Zandhappen in Ica

Het is 2.15 uur als de wakeupcall gaat, er moet wel iets heel bijzonders op het programma staan om dit goed te maken voor mij als langslaper. Om 3 uur nemen we de taxi naar de busterminal Santa de Cruz, waar we een dubbeldekker pakken naar de balestines eilandjes. Een heerlijke bus waar de stoelen ver naar achter kunnen en eindelijk de muziek uit is, ofwel een paar uur extra slapen.

Om half acht komen we aan bij Paracas vanwaar we met een speedboot naar de eilanden varen. Het resultaat mag er zijn, eilanden vol met humboltpinguins, 150.000 aalscholvers, zeeleeuwen, jan van genten, pelikanen en duizenden andere vogels die ik niet herken. De terugweg is ook weer 45 min varen. Ondanks dat onze boot de Mesiah heet, blijkt hij gezegend met motorpech en we moeten op 1 motor terug, het wordt dan dus spannend of we de bus van 11 uur halen. Gelukkig zijn wij op tijd, de bus heeft een ruime vertraging. Ik verwacht inmiddels niets anders meer, alle afspraken met een peruaan lijken opportunistisch ingesteld.

Nog een uurtje rijden door de woestijn brengt ons in Ica, een rustig plaatsje waar ons hotel Belle Sand, met zwembad, in een beveiligde wijk ligt, dit schijnt nodig te zijn want Ica ademt een onfrisse wind. Vanuit het zwembad kijken we op het zandduin van de woestijn. Overigens grappig dat bijna niemand weet dat Peru zoveel woestijn heeft, we reizen inmiddels al vele kilometers door Peru maar tot nu toe is het alleen maar zand, zand en nog meer zand.

Omdat we het zand vooral vanuit de bus hebben bekeken hebben we besloten de middag een zandexcursie te doen bij de lokale oase. Met een grote buggy rijden we met grof geweld over de zandbergen alsof het een achtbaan is, ik ben dan ook heel blij met mn gordeltje. De chauffeur heeft er duidelijk zin in en het wordt dan ook een mega spectaculaire tocht kilometers van duin naar duin naar oase. We stoppen onderweg voor de deardevils om te sandboarden. Stoer als ik ben knoop ik het board onder en glij de berg af, hmmm dat surfboarden ging me toch makkelijker af. Ook hier geldt dat het succes het nadeel is, het klimmen op zon zandduin is nog verdomd lastig.

Een paar duinen verder zijn ze zo stijl dat we niet meer mogen sandboarden, maar alleen maar bodyboarden, we gaan liggend op het board snoeihard de heuvel af. Wat een geweldige ervaring om te mogen doen. We sluiten de dag af op een bergkam wachtend tot de zon ondergaat en haar fantastische gloed over de zandheuvels laat schijnen. Wat een mooi gezicht, savonds kunnen we nagenieten want zelfs diep in mijn zakken en oren kom ik het zand nog tegen.

Het is inmiddels 4 weken dat we onderweg zijn, het is bijna niet te bevatten hoeveel we gezien, gedaan en beleefd hebben. Als we op de kaart kijken zijn we gestart op de evenaar en nu inmiddels al fors afgezakt, je merkt ook meteen dat de dagen langer worden. De totale reis is echter ruim 8000 km dus er staan ons nog diverse kilometers te wachten. Zou het net zo werken als bij voetbal dat de derde helft ook een hele prettige is?