Ugii meer en Harhorin

Kenmerkend aan het nomadenbestaan is dat een ieder die hulp nodig heeft in de vorm van onderdak, eten of drinken geholpen wordt. Wij hebben inmiddels al een paar maal ervaren dat we gasvrij vworden onthaald in een ger metmelk, koekjes en snoepjes.

Hoe gastvrij zou jij zijn als er een groep toeristen voor de deur staat die ineeens onderdak zoekt? Doet mij ineens denken aan dat BNN programma. Wij hebben inmiddels het gerkamp achter ons gelaten en reizen naar het ugii meer. We vertrekken met zon maar komen aan in een heftige koude wind en regen. Hier kan het weer echt in 5 minuten omslaan. Echter geen weer om lekker buiten te lumchen en dus worden we uitgenodigd in een ger met alle bekende rituelen. De familie trekt zicht terug in de 2e ger waar onze kok zal koken maar niet voor dat de kachel voor ons is opgestookt. Knus zitte we in de huiskamer op de bedeen en krukjes. Aangezien de regen niet ophoudt en een tent opzetten levensgevaarlijk is met deze wind besluiten we een paar gers op een camping te huren, Slechts 50 euro voor 3 gers en dan wordt savonds ook nog de kachel voor je aangestoken.Dat blijkt ook wel nodig want het is erg koud. Snachts wordt onze eigen gastvrijheid op de proef gesteld als een dronken mongoo.l een van de gers binnenkomt en bij een van de dames op het bed ploft. Met veel moeite wordt hij weer naar buiten gewerkt. Bij de ochtendwandeling zien we een nest vosjes maar helaas blijft de zeldzame zwarte ooievaar verstopt.

Vanaf het meer vervolgen we onze weg naar Harhorin, miljoenen muizen springen weg voor onze busjes en om de 100 meter zit wel een steppe arend of booted eagle langs de kant van de weg. Onderweg bezoeken we nog een museum van de Turkse graven bij Khushuu Tsaidam maar dat kan mij niet echt boeien. We zien ook voor het eerst sinds een week weer asfalt, na al dat gehobbel wel prettig.

Harhorin is een redelijk grote plaats met redelijk wat Sovjet invloeden. De Sovjets vonden dat MOngolie meer steden moest bouwen. Een aparte bouwstijl vol gekleurde daken en omheiningen voor het vee geven het dorp een uitgestorven indruk. Hoogtepunt van deze plaats is klooster Erdene Zuu dat het eerste boedistische klooster van Mongolie is. Voor ons ook weer het eerste contact met andere toeristen, we hebben het land toch niet helemaal voor ons zelf. Zelden een klooster gezien dat we zo wist te boeien, wellicht door de tibetaanse en mongoolse bouwstijl gecombineerd. We schieten naar hartelust foto's, onze ger is immers uitgerust met 24-uurs elektra en een warme douche; luxe dus!!

Na het klooster brengen we een snel bezoek aan het nieuwe museum van de stad. eindelijk een museum waar ik helemaal blij van werd en dan vooral bij het eerste object dat ik tegenkom, een bordje wifi bij de ingang. Aandachtig bestuurd ik dan ook het museum terwijl ik mail en facebook bijwerk. De museumgids snapt dan ook niets van mijn blijdschap als nog enkele de souvenir shop willen bezoeken. De commune die ons tot slot het hele viltproces van ruwe wol tot eindproduct laten zien is voor mij een vergelijkbaar hoogtepunt als het museum