El Calafate

El Calafate is een leuke gezellige plaats die door het toerisme uit haar voegen is gegroeid. Grappig dan ook dat de oude landingsbaan van het vliegtuig nu een van de hoofdstraten is. De bijbehorende toren is vorig jaar verwijderd. Vooral bekend om de nabijgelegen gletsjers van het enorme patagonische ijsmassief, dat overigens in moordend tempo aan het afnemen is als je de foto's van de laatste 40 jaar ziet. De een wijt het aan global warming, de ander ander een cyclus van groeiende en krimpende gletsjers. Ik hou het zelf grotendeels op het laatste en moet opnieuw mijn raam snachts open laten vanwege de warmte in ons hotel. Dat is dan mijn bijdrage aan de smeltende gletsjer. Misschien dat er dan morgen wat grotere stukken vanaf smelten, want alles is geoorloofd voor die ene goede foto toch? Hekjes, waarschuwingen en kliffen zijn toch ook bedoeld om te negeren om net dat ene stapje dichterbij te komen of de juiste hoek te vinden?

Een bezoek aan de gletsjer Perito Moreno mag niet ontbreken. Een van de indrukwekkendste en vooral makkelijk bereikbare gletsjers ter wereld. De enige stabiele gletsjer in het gebied qua lengte, en wat een natuurgeweld is hier te aanschouwen. Opnieuw zo'n plek waar ik mijn stoel kan neerzetten en uren van kan genieten. We beginnen met een boottocht langs de gletsjerwand van 70 meter hoog om vervolgens op de gletsjer een ijswandeling van 3 uur te maken. Persoonlijk vond ik de wandeling op Frans Jozef in Nieuw-Zeeland imposanter door het aantal mulons, blue ice en tunnels. Desalniettemin een mooi beeld van het formaat en kracht van deze gletsjer die zich met 2 meter per dag verplaatst. Dat laatste levert fenomenale effecten op dat je het ijs hoort kraken en enorme stukken van de wand in het water vallen. Op de balkons kan ik uren genieten van dit spektakel. Kleine stukken, grote stukken, tsunami's , drijvende ijsbergen maar vooral de spanning waar en wanneer de volgende zal vallen. We zien een paar mooie stukken gaan. Helaas laat de grootsheid en schoonheid zich bijna niet op een foto vast leggen.

Deze gletsjer heeft nog een bijzondere eigenschap en dat is dat hij bij groei op land verder gaat en hiermee het meer afsluit. Als gevolg van smeltwater loopt de ene kant van het meer vol waarmee de druk op de gletsjerwand toeneemt. Je ziet dan ook duidelijk een verschil in boomgrens tussen beide zijden. Eerst vormt zich een kleine opening die zich langzaam vormt tot een grote ijsbrug. Deze bezwijkt uiteindelijk onder de eigen massa en beweging. Werkelijk een fantastisch fenomeen en geweld om te zien en gebeurd eens in de ca 8 jaar.

We doen ook een dagexcursie naar gletsjer Upsala en Spengazzini. We varen met een boot tot de gletsjerwanden van 70 meter hoog en wat voel je je dan klein en nietig. De imposantie en formaat laten zich ook hier gewoon niet in een foto vastleggen. Er drijven veel ijsbergen en sommige hebben het formaat van een flatgebouw, zeker als je bedenkt dat slechts 10 procent zichtbaar is van deze brokken, maar na het zien na Perito Moreno vallen deze eigenlijk in het niet.

Patagonië staat bekend om haar koude, winderige en regenachtige klimaat maar tot op heden is het regenpak nog niet nodig geweest. Het is zelfs zo mooi weer dat we om elf uur savonds nog op het terras op onze slippers en korte broek zitten, dit is echt een unicum. Ofwel teveel warme kleding en te weinig zomerkleding ingepakt.

Rond ons hotel lopen enkele ibissen en bij het meer zitten veel flamingo's. In het dorp zelf staat een heerlijke band te swingen op straat en al het publiek geniet mee, heerlijk die zuid Amerikaanse muziek.

Vanuit El Calafate wacht ons een lange busrit naar Torres del Paine NP. Hiermee laten we ook Argentinie achter ons en reizen weer verder in Chili. Wel bijzonder is dat beide landen elkaar niet zo aardig vinden maar beiden in deze regio aangeven in Patagonië te zijn ipv Chili of Argentinie en zelfs een patagonische vlag hebben. Tussen beide landen en de grensovergang zit een stuk niemandsland van 7 km lang. Niet elke auto mag over de grens dus blijken er 2 Nederlanders gestrand te zijn met een rolkoffer die vervolgvervoer pas over 7 km hebben. Dat is een eind lopen over een onverharde weg. We bieden ze, volledig tegen de procedures, een lift en het blijkt Loes Luca te zijn, hoe grappig is dat.

Chili is erg beschermend op haar land, dat wist ik al met oa fruitvliegencontroles in het land maar er mag dus ook heel veel het land niet in zoals vlees, fruit en kaas. Een appel kost je dan 250 euro en 2 appels het dubbele. Niet vanwege de appel maar vanwege belediging van ambtenaar in functie door het formulier verkeerd in te vullen. Dat is nog eens andere koek dan het respect voor de politie bij ons. Een snuffelhond doorzoekt onze bagage en tuurlijk komt mijn tas er als verdacht uit. De hond doet zijn werk naar behoren en mijn wollen nieuwe badmat blijkt een verdacht natuurproduct maar is bacterievrij en mag mee, Pffff gelukkig . Als ik samen met de douanier de tas weer volprop is hij verbaasd hoe het allemaal past, ikzelf ook, thuis was hij al vol en nu zit er nog een grote badmat bij in.

Vanaf de grens vervolgen we de reis naar het park door de fantastische steppes. Wat een eindeloze leegtes, schraalte en toch commercieel benut land. Alle land is voor het houden van schapen terwijl je geen schaap ziet. Per schaap was immers 3 hectare nodig ivm de schrale grond. Moeilijk te omschrijven maar het heeft iets weg van Mongolië, Nieuw-Zeeland, IJsland en de noordkaap. En dat is op zich niet zo raar want die zitten op dezelfde lengtegraden.