sanur, deel 1

Inmiddels zijn we aangekomen in Sanur. Deze stad zullen we gebruiken als uitvalsbasis voor ons laatste dagen. Voor het eerst mag de tas worden uitgepakt deze vakantie. En wat een fantastische plek hebben we uitgekozen. Hotel Puri Tempo Doeloe is ongetwijfeld onder Europees management. Gelegen aan de drukke bypass, maar daarachter gaat een wereld van rust open. De windgong klinkt zachtjes door de prachtige aangelegde tuin vol bloemen en een heerlijk zwembad. De receptie en de huisjes zijn super romantisch met pasteltinten en zijn oude huisjes met een pittoreske veranda. Alles klopt qua kleur en decoratie. Werkelijk tot in perfectie afgewerkt en fotogeniek.

Via de achteruitgang van het hotel zitten we zo op de gezellige winkelstraat. Het is opvallend rustig, weinig chauffeurs die hun diensten aanbieden maar ook weinig toeristen, raar. Ik loop langs de voor mij bekende plekken. Hotel Peneeda view zit er nog, de warung ernaast waar we saté aten is vervangen door een mega Maya-hotel. De internet-wartel bestaat nog. Het restaurant met de hutspot en gehaktbal is vegetarisch geworden en de winkel van de wasbakken is helaas niet meer. Ik had graag Ni Komang nog persoonlijk ontmoet, vorige keer wist ik nog niet dat we langdurig zaken zouden gaan doen met de import van vlaggen en wasbakken.

Hardy's zit er nog wel en Agnes is helemaal enthousiast. Een soort action van souvenirs met ook action prijzen. Voor de beginnende toerist een goed begin om een goede prijsreferentie te hebben van wat een souvenir nu echt mag kosten en geloof me dat is niet zo heel veel.

Voor maandag hebben we een fietstocht geboekt bij Bayan Tree Bike tours. De meeste fietstochten hier rijden vanaf Lake Batur naar Ubud. Onze tocht is de challenge tocht voor ervaren fietsers en wat avontuurlijker en gaat vanaf Lake Bratan richting Ubud. Downhill is niet helemaal van toepassing de weg gaat up and down over de mooiste kleine paadjes dwars door kleine dorpen, rijstvelden en bossen. We stoppen vaak voor wat uitleg. We helpen nog even een handje bij het uitslaan van de rijstkorrel, wat een werk zeg en dan kopen wij zo'n pak rijst voor een schijtprijs. We willen het ook nog te goed doen, de laatste korrels meepakken maar ze vinden het goed genoeg, de rest is veevoer.

We hebben een luxe prive Tour. Een gids voorop, een begeleider achterop, een materiaalwagen en een busje voor de watervoorziening. We zijn net echte profs. Daar zullen zij vast anders over denken als Agnes bij de eerste bocht al in de bosjes ligt, een spaak uit haar wiel weet te fietsen en vervolgens geluk heeft en nog net niet over de kop gaat. Downhill de losse spaak tussen de ketting krijgen maakt dat het hele schakelmechanisme ontwricht raakt en zichzelf in het wiel vast zet. Dat had ook anders kunnen aflopen. Er moet dus een nieuwe fiets uit de materiaalwagen komen.

We maken nog een stop bij een Agroturismo. Ons is verteld een kop thee, de rest waren ze vergeten denk ik. We krijgen eerst een rondleiding door een fantastische plantage met allerlei kruiden en fruit. Een paar zielige civetkatten in een kooitje symboliseren de Luwak-koffie en ook deze man legt ons uit dat hij elke morgen op zoek gaat in de tuin naar uitwerpselen. Nou is zon wild beest volgens mij dynamisch dus de kans dat hij 1 jouw koffiebonen eet, en 2 ook nog in jouw tuin toevallig moet poepen, en 3 in zulke hoeveelheden dat je de halve wereld van Luwak koffie kan voorzien? Wij moeten er om glimlachen. Zo ook bij de mooie oude dame die in een grote pan met koffiebonen staat te roeren. Uren werk en roeren is nodig voor het beste resultaat en de lekkerste koffie, maar zodra we de hoek om zijn, is de urgentie een stuk minder en gaat ze rustig wat anders zitten doen. Alweer een mooi toeristen toneelspel dit. We genieten dan maar van de presentatie en proeverij van de 11 soorten thee en eigen gemaakte chocolade. Uit fatsoen bezoeken bezoeken we zijn shop en de man blikt dezelfde unieke verpakking als van Hardy's te gebruiken. Hij zal toch niet met zijn mini plantage de hofleverancier zijn van Hardy's?

