Gili Air

We gaan terug in de tijd voor ons gevoel. Niet dat we door de brandende zon van Bali er nu ineens jonger op zijn geworden, wel bruiner. We bereiken het eiland Gili-Air met de fastboot, anderhalf uur varen vanaf Padangbai nadat we met een busje bij ons hotel in Ubud zijn opgehaald. Een heerlijk tropisch eiland in een groepje van drie eilanden net voor de kust van Lombok. Terug in de tijd, niet alleen omdat ik acht jaar terug op het zelfde eiland was, maar ook omdat de tijd hier lijkt te hebben stil gestaan.

Er is een nieuwe aanlegsteiger, wij hoeven niet meer het water in te springen om op het eiland te komen (heel veel andere toeristenboten nog wel), de hotels mogen nog steeds niet hoger gebouwd worden dan palmboomhoogte om het beeld niet te verstoren en het meest rustgevende, er zijn geen wegen en geen auto's. Alles en iedereen vervoert zich relaxed per voet over de zandwegen en als je met je koffer moet huur je een rijkelijk versierde paard en wagen om je voor 7 euro naar je hotel te rijden. Een bordje bij een hotel zegt: if you wear more then barefoot, you're overdressed. Raar, dat juist die eenvoud voelt als luxe.

Vorige keer was dat het enige vervoer op het eiland. Nu zie je meer toeristen op een fiets en heel af en toe een local op een elektro-scooter. Wij huren dus ook een fiets en maken het hele rondje om het eiland. Klinkt imposant maar met 5 km ben je echt rond geweest en door de vele mulle zandwegen lopen we ongeveer een kwart van de tocht. Ik kan het niet laten om het hotel van de vorige keer nog even te bezoeken, Coconut Cottages. Dit blijkt echt vergane glorie en van het in mijn hoofd zo prachtige verblijf is niets meer over. De prachtige tuin ligt er vervallen bij, het restaurant nodigt niet uit en er staan nog maar twee kamers, de rest is gesloopt.

De wartel waar we vorige keer zoveel gingen internetten in de hoop op een klein beetje verbinding bestaat nog wel. Volgens mij zelfs met dezelfde meubels in dezelfde opstelling en dezelfde boeken in de etalage. Nu is WiFi overal aanwezig en heb je de wartel niet meer nodig. Op zich wel jammer, het geeft een hele andere manier van reizen. Alles is nu op te zoeken en op afstand te regelen. We appen met chauffeurs, boeken excursies vanuit onze tafel in het restaurant, maar vooral zijn mensen druk met hun telefoon in plaats van te genieten van het nu. Tomorrow is for Tomorrow zei ooit Francis, reisleider in Borneo. Wel zijn er inmiddels op drie locaties pinautomaten, vorige keer moest je nog een berg cash meenemen vanaf de wal. Er is dus toch voortgang zichtbaar.

Toch schittert dit eiland door zijn eenvoud. Een rif voor de deur en met een eenvoudige tafel langs de kant van de weg worden snorkels verhuurd. Saté alleen voor savonds want overdag geen bbq, een boot die gelost moet worden met bouwmaterialen? Eenvoudig aanmeren in zee en dan alle vrouwen tot hun middel in zee om vervolgens de bamboepalen of zakken cement op hun hoofd naar de wal te dragen.

Niemand lijkt hier haast te hebben en dat geeft een rustig gevoel. Zo ook als de elektriciteit uitvalt om 18 uur en net de zon onder is. Niemand weet hoe lang het duurt en wat de reden is, en als er geen aggregaat is dan dus ook geen elektra. Geen elektra is geen licht en dus ook geen ventilator of warme douche of WiFi. Zo gebeurd het dus dat we ruim drie uur zonder zitten en gewapend met een hoofdlampje de weg zoeken naar een restaurant en de menukaart in het donker lezen. Bewijst maar weer eens het nut van mijn hoofdlampje waarvoor Agnes mij al vaker voor gek heeft verklaard. Er komt een dag dat ze ook de afritsbroek of teva's nog eens gaat waarderen op hun functionaliteit.

Leuk ook om te zien hoe ze zich blijft verbazen. Ze maakt zelfs foto's van hotels en restaurants omdat ze verbaasd is dat niemand een deur of raam heeft om het restaurant op slot te doen. Hooguit een bamboe matje dat wordt neergerold. Er wordt hier ook niks vernield of vervuild. Aan sommige zaken kunnen wij in Nederland echt nog wel ons voorbeeld nemen in plaats van ons maar te zien als de standaard en dat te spiegelen op de rest van de wereld. Ik geloof nog steeds dat de mensen hier met veel minder veel gelukkiger zijn dan in onze prestatie maatschappij waar alles maar sneller efficiënter hoger en beter moet. Wanneer houdt het overgeorganiseerde Nederland zich eens een spiegel voor?

Hier is iedereen gewoon relaxed aan het werk en doet z'n ding maar heeft ondertussen zichtbaar tijd om te genieten. Heerlijk dan ook om te zien dat ons hotelpersoneel van Si Pitung zich savonds heerlijk in de lobby nestelt met een film op de tv, maar dan wel de dames in hun heerlijke pyjama-huispak, ze zijn immers vrij. Ik vind het mooi en in Nederland totaal ondenkbaar.

Het is voor Agnes even schrikken als we de eerste varaan tegen komen, even vergeten te melden maar ineens zit hij een meter groot op de boom tegen over onze tafel in het restaurant. Dezelfde avond nog een mega kakkerlak midden voor ons huisje maakt dat er voortaan eerst gecontroleerd moet worden of de buitendouche wel gekko, varaan en kakkerlakvrij is. Ik moet lachen als ze zelfs onder de bril van het toilet kijkt of er geen gekko zit. Bijna jammer dat ze daar niet wonen want ik zou wel eens willen zien als ze hem daar wel ontdekte.

De dagen op het eiland vullen we met relaxen. Een beetje snorkelen op het rif waar zeeschildpadden, prachtige vissen, murene's en zeeslangen wonen. Daarna maar weer op het strand met een sapje, wat luieren in de vele zitzakken, hangmatten of eten aan tafels waarbij je bent verzonken in kussens en heerlijk aan tafel ligt te chillen. Als je hier niet relaxed van wordt dan weet ik het ook niet meer. Voor mensen die de sauna in Emst wel eens bezoeken, De hele dag de heerlijke warmte, de zilte geur, het warme zand aan je voeten en de rustgevende golf-geluiden van de strandsauna. Dat is het gevoel dat je hier krijgt. Een heerlijk ontspannen gevoel als gevolg. Hoop dat het gevoel andersom ook gaat werken als ik weer in de strandsauna lig.

We bezoeken de zonsondergang aan de westkust. Hier hebben ze een schommel en hangmat in zee gebouwd. Dit levert de mooiste plaatjes op en we genieten volop van deze zonsondergang. Helaas wel in de wetenschap dat daarmee een einde komt aan ons gili avontuur en we door zullen reizen naar Sanur. Toch heb ik nog niet het gevoel dat dit mijn laatste bezoek is, ik zeg tot ooit!!