Torres del Paine

Torres del Paine NP is een van de hoogtepunten van de reis waar we dan ook meerdere dagen zullen verblijven. Het park is een ideaal wandelgebied en vooral bekend van de 'W' en voor de echte extreme wandelaars het grand circuit. Deze mensen lopen dan met volledige uitrusting en kampeerspullen van camping naar camping. Respect voor deze mensen, maar mij een stap te ver.

De weg er naar toe is al adembenemend mooi met de eindeloze steppes , guanacho's , caracara's en bijzondere luchten. Langzaam maar zeker komen we in het gebergte van het park.

Veel mensen doen vanuit Punta Natales een dagexcursie maar wij zullen in het park verblijven, wat extreem veel tijd scheelt. We overnachten eerst in refugio les Torres, naast het hotel en campsite Torres. Een refugio is eigenlijk een soort grote hostel en we slapen op 6-persoonskamers. Voor enkele van de groep is dit al erg avontuurlijk. Naast een heerlijke warme douche, gezellige zitkuil met houtkachel is er een bar en kantine waar we eten. Een complete driegangenmaaltijd op het programma.

Doordat we nu op de knoop tussen de 3e en 4e poot van de 'W' zitten is het eenvoudig wandelen, nadeel is wel dat je weer terug moet lopen. Als eerste lopen we de vierde poot van de W naar de Torres. Een stevige wandeling van 27 km in 8 uur wordt beloond met een fantastisch uitzicht. De terugweg is net zo lang en zwaar, soms is dalen zwaarder dan klimmen.

Rond het kamp worden we gewaarschuwd voor een puma met 2 jongen. Een paar dagen ervoor gespot op de camping toen ze een vos aanviel en daarna uithaalde naar een toerist die te dicht bij kwam voor de foto. Dergelijke berichten kietelen mij dan juist om de puma te gaan vinden en dus struin ik rond in de hoop op die ene foto die ik ooit ik Corcovado (Costarica) niet genomen heb. Helaas laat het geluk me in de steek en terwijl ik door het hoge gras in de schemer terug loop, zie ik ineens een hond liggen. Maar er zijn geen honden in het park dus dat is raar. Als ik op een meter of vier ben genaderd zie ik dat het een mooie vos is. Hij gaat op jacht op de hazen die rond springen, echt mooi om zo in je eigen natuur documentaire mee te mogen spelen.

Vanaf hier verplaatsen we ons heel vroeg naar Lago pehoe waar we de catamaran nemen naar de refugio. Als we elf uur aankomen, snel omkleden en wandelen naar Lago Grey, de eerste poot van de W. De meesten van de groep laten na 2,5 uur bij het uitzichtpunt voor wat het is maar ik besluit door te lopen tot campsite Grey, nog 2 uur verder. Ook hier wacht een fantastisch uitzicht op de gletsjer maar vooral veel ijsblokken bij een strand. Dat levert dus mooie foto's op. Na 9 uur en 31 km wacht een heerlijke maaltijd in de refugio. Deze is iets luxer en beter onderhouden als de vorige. En het gesnurk van jouw of een andere kamer went vanzelf. Ik dacht nog slim te zijn door snachts maar het toilet te gaan, stapelbed uit met een mini lampje en op de gang op zoek naar het toilet boven waar ik nog niet geweest was. Het is hier echt aardedonker en geen noodverlichting. Langzaam zoek ik mijn weg in het gangenstelsel en blijkt het toilet gesloten, dan maar op zoek naar het damestoilet. Ik voel me net een onderdeel van het programma 'Wie is de mol'.

Onze laatste wandeling gaat via de tweede poot van de W via camp italiano naar het uitzichtpunt. Helaas moet ik bij de mirador net na de camping terug. Inmiddels deze vakantie al ruim 250 km in de benen, maar door een misstap voel ik m'n hiel en knie teveel en ik moet sowieso nog 7,5 km terug. Opnieuw worden we beloond met het zicht op condors.