We fietsen verder tot we bijna in Ubud aankomen. Als je op de kaart kijkt kom je op iets van 30 km fietsen en dat is ongeveer half Bali. In het laatste deel zijn we nog getuige van een begrafenis. We hebben geen sarong bij ons en mogen dus niet het huis in waar het lichaam ligt. Klinkt raar, maar Balinezen zijn heel open en gastvrij en bieden ons dan ook meteen water aan als we staan te kijken. Voor het huis staat een grote constructie gebouwd op bamboe. Hoe belangrijker de overledene hoe hoger de toren. In Ubud bij de koning is dit het meest extreem en kan dit oplopen tot tientallen meters toren waaraan drie maanden wordt gewekt om te decoreren. De constructie, met hierin het lichaam, wordt door dorpsgenoten getild en na de begrafenis verbrand, zonde. Helaas zal het sjouwwerk pas later starten. De Monggo van het dorp die signalen van boven ontvangt bepaald de dag en tijd van begrafenis aan de hand van de zon, maan en goden. Hier is de dood overigens een mooi ding omdat men gelooft in reïncarnatie en vooral binnen de familie. De geest zal dus verder leven in het eerstvolgende kleinkind. Niet zoals in India in dieren en dergelijke. We sluiten de tocht af met een heerlijke lunch in de tuin van de eigenaar. Een hele mooie tocht waarbij we echt een kijkje in het locale leven hebben gehad inclusief de voorbereidingen door families voor het grote feest van woensdag, Galungan.

De volgende dag gaan we verder sanur verkennen, ditmaal per fiets. We huren bij een aardige dame die voor het grote feest van morgen inktvis aan het maken is 2 fietsen. Je hotelnaam doorgeven is voldoende om ze mee te krijgen, vertrouwen is goed. Nederland zou je borg en miljoen formuliertjes nodig hebben. We crossen over de 4 km lange boulevard langs de kust. Heel erg leuk om te zien en heel weinig veranderd. Bij de grote dure hotels liggen nog steeds de mensen die volgens mij 2 weken niet van hun bedje afkomen.

Tijd dus voor een eerste kokosnoot op het strand. We bestellen er maar 1 want ik weet inmiddels hoeveel vocht er in zon ding zit. Dat zijn dus de groene kokosnoten en niet de harige zoals wij die kennen, heel ander soort. Net als bananen, die heb je hier ook in heel veel soorten net voor welk doel je ze gebruikt. Wel bijzonder hier hebben ze smaakjes in je kokosnoot, wij kiezen met peppermint.

Tussendoor moeten we nog even langs een therapeut in het hotel voor een voetmassage. Klinkt heel goed en zo was het ook, maar wel grappig dat het gewoon het meisje uit de keuken is. Als we helemaal aan het einde van de boulevard zijn komen we per ongeluk uit bij Dunkin Donuts, een fantastische formule met donuts in alle soorten en maten. Ee trakteren ons er op zes want tja de zesde is gratis en we blijven Hollanders.

In de avond bezoeken we Hardy's die we leeg kopen. Wat een leuke spullen voor leuke prijsjes. We kopen een speciaal hoedje voor voor morgen voor de ceremonies en een sash (gele tempelband). Op de nightmarket kopen we nog een mooie sarong en voor Agnes een topje. Zo'n mooie van elastisch kant in vrolijke kleuren. Nog niet heel veel gedaan deze vakantie en we pingelen flink de prijs terug. Agnes vindt dit niks, ze vindt de mensen zo aardig. Het feit dat ze in de onderhandeling wegloopt komt mijn spel alleen maar ten goede.

De nightmarket is overigens heel erg opvallend rustig. In mijn herinnering een gezellige smeltkroes van stands en mobiele warungs en veel lokale mensen en toeristen erdoorheen. Dat is nu zeker niet het geval. De winkelier zegt dat veel mensen maar ook standhouders al naar hun dorpen terug zijn in verband met het grote feest van morgen Galungan. Veel winkels en restaurants zijn dan gesloten omdat personeel allemaal terug naar hun familiedorp gaan.

Wij kijken uit naar die dag. We hebben een chauffeur gezocht maar niet gevonden. Ze staan eenvoudig weg niet langs de straat omdat ook zij naar huis gaan. Gelukkig heb ik nog een leuke fietstocht gevonden voor morgen om de traditionele feesten te bezoeken, in traditionele kleding dat dan weer wel.

Als we de fiets inleveren is de aardige dame niet thuis. We aarzelen wat we doen. Ook hier is het vertrouwen goed en de deur staat gewoon open. We zetten de fiets dus maar even binnen neer en gaan er vanuit dat ze deze dan wel gaat vinden. In Nederland zou dit totaal ondenkbaar zijn je deur of winkel open te laten en niet af te sluiten.