Riobamba

Nadat de bus is volgeladen met bamboe, suikerriet en zakken met levende cavias en konijnen laten we het heerlijke plaatsje Baños achter ons. Direct buiten het dorp besluit onze bus een aanzet te pakken om in Riobamba te komen. Het blijkt de vluchtroute te zijn voor uibarstingen van de vulkaan cotacachi. Bijgelovig als ze zijn hier, wordt bij elke kerk en zelfs en de bus bij de virgen de aqua een kruisje geslagen omdat dit een volgende uitbarsting kan voorkomen. Leuke verkeersborden levert dit op met welke kant je op moet vluchten. Het geeft ons in ieder geval een fantastisch uitzicht op het geweldige landschap. Na anderhalf uur komen we in het vooral niet toeristische riobamba bij hotel el libertador.

We hebben een druk program dus direct door naar de mountainbikegigant om te passen. Een uurtje met een bus brengt ons op 4800 meter aan de vier van de vulkaan chimborazo. Na een snelle lunch hoeven we alleen nog maar naar 5000 meter te wandelen, een pad van ongeveer een kilometer. Vol goede moed trek ik een sprintje om bij de groep te komen, wrong !!!! De ijle lucht maakt elke inspanning tot een monsterklus, vergelijk het met hardlopen in nederland en dan ademen door een rietje. Ik voel mijn hart dan ook in mijn tenen als ik na een uur als eerste boven ben. Een plakker voor je paspoort is het resultaat, net als de kleuterschool. Voor mij in ieder geval het hoogste punt ooit. Vanaf hier naar het middelpunt van de aarde is hoger dan de K2 door de ligging op de evenaar, eigenlijk mag ik dus best zeggen dat ik de K2 overtroffen heb. Zowiezo is een stijging van 3200 mtr op een dag enorm veel.

De eeuwige sneeuwgrens ligt op 5000 mtr dus we genieten even van de sneeuw terwijl we beneden nog 25 graden hadden op 2800 meter. Als we de shelter weer verlaten begint het te sneeuwen en steeds harder te sneeuwen, niet grappig als je er niet op gekleed bent.

Op 4800 mtr staan onze moutainbikes klaar en ondanks de sneeuw en hagel beginnen we aan de afdaling van 35 km; de eerste 8 zijn onverhard daarna op de panamerican highway. Het wordt al donker, glad, koud en na ca 15 km houden we het voor gezien. Fantastische uizichten, vicuñas en lama' s vormen ons decor als we doorweekt, koud en dodelijk vermoeid de bus in stappen. Verder rijden in het donker op een gladde natte snelweg zonder licht was onverantwoord geweest.

De volgende ochtend pakken we opnieuw een bus van een uur om naar de markt van guamote te gaan. Een markt waar geen toeristen komen en hele stammen uit de bergen hun waar komen verkopen. Wat een kleurrijk geheel, het ene plaatje nog mooier dan de ander. Schapen op het dak van een bus, een veemarkt waar volop in cavias wordt gehandeld (nu leven ze nog), fantastisch fruit dat wij niet kennen en veel stoffen. Ruim 3 uur sjouwen we in hoog tempo over de markt maar nog hebben we niet alles gezien. Op de terugweg komt er een gezellige dame naast me zitten. Ecuadorianen zijn heel nieuwsgierig naar blanken. Bijzonder dat je hun land wil bezoeken maar ook omdat ze weten dat ze nooit naar Europa kunnen, dus dan moet je maar vragen hoe het leven er daar uit ziet. Met mijn cursus spaans kan ik nu mooi oefenen in de praktijk. Leg dan maar eens uit wat voor werk je diet en hoe je week of land er uit ziet. Al met al komen we een heel eind maar ze weigerde te begrijpen dat we hier geen cavia eten en alleen knuffelen met ons huisdier. Volgens haar hoefde het een het ander niet uit te sluiten.

De middag bezoek ik de stad met al gaar oude gebouwen en kerken. Je bent een attractie op zich en velen willen dan ook graag een gesprekje beginnen of met je op de foto. Op zich is dat wel vreemd. Vanochtend werden we regelmatig weggewoven of doken ze weg voor een foto. Voor velen is het iets duivels, de ziel wordt weggenomen, gelukkig heb ik een goede lens en is de foto al meters eerder gemaakt.