Karakol

Bij onze WiFi-stop in Naryn halen we de was op. Deze is nog half nat dus onderweg naar Karakol hangt de hele bus vol met drogend wasgoed. Net voorbij het plaatsje Bokonbayevo ontmoeten we de kampioen jagen met adelaars. Hij rijdt met ons naar een plek waar hij een demonstratie zal geven. Zit niet normaal in het programma maar een deel van de groep is erg nieuwsgierig en omdat we er toch langs komen, prima in te passen. Achterin zijn kofferbak zit het dier te wachten, terwijl bij de voorstoel een groot levend konijn zit geparkeerd. Rijk wordt je er blijkbaar niet van want aan zijn vw-golf uit het jaar nul zit geen enkele klink meer.

Na een korte introductie van de man en golden eagle, nog een jong dier, mogen wij hem zelf ter hand nemen. Hij weegt opvallend weinig. Hierna krijgen we de keuze of we gaan voor de nepvos of het echte konijn. We kiezen voor het echte konijn, ook al weten we op voorhand hoe het sprookje zal aflopen. Wij staan klaar met onze camera's, het konijn wordt in ons zichtveld losgelaten en orienteerd zich waar hij is. Vanaf een hoge heuvel wordt de adelaar los gelaten. In een korte duikvlucht met 3 slagen glijdt hij naar het konijn en drukt met met zijn poten aan de grond terwijl de vleugels de prooi beschermen. Hij eet er nog niet van maar pikt er een beetje aan. De man eet vanavond dood konijn schat ik zo.

Het ritueel wordt nog een keer herhaald met de nepvos die wordt voortgetrokken en het aanvliegen op de hand met een stuk kip in zijn handschoen. Bijzonder om te mogen meemaken. We zitten aan het strand van een meer dus heel even relaxen voor we verder reizen op deze lange dag.

We passeren de seven bulls, een bijzonder gebergte met zeven uitgesleten rotsen. Ook niet in het programma, maar ook hier een kort uitstapje om dit met eigen ogen te zien. Helaas met tegenlicht en regen zodat de foto's niet mooi zijn. De volgende dag zal het daar onbegaanbaar blijken door de regenval. Nog maar een half uur naar Karakol, naar die douche, waar we na 13 uur reizen en 5 dagen poedelen naar verlangen.

En het wachten wordt beloond, in ons green yard hotel is het super netjes, een ruime kamer, een heerlijke badkamer, en weer een echt toilet en heerlijk warm water!! Oh even genieten van dit moment en de baarden van 5 dagen in de groep worden weer geschoren. Het voelt bijna zo westers en thuis dat je bijna het toiletpapier weer in de pot gooit ipv de emmer ernaast. Het hotel is niet heel erg centraal gelegen dus maar met de bus uit eten. Eindelijk weer eens fatsoenlijk eten, want na alle plov (pilav) , manty, bosh en bishmak ben je wel toe aan iets anders. De tijden van elke dag sashlick lijken al weer lang achter ons.

Op onze vrije dag mogen we alweer vroeg op, we hebben nog nooit een ontbijt gehad na 8 uur. Ditmaal staan we om 8 uur op de veemarkt die elke zondag wordt gehouden. Het is vandaag de laatste dag van de ramadan dus relatief rustig, wel veel schapen aanwezig die waarschijnlijk hun laatste dag zullen meemaken. Er wordt wat gehandjeklapt, paarden beslagen en gehangen in de kofferbak. Het is fantastisch om te zien hoe al die mensen hier hangend in de kofferbak, schaap of geit gebonden aan de trekhaak wachten op klanten. Als het beest dan is gekocht binden ze de pootjes bij elkaar en gaat hij de kofferbak in. Zo zien we ook een koe de kofferbak van de Audi 100 in verdwijnen, en hop klep dicht. Ik moet dan toch altijd weer lachen met onze dierenpolitie en dierenambulance, soms zijn we ook gewoon zo overgeorganiseerd.

Met onze stront en modder aan de schoenen aan we door naar de houten Russische-orthodoxe kerk. Een bijzonder gebouw, bijzondere mensen en een dienst van twee uur, die we gelukkig niet volledig gaan bijwonen. Een staande dienst zonder stoelen en iedereen vrij in en uit. Eigenlijk de hele dienst wordt in gezongen vorm gedaan door de priester, koortje en leden. Grappig dat er achterin ook een winkeltje is dat tijdens de dienst naast kaarsen en heilig brood ook gewoon souvenirs verkoopt.

Het Prezhevalski-museum laat ik aan mij voorbij gaan en laat mij afzetten onderweg. Ik loop de 8 km terug naar het hotel. Op zich geen mooie route maar als je alleen loopt heb je veel aanspraak. Wel mooie foto's van oude vervallen huizen en machinerie die na het sovjet-tijdperk alle onderhoud gemist lijken te hebben. Alleen dat beeld maakt al een armoedige indruk. Kirgizie is ook een van de armste landen van centraal azie. Een likje verf of een spijker hier en daar zou wonderen kunnen doen.

Groot is dan ook mijn verbazing als ik een mooie compositie heb gevonden van een oud vervallen tuinhek, een kalkoen en een vervallen raamkozijn. Terwijl ik probeer dit mooi op beeld in 1 shot vast te leggen, komt de eigenaar met z'n kruiwagen naar buiten. Hij wijst naar de kalkoen en vraagt me mee te komen. Ik denk nog, hij zal er meer hebben, maar hij nodigt me uit om binnen te komen. Terwijl ik mijn schoenen uit doe komt de dochter al vol enthousiasme hello zeggen, dat blijkt ook haar enige Engelse kennis.

In de huiskamer bekleed met grote kleden aan de muur zie ik een grote lage tafel vol maar dan ook echt vol met eten. Wat een weldaad die je aan de buitenkant van het huis niet zou verwachten. Aan de tafel zitten 8 mensen op de grond en voor ik het weet heb ik thee en een bord
Plov en een bord vol met lekkers. Een gratis lunch dus vandaag. Het gesprek is lastig want mijn Russisch komt niet ver. Met wat foto's en handen en voeten vertel ik dat ik vanuit Ashgabat ben gereisd, ze zijn onder de indruk. Ik krijg een telefoon aan m'n oor en de andere dochter die er niet is spreekt vloeiend Engels en heet me welkom en stelt veel vragen. Als ze dit aan haar vader vertaald moet iedereen aan tafel hard lachen. De buurvrouw die er is probeert me nog te koppelen aan een van de dames terwijl ik ondertussen wanhopig probeer niet nog meer thee of eten te krijgen. Eten lukt me redelijk maar thee is toch twee keer bijgevuld ondanks mijn pogingen dit beleefd af te slaan of bewust niet leeg te drinken. Met een vriendelijk spasiba, bedankt, neem ik dan toch afscheid.

Met Karakol sluiten we ook Kirgizie af. Een bijzonder land dat het vooral van zijn natuur moet hebben. Had ik nog een kleine hoop per ongeluk het zeldzame sneeuwluipaard te spotten, dat zal echt in een volgende reis moeten. We zullen onze reis in Kazachstan vervolgen. Wij zullen de eerste groep zijn die deze nieuwe reis maken en je merkt aan alles op voorhand dat ook dit nog wat pionieren gaat worden. Op naar de grens !!