onderweg naar Kirgizie

We hebben een paar reisdagen achter de rug en zijn inmiddels in Kirgizie gekomen. Vanuit Samarkand een 'korte' reisdag van zes uur richting Tasjkent, de hoofdstad. Hier zijn de sovjet-invloeden in gebouwen en stratenplan duidelijker merkbaar. We reizen met de metro naar de bazaar, een mooi systeem met muntjes die maar 1200 som kosten, 15 cent ofzo. Een weinig interessante stad en ons hotel Uzbekistan dat direct achter het beeld van Timur staat is een lelijk sovjet-ding.

Vanuit Tasjkent vervolgen we ons route naar Fergana via Kokand. Dit is door de Fergana-vallei. Een mooi stukje en totaal ander Oezbekistan. Zeker gezien de ruilverkaveling na de sovjet tijd, een heel onlogisch gedeelte om aan het land te koppelen. We moeten over een smalle weg en zien links de grens met Kirgizie en rechts de grens met Tajikistan liggen. Een rijke vallei met olie , gas en veel landbouw. In Kokant stoppen we nog bij een oud paleis. Het is werkelijk sprookjesachtig en past van de buitenkant zo in 1001 nacht uit de Efteling. Leuk om ook eens een woning te zien uit de oude tijd want na al die koranscholen en mausolea is het wel tijd voor wat anders.

En wat anders is Fergana. Ons 777-hotel wordt door de planet beschreven als een club-med. Dat herken ik niet direct maar wat is dat zwembad heerlijk, de stampende beats van 20 jaar terug neem je dan voor lief. Ons eerste hotel in Turkmenistan had een zwembad en dit is de tweede dus even van genieten na dagen van 38-40 graden. Het hotel heeft zelfs een sauna maar zelfs mijn hoofd stond er niet naar om er zelfs maar een kijkje te nemen.

Ik ga met mijn kamergenoot Roel uit eten, de rest eet in het hotel. Voor mij overigens de eerste reis dat ik een kamer deel en moet zeggen dat is wennen maar bevalt me wel. We hebben restaurant Bravo uitgezocht in de planet. Als we hem hebben gevonden en nog koud onze schoenen uit hebben om in de gazebo ons tussen de kussen te nestelen om zittend/liggend te eten, krijgen we een telefoon aan ons oor gedrukt. Het is even onduidelijk wie, maar het blijkt de eigenaar te zijn die ons welkom heet en de de gehele menukaart inclusief ingrediënten per maaltijd wil toelichten door deze gebrekkige verbinding.

Deze keuze heeft een oorzaak want hoe vriendelijk de Oezbeekse en Russische serveerster ook lachen, ze spreken geen woord over de grens en wij komen niet verder dan de 3 woorden, hallo, bedankt en ik ben Nederlands. Eerst maar een drankje bestelen maar zelfs dat lukt ons niet. Ik besluit het anders op te lossen en loop op mijn blote voeten mee naar de bar, ze kijken me raar aan. Ik duik de koelkast in en kom niet verder dan Pepsi, wodka of een tapbier, nog meer wodka, nog meer wodka.... en gelukkig een fles water. 1 bier voor Roel en 1 water is geregeld. De eigenaar belt nogmaals om te vertellen dat er zo een saxofonist komt en of we alsjeblieft willen wachten tot hij er is, ondanks dat hij er niet is doet hij wel zijn best het ons naar het zin te maken.

