaf Saty zo'n 80 km naar de hoofdweg waar asfalt weer verschijnt. We zijn verbaasd dat zowel de man als het busje dit weten te realiseren.

We stoppen bij de Charyn Canyon, een mini grand canyon waarbij de kloof uitgesleten is in de vlakte en zich een weg baant richting de rivier. Een mooi gezicht van boven maar nog indrukwekkender als je er beneden zelf door heen loopt naar de rivier toe. Het voelt als het decor van roadrunner waarbij ook hier de rotsblokken soms op scherp lijken te staan om roadrunner te vermorzelen. De natuur laat toch maar mooie en bijzondere dingen achter.

Terwijl we boven genieten van het uitzicht zie je de chauffeur al bedenkelijk kijken naar z'n achterband. In kirgizie hadden we een busje dat geen heuvel op kon en waar ze ook regelmatig het achterbandje moesten of wilden wisselen. We kijken er dus niet raar van op dat ze even ouderwets schoppen tegen het bandje. Waar we ons dan wel over verbazen is als we nog geen tien minuten in de bus zitten, deze man de bus stil zet langs de snelweg. Daar staan we dan midden in de woestijn.

Hij wil in mijn ogen toch even zijn autoriteit laten spreken dat hij van mening is dat hij van ons sneller moet rijden, nu zijn band slechter is en begint dus het achterwiel te verwijderen terwijl deze hooguit wat zacht is. Terwijl wij ons laatste snacks, broodjes , kaas en cola dan maar nuttigen ruimt de man alweer zijn materiaal op, maar zonder de band de vervangen, nu hebben we dus nog maar drie achterbanden, zo niet nog onveiliger dan de situatie was. Er is door ons wel een achterwiel gespot maar ja, die blijkt hij al lek te hebben gereden op de heenweg zonder actie om deze te fixen. Handige Harry onze chauffeur.

Onveilige situaties moet je voorkomen, wachten in de woestijn overigens ook dus wordt besloten, er wordt een andere bus uit Almaty heengereden en wij rijden naar de lunchplek. Zien we elkaar voor die tijd gooien we de bagage over, zo niet dan na de lunch met een veilige bus door naar Amalty wat nog een 150 km is. 12.15 is de bus besteld. Wij rijden nog een km of dertig naar Baiseit op langzaam tempo voor de veiligheid en dat onze chauffeur hier bedreven in is wisten we al.

We zijn inmiddels tweeënhalve dag in het land en nog steeds geen geld kunnen wisselen of pinnen. Voelt niet heel comfortabel. Om deze reden en al het ongemak krijgen we de lunch aangeboden van de reisorganisatie. We sluiten voor de grap nog een weddenschap af hoe laat de vervangende bus er zal zijn. Ik gok op dat we met de bus vertrekken en hem tegemoet gaan rijden. Als we rond half twee klaar zijn krijgen we de bevestiging dat de bus een uur onderweg is en besluiten we langzaam tegemoet te rijden. Nog ongeveer twee uur rijden, hij is een uur onderweg dus met een half uur moeten we hem tegenkomen. Een witte bus, dus iedereen op scherp voor witte busjes.

Het half uur gaat voorbij, een uur voorbij, er wordt druk gebeld, nog meer gebeld en de irritatie in de bus neemt toe. Deze chauffeur frustreert echt alles. Ik stel m'n verwachting bij en gok dat we de bus gaan zien op de parkeerplaats van het hotel. Als de telefoontjes van Sofie niet meer worden beantwoord lijkt dit ook de waarheid te worden hoewel ze maar blijft volhouden dat de bus onderweg is. We zien de km-palen langzaam aftellen tot we inmiddels voorbij de luchthaven van Almaty zijn, zo'n 20 km van het hotel. Het is inmiddels pas kwart over vijf.

