Meknes en Vobulilis

We beginnen de dag waar we gisteren geeindigd zijn, met een bezoekje aan de Koningsstad. Ditmaal is onze bus welkom en bezoeken we het paleis aan de buitenkant. Wachters van alle militaire eenheden bewaken de poort en geeft een mooi kijkje in de uniformen. De koning heeft zijn eigen stukje zendtijd in dagelijks journaal, waarbij alle nieuwsfeiten als hij is wezen zwemmen, hij is verkouden met het publiek worden gedeeld. Dit deel is niet voor iedereen zomaar toegankelijk en zo zullen bijvoorbeeld veel Marokkanen of zelfs buren buiten de muur nooit op deze plek gaan komen.

Aangekomen in Meknes, eerst tijd voor heerlijke thee en verse jus in het zonnetje. Het programma is zo druk en vol dat we straks bijna wit terug komen, dus even genieten op het terras van de zon en bijkleuren. Muntthee krijg je hier in zon mooi zilveren kannetje en moet je hoog uitschenken in een klein glaasje. Nadeel is wel dat ze als basis een zwarte thee gebruiken en als je dus niet snel doordrinkt een bittere smaak aan je thee krijgt. Dat lossen ze dan weer op met suikerklonten zo groot als een halve liga. Zoetekauwen zijn het hier, wat je ook terug ziet in alle koekjes en snoepjes.

Onze reisleider heeft zich voorgenomen alle informatie over ons uit te storten die hij weet. Al twee dagen lult hij eindeloos door en om zeker te weten dat iedereen het volgt herhaald hij het drie keer. Je moet wel blijven opletten want tussen al die info kan hij maar zo ineens vragen stellen over wat je wil eten en moet actief de hand omhoog. Hij schijnt ook te denken dat we allemaal een bovengemiddelde interesse in jaartallen, koningen en dynastieen hebben, want werkelijk elk familielid vanaf de 12e eeuw is inmiddels behandeld.

Nog een klein stuk met de bus door de vele stadspoorten en kolossale muren voordat we in de oude stad aankomen. Hier gaan we lopend verder. Kleine steegjes, kramen vol heerlijkheden, zoetigheden waar enorme zwermen wespen rond vliegen, bergen met olijven in alle soorten, maten en kleuren. En daar tegenover dan even een koeienhoofd die wordt geslacht, rare combinatie. Kleurige kramen vol kruiden en mooie mensen die zich helaas niet willen laten fotograferen.

Je merkt dat we inmiddels weer een stuk het binnenland in zijn gereden, het klimaat is hier al anders en een heerlijke zon brandt op ons lichaam. Even lekker dus om binnen te lunchen bij restaurant Zitouna. Verstopt in een mooi klein steegje gaat achter een houten deur een fantastische Marokkaanse zaal schuil. Even lekker genieten van de weldaad aan couscous, fruit en de muntthee die de ober met veel show aan ons weet te presenteren. En natuurlijk, zoete koekjes mogen niet ontbreken.

De oude graanschuur in Meknes van de koning bevatte een opslagcapaciteit van 20 jaar. Alleen hiermee al een mooie intimidatie naar de tegenstander die ooit de stad zou willen aanvallen. In oude tijden was er natuurlijk veel meer piraterij en was Marokko een mooi punt om een verbond mee te hebben als veilige haven voordat je langs het gevaarlijke Spanje moest varen. Ook de Nederlandse voc waren natuurlijk gewillig slachtoffer als ze terug kwamen van hun rooftocht uit het verre oosten.

De koning van Marokko sloot deze verbonden en had een goed leven met maar liefst 500 vrouwen, voor elke dag een en een paar reserve. Ik ben dan persoonlijk wel benieuwd hoe je zoiets in hemelsnaam zou kunnen organiseren. Maar net zo saaie baan als lakei bij de poort van het paleis, het is natuurlijk een eer om te zeggen dat je voor de koning werkt of in zijn nabijheid bent. En zo wilde hij nog een 501e vrouw en wel de dochter van koning Lodewijk de veertiende. Tja en hoe wijs je zon aanbod natuurlijk af zonder hem te kwetsen? Eigenlijk heel eenvoudig door te eisen dat hij dan ook christen moest worden. De koning bedankte hartelijk en zal vast niet z'n laatste verovering of blauwtje zijn geweest.

Volubilis, die we hierna bezoeken, is een mooie oude romeinse nederzetting. Als een waar Griekenland gelegen op een heuvel prijken de oude zuilen tegen de strak blauwe lucht. Er zit een sauna in, dus dit is het begin van het Caldarium en de grondlegger van menig Welness-resort van tegenwoordig. Het levert in ieder geval mooie plaatjes op in het fantastische groene landschap. Zelf had ik meer woestijn verwacht maar dit is vruchtbare grond, gevoed vanuit het rif-gebergte en volop teelt van graan, cactus, citrus, eucalyptus en kurk.

Nog een uurtje rijden naar Fez waar we in hotel Mounia verblijven. We hebben kamer 321 en dat blijkt de grootste suite te zijn compleet met zithoek en 2 bankstellen. Hier gaan we het best twee dagen uithouden. Na een heerlijk buffet, even snel de stad in. De boulevard bruist van gezelligheid. De heren zitten in de cafés de WK-kwalificatie Marokko - Mali te kijken die 0-0 zal eindigen. De kinderen spelen in het park tussen de verkopers van cactusvruchten en de fonteinen. Vrouwen zie je niet in cafés of zitten ergens op een bovenverdieping. Het valt ons sowieso op hoe weinig of eigenlijk geen toeristen je ziet lopen in deze toch toeristische stad.

Overdag zitten ook veel mannen op de terrassen. Van onze reisleider mogen we niet denken dat ze niks doen of koffie drinken. Volgens hem zijn ze aan het werk en heeft terras zijn eigen specialiteit. Als je een huis wil kopen moet je naar de een, een baan zoekt, iemand die kan lezen, iemand die formulieren voor je invult een ander terras. Ik zie ook menigeen met een kaartspel zitten, daartegen geen backgammon of waterpijp die ik had verwacht.

Toppunt van vriendelijkheid als we worden uitgenodigd bij een man thuis. Hij woont 200 km noordelijker en zou trots zijn ons te mogen ontvangen in zijn huis. En gratis benadrukt hij erbij. Dat terwijl we de man net ontmoet hebben op een bankje in het winkelcentrum. Ik schrijf het al vaker, maar zie je het jezelf al aanbieden aan een toerist in jouw winkelcentrum? Die gastvrijheid kunnen we nog best van leren. Als we om 12 uur terug in het hotel zijn gaan dr lampjes uit. Zoveel veel mooie indrukken op 1 dag, je zou echt bijna vergeten wat je allemaal gezien hebt. Gelukkig hebben we de foto's nog.