Kazachstan, Kolsai lakes

Kazachstan, dat naast de focus op gas en olie nu ook toeristen wil omarmen. Het ingewikkelde visum is afgeschaft en met een glimlach mogen we het land in. De douaniers zijn goed getraind en voor het eerst hoor ik ze echt zeggen Welcome to Kazachstan. Ze zijn niet hele goede vriendjes met Kirgizie dus boven de weg richting Kirgizie hangt de veelzeggende tekst Good Luck. Opzet of zoals vaker hier een verkeerde Google vertaling?

Er zijn maar weinig grensovergangen en dit is de enige op enkele honderden kilometers. Desondanks nagenoeg geen passant en nul faciliteiten. Er staat een backpackster aan de andere kant van de grens maar is bijv geen taxi of wisselkantoor te vinden. Alleen daarom al reis ik georganiseerd.

Vanaf de grens is het een drie uur rijden naar saty. Nou ja, met een normale chauffeur. Deze heeft de vriendelijkheidstraining nog niet gevolgd en zou niet slagen. In een dramatisch langzaam tempo rijdt hij ons richting ons kamp. We maken een korte stop bij een stalletje dat gefermenteerde paardenmelk verkoopt maar vanuit mijn Mongolië ervaring laat ik het proeven voor wat het is; zeker gezien de klonten die erin drijven. Onderweg nog een paar keer de weg vragen, als hij verkeerd gaat toch nog vragen of hij echt niet goed zit. Een van het oude stempel die graag wil laten weten wie de baas is. Het reisje kost dan ook een berg irritatie en ruim vijf uur. We beginnen dan maar om half zes savonds met de lunch in onze homestay waar we 2 uur eerder hadden moeten zijn. Een cola kopen is ook geen optie want we hebben nog steeds geen geld en wisselen of een bank is er niet bij. Duidelijk, toerisme moet hier nog ontwikkelen.

Er is ook een bijrijder mee, iets wat je wel in meer landen ziet. Of ze chauffeuren beide of het is een hulpje voor koffers en het uitstapkrukje klaarzetten. Een belangrijke taak dus, maar deze lullo staat alleen maar met de handen in de zakken of te roken. Hij blijkt uiteindelijk gewoon de partner van Sofia, die vanuit de lokale agent meereist omdat het de eerste reis is. Maar zoals in Aziatische landen duurt het even voordat je zo'n waarheid boven tafel hebt. Zij is wel fijn want kan alles mooi van en naar het Engels vertalen en gezien het pionierskarakter van de reis heeft ze het best druk.

Onze locatie blijkt wat primitief als homestay, of zijn onze verwachtingen wat hoog na ons super hotel in Karakol? Zelf hebben ze net een nieuw stenen huis gebouwd en wij mogen slapen in het oude ietwat vervallen huis. Het toilet is in hun huis net aangesloten en buiten staat het bekende houten hok met stinkgat, toiletterreur. Met deze keuze is het eenvoudig; het gat maakt onbemind. Wel raar als ik de badkamer dan bezet hou dat de heer des huizes die net in porselein heeft geïnvesteerd alsnog in het houten hok moet. Op het erf lopen nog wat koeien en paarden en een leuke pup rond.

De badkamer is verder nog niet helemaal af, de badkuip staat op pootjes zonder verdere ombouw, de afvoer lekt en de wasmachine moet worden gevoed met een verlengsnoer uit huis zodat het toilet niet meer afgesloten kan worden. Wel is er een Russische banja. Een houtgestookt vuur stookt een kleine ruimte op en verhit een grote bak met water. Die kan je op twee manieren gebruiken. Een lauwe ruimte waar je warm en koud water mengt en dan met een schep/afwasteil jezelf doucht. Luxe versie van de Indonesische mandi. Of je gebruikt hem als sauna en stookt hem warmer op, gebruikt het koude water om tegen de kachel te smijten en maakt stoom om vervolgens met koud of lauw water jezelf schoon te spoelen. Ik gebruik hem twee maal op de laatste manier, moet toch mijn imago hoog houden dat ik altijd in de sauna zit.

Als ik zeg dat ik de koolsalade de beste optie vindt bij het ontbijt is dit denk ik veelzeggend. De keuze is uit boekweit, ranzige en ja echt ranzige gedroogde melkkoekjes, snoep, koolsalade en oud brood met jam.

Dit dorpje is bekend vanwege de Kolsai-meren. We rijden wederom tergend langzaam, de wegen zijn hier overigens ruk maar asfalt is in aantocht ..... ditmaal slechts een klein stukje van 9 km die ons toch een 45 min kost naar het park. Ook daar zit een vrouw van het oude stempel die de nieuwe cultuur nog even moet meekrijgen en verwacht eigenlijk een paspoortcontrole van iedere deelnemer. Het eerste meer is een eitje, met de bus stoppen we aan de rand. Wij zullen lopen lopen naar het tweede meer, een afstand van 10 km. Door de regen en modder voltooien we de toch best wel stevige wandeling en eerlijk gezegd het uitzicht op meer twee is niet heel spectaculair. De afdaling terug is door de regen nog modderiger geworden. Al met al niet mijn beste wandeling, maar erg blij dat ik toch mijn bergschoenen mee had genomen. Na zon wandeling ben je koud vies en nat. Hoe heerlijk zou het dan zijn als je dan thuis komt en de thee klaar staat en de banja aan. Maar helaas, de service is nog een verbeterpuntje. De schoondochter doet wel haar best en ik moet wel lachen als zijn bijvoorbeeld het ontbijt in haar badjas presenteert of van de aarbei-jam multivrucht weet te maken door er een totaal andere smaak bij in te gooien. Zij zullen ons ook wel apart vinden met onze gewoontes.