Met een ferme zwaai draait de chauffeur een benzinepomp op en stapt uit om rustig onder z'n paraplu een sigaret te roken tot grote frustratie van iedereen. De man is serieus voornemens dat de bus hier komt en dat we alsnog bagage en bus wisselen voor die laatste kilometers. En zo geschiede, er rijdt inderdaad een ander busje naast de onze. Wij zijn inmiddels wel zo klaar met de chauffeur dat de reisleider hem de sigaret uit de mond slaat en hem ongeveer dwingt verder te rijden, maar zelfs daar geen reactie. Van mij had hij een tik mogen uitdelen. Om de frustratie te beperken stellen we dan voor niet van bus maar van chauffeur te wisselen. Voor het groepsgevoel is het altijd goed een gemeenschappelijke vijand te hebben. Uiteindelijk rijdt onze chauffeur ons toch naar het hotel waar we na 12 uur aankomen. Wie de kluit nu belazert heeft zal een raadsel blijven.

We nemen intrek in ons hotel terwijl het regent met bakken uit de lucht. Dat doet het in onze hotelkamer overigens net zo hard aan de binnenkant als aan de buitenkant. Ik moet wel lachen als de receptionist nog de klusjesman eropaf wil sturen om het te fixen, nou een lekkend dak repareren dan ben je een soort superman. Andere kamer dus, waar de airco niet werkt en warm water nooit gevonden zal worden, dat nemen we dan maar voor lief.

Eindelijk kunnen we dan geld pinnen, volgens mij pas de derde keer deze reis en hebben we geld om een drankje, eten of snack te kopen. Voelt toch een stuk relaxter. Almaty is de voormalige hoofdstad, maar met veel prestige is dat tegenwoordig Astana. Beetje een rare stad waar de sovjet invloeden nog duidelijk zichtbaar zijn, de mensen wat stug en minder open, maar oogt wel vriendelijk en veilig. Sowieso heb ik me zelden op een reis zo veilig gevoeld en nooit zorgen hoeven maken over situaties of geld en dergelijke.

Met een gids en een nieuwe bus met nieuwe chauffeur met alle wielen eraan doen we een citytour op onze laatste dag. Eigenlijk te kort om alles te zien en had rustig extra dagje mogen hebben. We bezoeken de kathedraal die volledig uit hout is opgetrokken en waarvan men zegt dat er geen nagel aan te pas is gekomen. Het museum van de muziekinstrumenten zit er net achter en nog een museum vol met oude kleding en dergelijke. Ze verteld enthousiast en geeft een goed beeld van het land.

Vanwege al het ongemak krijgen we vandaag een lunch aangeboden van de agent bij Afanasicha. Ik ben niet zon voorstander van buffetrestaurants maar wel van deze. En zo zit ik dus uitgebreid aan de sushi en fruitjes, en ook nog voor wen hele nette prijs en ambiance.

Het duurt allemaal wel iets langer waardoor we laat aankomen bij de Medeo-schaatsbaan. De baan waar in het verleden de vele sovjets trainden en menig wereld- of persoonlijk record is gebroken vanwege de ideale omstandigheden. Mijn schaatstraining van de winter had ik graag laten zien, maar door gebrek aan ijs, niet aan talent is het vandaag niet mogelijk een PR te rijden. Dan maar een grappige foto in de korte broek op de baan terwijl het inmiddels weer met bakken uit de lucht komt vallen. Zo erg dat onze excursie naar het uitzichtpunt en de kabelbaan niet door kan gaan. Zeker een stad om nog eens te bezoeken.

Hiermee sluiten we ook een bijzondere reis af, met een leuke groep mensen. Door 4 oude sovjet-landen die zich allemaal op een andere manier hebben gevormd. Die verschillen maken de reis gevarieerd en een mooie balans tussen cultuur en natuur.

De hypocrisie van Turkmenistan met op elke honderd meter een agent met z'n fluitje, waarschuwingen als je foto's maakt van mensen of gebouwen. En natuurlijk de eindeloze lege straten en show-off voor de toeristen waarbij je hooguit zelf figurant bent in het aangelegde decor. Oezbekistan met de vele fantastische oude Medressa's en cultuur en oh zo vriendelijke mensen. Kirgizie met haar ruige natuurschoon en ook vriendelijke mensen en dan als afsluiting het eigenlijk nog niet toeristische Kazachstan. Ik had ze geen van allen willen missen. Het zou leuk zijn over een jaar tien nog eens te kijken hoe deze landen zich ontwikkeld hebben. Eerst nog maar eens wat andere mooie plaatsen in de wereld gaan bezoeken!