Ice-klimmen El Chalten

De brokken ijs springen van de wand als ik met een ferme klap mijn ijshamer in de Vierma-gletsjer sla. Een tweede klap en beide hamers grijpen zich vast in het ijs. Nu is de truc langzaam omhoog te klimmen door een voet iets hoger in het midden te plaatsen, de volgende voet iets hoger buiten en tot slot de binnenvoet weer te verplaatsen naar gelijke hoogte als de andere.

Mijn vorige ervaring met ice-klimmen was een half uurtje bij Globe in den haag waar een indoor diepvries een tien meter hoge ijswand bevat. Het systeem is hetzelfde, het gevoel totaal anders. Om te beginnen is de structuur van het ijs anders, daar meer bevroren water, het pad is hier nog ongebruikt dus geen last/voordeel van voorgangers maar bovenal de omgeving doet ook wat. Maar het grootste verschil wordt gemaakt door techniek. Met enige angst denk ik nog terug aan de voorgaande keer, het was mega hoog en ik was echt helemaal kapot en had nog dagen spierpijn in mijn schouders en armen. Mezelf teveel opgetrokken aan m'n handen en niet omhoog geduwd met m'n voeten. Maar op tv ziet het er zo leuk en relaxed uit, dat moet en wil ik ook proberen.

Desalniettemin toch op mijn Bucketlist dit ooit te kunnen doen en dus toch de excursie Vierma-pro geboekt als enige van de groep. Vanuit El chalten een klein half uur naar de haven van het meer, vervolgens een uur op een boot naar de gletsjer. Onderweg ontmoet ik allerlei aardige Argentijnen die me het hemd van het lijf vragen over mijn reis, economie, werk en natuurlijk Maxima, waar ze trots op zijn. Grappig want je hoort hier niets over voetbal zoals in de rest van de wereld, ze zijn vast overtuigd dat zelf beter te kunnen, want een beetje zelfingenomen zijn ze wel. Het levert in ieder geval een goede les Spaans op, leuke contacten en vele uitnodigingen om bij dokters, bakkers en een boer op om te komen logeren, eten als ik ooit het noorden ga bezoeken. Qua taal een goede oefening, ik haal m'n Spaans op en bij de woorden die ik niet weet is er wel een kind die een beetje Engels kan tolken om dat weer te oefenen. Als de vader me dan wil koppelen aan z'n 17 jarige dochter gaat me wat ver, biedt hij met een glimlach z'n vrouw aan. Ik bedank met een grote glimlach voor het aanbod en ga er maar vanuit dat ik het verkeerd begrijp.

Afin, als we aankomen op de gletsjer splitst de groep zich op, iedereen maakt een standaard gletsjerwandeling en ik ga met 6 Argentijnen ice-klimmen. Het is warm, erg warm dus een eenvoudig vestje is voldoende. Gewapend met een harnas, helm en stijgijzers betreden we het ijs. Een fantastisch uitzicht op het begin van deze gletsjer, je kan je gewoon geen voorstelling maken van de ruimte . De ijsmassa is 2,5 km breed, 50 meter boven en 200 meter onder water, een gletsjer glijdt immers en drijft niet. Per dag verplaatst deze zich snel met 2 meter, dat betekend bij gelijke lengte, een dagelijkse smeltend volume van 1.250.000 kuub ijs dat circa 300 jaar geleden bovenop is gevormd. Het duurt dan ook niet lang voor we een oorverdovende knal horen, ergens in het ijs breekt er iets of er breekt een stuk ijs af, erg indrukwekkend.

We doen een stukje trekking op het ijs tot we een steile helling zien van bijna 90 graden in de gletsjer, de gids grapt dat we die gaan doen, wij lachen, hij lachen, iedereen lachen. Maar het lachen vergaat als de man z'n rugtas afdoet en op zijn gemak naar boven hamert. Boven schroeft hij een ankerpunt en knoopt er een touw aan. Eerst een cursus techniek waarbij het afzetten met de voeten, de drie stappen (midden, buiten, buiten), kont naar muur en weer de hamers verplaatsen etc etc. Binnen 5 minuten hangen we zelf aan de muur die nog steiler blijkt dan we dachten. Hoe begin je in godsnaam, hoe blijft hij zo op z'n tenen aan de wand hangen? De praktijk blijkt toch moeilijker dan de theorie. Toch maak ik me de theorie snel eigen en merk dat je armen en hamers eigenlijk overbodig zijn, je rust gewoon op je tenen en moet leren vertrouwen dat vast is vast in het ijs is. Vrolijk sta je dan op je tenen relaxed tegen de wand. Nog even de kont iets meer naar de wand en het heet bijna comfortabel, vrolijk hamer ik naar de top en laat me abseilend zakken met de twee hamers in m'n handen.

Na het eerste oefenwandje van een meter of 12 gaan we naar de tweede. Hier beginnen we bovenop en laten ons abseilen naar beneden. Dat is wel even andere koek, de hoek van de wand is 90 graden dus het ene moment sta je boven en het andere moment val je met je gezicht tegen de ijswand als je niet oppast. Daarbij heb je in elke hand een hamer vast dus echt een ander kunstje dan normaal abseilen. Je moet er dus maar op vertrouwen dat het goed komt en benen gestrekt en voeten plat in de wand plaatsen. Voor mijn doen gaat het soepel tot ik beneden ben en omhoog kijk naar de top, hmmm toch zeker richting de 20 meter en er is geen weg terug. Een diepe zucht, relax en maar gewoon beginnen. De wand is zwaar, lang en valt vies tegen, ik ben dan ook echt kapot als ik boven kom, m'n handen trillen, zo onnodig als het is houden m'n handen te krampachtig de hamers vast, terwijl je echt beter op je voeten kan focussen. Helemaal raar als je bijna boven bent, je hoofd steekt boven de wand uit, je denkt dat je er bent maar niks van dat. Dan begint de klus, jij moet horizontaal hameren en verticaal klimmen, wat een blijdschap dan ook als ik m'n lichaam op de vlakte kan trekken.

De derde wand is ook een van 90 graden en langzaam zak ik in de diepte, je kan niet zien van boven waar je heen gaat of hoe diep het is. Als ik beneden ben wacht een enorme wand op me, Pffff eerst maar 3 keer rustig ademen. Een zware klim en op 90 procent schiet m'n stijgijzer los, elke vorm van grip is nu nagenoeg onmogelijk. Ik bungel dus aan een touw met een voet in en een voet los op het ijs. Zeker in combinatie met m'n hoogtevrees en 'the only way is up' niet een goede combinatie. De gids laat zich afzakken en knoopt nog een tweede touw aan mijn harnas en takelt me langzaam langs de wand omhoog.

De laatste wand die we gaan beklimmen is gelukkig weer een meter of 20, ik moet mezelf wel echt herpakken en motiveren om dit te gaan doen!! Een lange klim door een ander soort ijs waardoor je voeten of hamer vaak losschieten, maar gelukkig gezekerd met een touw. Moe maar voldaan kom ik boven. De gids schept bekertjes ijs van de gletsjer en schenkt ons alcohol in. Ik heb hem verdiend en in dit wonderschone landschap genieten we met elkaar van onze prestatie. Na ruim 5 uur verlaten we het ijs en beginnen we aan de terugreis.

Gelukkig hebben we de foto's nog als bewijs en voor ik het weet lig ik na tien uur excursie op m'n bed, het bleek toch intensiever dan gedacht en ditmaal niet voor m'n armen maar voor m'n benen. Een avontuur en ervaring rijker, een streep door m'n Bucketlist, maar voor mij was deze ene keer meer dan genoeg.