Al eerder gezegd maar we hebben zoveel geluk met het weer, nog geen druppel regen gehad in de reis en ook nu weer een stralende warme zon. Zelfs het meer laat de berg met de horens naadloos spiegelen in het water. Normaliter kan het hier zo hard en onverwachts waaien dat mensen letterlijk van het pad waaien.

Het landschap is deze twee dagen erg onwerkelijk, we lopen door zilverkleurige bossen. Een paar jaar terug heeft een toerist een vuurtje gemaakt (verboden) en de windkracht elf heeft 40.000 hectare in vlam gezet. Blussen is bijna onmogelijk en het duurde dan ook maanden voor het echt uit was. De bomen en struiken zijn verbrand en de verbrandde bast valt er nu af. Hierdoor komt een mooie, bijna zilvergrijze kleur op de bomen. Mooi, macaber maar ook indrukwekkend. Zeker in de wetenschap dat op stukken waar in 1912 brand heeft huis gehouden door de schrale grond tot op de dag van vandaag nog geen boom is terug gekomen.

Inmiddels is de wind fors toegenomen en ik besluit mijn vlieger op te laten in dit fantastische landschap. Helaas denkt de parkranger er anders over en is bang dat of ik, of de vlieger het meer in waait. Ik probeer uit te leggen in mijn beste Spaans dat ik weet wat ik kan en doe, maar na een uur komt er toch een formeel verbod.

Na 3 dagen intensief wandelen (3 poten van de W) in dit fantastische park merk je de zwaarte van deze reis. Er is in drie weken nog geen dag rust geweest, lange reisdagen, vol programma, veel lange en zware wandelingen. Ik heb zelfs nog geen tijd gehad om muziek te luisteren of mijn tijdschrift te lezen. Het is wel een fascinerend landschap dat blijft boeien en waar je de rust vindt. Een plek waar je nog echt onbereikbaar bent. WiFi, radio, telefoon en zelfs elektra (muv 2 uur aggregaat) nog niet aanwezig zijn.

Als we het park de volgende dag weer verlaten naar Rio Verde rijden maken we nog snel een stop in Punta Natales. Een koffiecorner met WiFi, yes we are connected en kunnen het nieuws, weer, mail en appjes van vijf dagen binnenhalen. Dan realiseer je je weer hoe belangrijk deze zaken in de afgelopen jaren zijn geworden en tegenwoordig de eerste vraag is wat de WiFi-code is ipv vragen of er misschien WiFi is.

In Rio Verde slapen we op een estancia, een werkend schapenbedrijf met 7000 schapen en zo'n 30.000 hectare grond. De accommodatie is zeer fotogeniek en je bent vrij om te gaan en staan waar je wil. Het is nu tijd om schapen te scheren en dat doen professionals in ca 50 seconden. De gaucho's zorgen met de honden dat de schapen tijdig op de estancia zijn. Een bijzonder gezicht. Op de estancia liggen vele kadavers, deze trekken weer condors en caracaras aan. Er leeft nog een kolonie ibissen en flamingo's. Het water is zout, we zitten in het enorme fjordengebied met zeearmen die bijna de Andes raken. Om de dag goed af te sluiten is er een grote lamsbarbecue georganiseerd. Het hele lam is op voor we er erg in hebben.

Met de transfer terug naar Punta Arenas komt er ook een einde aan het patagonische deel van de reis. Fantastische landschappen en luchten, El Fin del mundo, Vuurland maar zou natuurlijk incompleet zijn zonder pinguïns gezien te hebbe. De hele regio barst van souvenirs met deze vrolijke beestjes en wij hebben er maar een handvol gezien. Om patagonie waardig af te sluiten bezoeken we een kolonie Magellaan-pinguïns. De jongen zijn op het strand en net uit hun donsvacht en doen hun eerste ervaring op met het zwemmen in het water. Wat een heerlijke vrolijke beestjes zijn het toch. De ouders zijn aan het jagen op vis. Een mooi en waardige afsluiting van patagonie. We zullen ons nu via Punta Arenas en Santiago in 2 dagen verplaatsen naar Paaseiland en haar Tapati-festival. Een totaal andere beleving en voelt dan ook of we opnieuw aan een reis mogen beginnen. En deze voelde al zo heerlijk eindeloos.