Bij de bbq zie ik een open koelkast met vleesspiezen, ik draai het ook hier om en laat me de menukaart uitleggen aan de hand van de koelkast. Roel wijst ook aan wat hij wil en klaar !! Zou je denken.... als we al even zitten te wachten komt onze serveerster weer en in werkelijk vloeiend Engels zegt ze ineens "we are ready to take your order for salad" , "with or without mayonnaise?" Waar ze dit vandaan heeft geen idee maar wij kiezen voor geen , njet mayo. Slaat ze de menukaart open want welke willen we dan? En die kaart is nog steeds in het Russisch. Tomaat kent ze niet. Gelukkig heb ik Agnes een foto gestuurd van m'n eten af en toe. Snel dus op zoek naar die Griekse salade en dat helpt meteen. Zowel de sashlick als de kebab zijn echt zalig en de rekening van totaal 4 euro meer dan waard! Ze weten ons toch weer te verbazen als ze bij het verlaten nog even een "thank you for coming, see you next time" presenteren. Als we teruglopen blijkt Fergana zich omgetoverd te hebben tot een levendige stad. Vrouwen en kinderen flaneren over de straten en overal zijn luchtkussens en kinderactiviteiten.

Met het verlaten van Fergana zitten we dicht bij de grens met kirgizie. We volgen de zijderoute dus een bezoek aan een zijdefabriek hoort hier ook bij. We krijgen een erg duidelijk verhaal over het leven van de zijderups en hoe zijde gemaakt wordt. Een ongekende hoeveelheid werk om vooral de draadjes van de cocon af te halen en samen tot een zijdedraad te komen. Vervolgens zien we het kleurproces, het weefproces en het tapijtknoopproces. Ongekend wat een arbeid er in zit. Een tapijtje kost als snel 2000 dollar en kost een halfjaartje.

De grensovergang is ook weer een bijzondere. Eindeloze stroom formulieren, paspoort tonen, wachtrij, stempels en tassencontroles. Wederom bovengemiddelde interesse in slaapmiddelen en dat terwijl je het land uitgaat. En dan kirgizie in, is gewoon stempel, geen gedoe en door. Wel een uur tijdverschil dus we komen einde dag pas aan in Osj. Er is maar 1 automaat die geld geeft aan Europeanen met maestro (iets van 20 over het hele land). Direct na de grens zie al verschil; vooral in uiterlijk dat meer mongools lijkt maar ook in de hoedjes voor de heren. In Oezbekistan nog kleine vierkante hoedjes en hier een heel bijzondere hoge witte vilten muts die schijnt te staan voor de sneeuw op de bergen.

Na onze incheck in hotel Sunrise II bezoeken we de bergtop voor een goed uitzicht. Onze gids Tatjana houdt niet op met praten en informatie uitstorten. Echt een oostblokker die geleerd heeft haar riedeltje af te draaien en nul empathie heeft om de signalen van desinteresse op te vangen. We vragen subtiel of ze alleen deze stad doet, maar ze gaat gezellig mee tot de grens van Kazachstan, ofwel een weekje met een pratende encyclopedie.

We laten ons met een klein groepje afzetten om te eten bij de bazaar. Echter door de ramadan is er weinig open en uiteindelijk eindigen we in een soort Russische kantine met harde houten bankjes en plastic tafelkleedjes. Een serveerster en kaart die niet verder komen dan de lokale taal. We bestellen maar de Lachman, een soort goed gevulde noodlesoep. Gelukkig hebben we ook een foto van de rijst en zo bestellen we ook hier van onze eigen foto. Arno was zo slim om in Turkmenistan de gehele kaart alvast op de foto te zetten.

Vanaf hier zullen we de bergen in trekken op zoek naar het natuurschoon van kirgizie. Ze noemen het ook wel het Zwitserland van centraal azie. Plekken waar hotels niet meer zijn, de menukaart over gaat naar wat de pot van de gastvrouw schaft en een gebrek aan luxe als douche, toilet en vooral WiFi of zelfs telefoonverbinding. Even van de wereld. Hoewel ik weet dat in ieder geval een iemand doodongelukkig wordt door mijn bezoeken van aan deze plekken, vindt ik het toch erg mooi dat die plekken nog bestaan waar je echt even gedwongen wordt in het hier en nu te leven. Wat zal ik mijn luxe dan straks thuis dan weer extra waarderen.