Marrakech

Marrakech, ook wel de rode stad genaamd. Vroeger een oase in de vlakte, maar vandaag een belangrijk toeristische functie voor het land. Helaas komen we erg laat aan waardoor we alweer het zwembad maar voor even kunnen gebruiken, zeker als een badmeester je om 7 uur uit het bad stuurt. Waarom? Een raadsel.

De groep gaat naar een commerciële diner-dansshow voor teveel geld. Wij gaan op eigen houtje naar het heerlijke plein dat zo vol mensen lijkt te staan dat je minimaal denkt dat Marokko de finale van het WK speelt. Een gezellige drukte met allerlei muzikanten , spelletjes, henna-artiesten, verhalenvertellers en verse sappenpersers. Alle adviezen waar te eten slaan we in de wind en eindigen op het plein bij de bbq-kraampjes. Heerlijk wat een sfeer, hectiek en totale chaos als we aanschuiven op de lange tafels en bankjes bekleed met mooie ouderwetse tafelzeil en plastic bekertjes. Eten wordt bij de een gehaald en bij de ander gemaakt, hoe ze überhaupt overzicht houden, een raadsel. We genieten van het eten, de drukte en de grappige maar vriendelijke manier van proppers.

Natuurlijk mag het verkennen van Marrakech niet ontbreken. De eerste dag doen we dit deels met onze bus. Eerst de tuinen van Majorelle met de fantastische blauwe kleur en het graf en schilderwerk van eigenaar Yves st.lauren. Uiteraard de minaret, de poorten, het duurste hotel, het mausoleum maar ook het paleis passeren de revue terwijl we uren door de smalle straten dwalen.

Dwalen zonder verdwalen is een kunst, maar gelukkig ben ik gewapend met mijn maps.me-app. Met een streepje daglicht vind ik de positie weer en bepalen we de richting terug te komen naar het centrale plein. Commercieel zijn ze wel, het wemelt van de handelaren en vele leuke kleine winkels. Ook als je de weg vraagt lopen ze super vriendelijk met je mee. Tot je op je bestemming bent, dan houden ze de hand op voor geld. Een paar mensen van de groep worden zo door locals steeds verder de steegjes in gelokt en de prijs om eruit te komen steeds hoger. Gelukkig zijn ze veilig thuis gekomen.

Achter de vele steegjes gaan verborgen schatten schuil. Zo zijn we onderweg naar de hammam le baine blue waar we net voor een fantastisch klein houten deurtje zien. Het blijkt een hotel met mooi terras waar we heerlijk een drankje doen. Ook de ober is ook heerlijk op dreef. Leanne is met ons mee op stap en we krijgen al 2000 kamelen geboden voor haar. Maar ja, waar laat je zoveel kamelen in Nederland? De koers is in ieder geval beter dan die van www.kamelrechner.eu Een gemiddelde kameel is toch al snel 3000 euro waard dus we hadden binnen kunnen zijn en ons leven kunnen wijden aan het houden van kamelen.

Zo dwalen we nog uren door het doolhof aan steegjes en gangen. Een eindeloos stelsel van winkels die aan elkaar geknoopt lijken en waarbij elke vorm van efficiënte logistiek onmogelijk lijkt. Onderweg zie ik nog een paar fantastische rode suède schoenen. Nagemaakt naar Europees model en dus opvallend tussen alle slippers en sandalen. Agnes had net voor haar souvenirs 65 procent afgedongen dus dat moet mij ook minimaal lukken, wat natuurlijk chronisch mislukt en we de schoenen laten voor wat het is. Terwijl we verder dwalen tussen de slippers,lampen, metaal en overheerlijke kruidenwinkels komen we dichter bij de markt en gaan we heerlijk eten bij La Cantina des Gazelles. Een heerlijk kleurrijk eettentje met super Marrokaans eten, waar we dan ook heerlijk van genieten op het terras.

De avond sluiten we af met wederom een bezoek aan het plein. Gelukkig zijn de apen en slangen die ze graag bij toeristen op de schouder zetten voor een foto naar huis. Bijzonder is overigens hoe weinig toeristen je treft op het plein en juist voor onze ogen locals genieten van het geboden entertainment. Hiervoor in de plaats veel muziek en allerlei spelletjes. De truc zit in de eenvoud , zoals een ring om een fles cola slingeren of een bal tussen twee pionnen rollen zodat ze beiden omvallen. Het meest mooie spel en geniaal in zijn eenvoud is echter een groot bord op de grond. Op dit bord allerlei cirkels getekend met een getal erin. Je mag een muntje gooien en als het echt in het hart ligt en de randen niet raakt krijg je de waarde maal het getal. Anders gaat de buit naar de eigenaar en het laat zich raden, het meeste geld gaat die kant op, en veel ook.

Onze laatste ochtend in Marokko scrubt de rode scrubhandschoen hardhandig mijn lichaam, nadat deze zorgvuldig met zwarte zeep is ingezeept en met hammam is voorgestoomd. De man spreekt nagenoeg even slecht frans als mij , terwijl hij een verwoede poging doet mijn zongebruinde kleur van het lijf te scrubben. We ronden het geheel van vijf kwartier af met een ontspannen massage en zeep ritueel. Helemaal zen sta ik om half elf weer in de theesalon van hammam Ziani. Dit is ook de hammam waar Floortje Dessing en Chris Zegers waren voor 3 op reis. Even terugkijken in Nederland maar. Helaas is het wel gescheiden voor mannen en vrouwen en heeft Agnes een minder positief beeld overgehouden, misschien ook wel omdat we vroeg zijn gegaan ipv later in de middag.

Nog een laatste maal struinen we samen door de steegjes. Met enig gevoel van spijt van mijn rode schoenen proberen we onze route van de dag ervoor te herhalen. Gelukkig door wat ijkpunten weten we de weg redelijk te vinden tot de plek waar Leanne haar Fez kocht. Dat was net voor mijn schoenenwinkel. Er zijn nog winkels dicht dus we doen navraag bij de buren van de gesloten deur. Inderdaad een schoenenwinkel en de eigenaar zal snel komen. Terwijl wij een beetje dralen een paar straten verder worden we aangesproken door een verkoper, sterker nog de verkoper van mijn schoenen. Hoe goed je ook je best doet, een winkel terugvinden blijkt dus onmogelijk. Gelukkig herkent hij ons, want zijn winkel hadden we nooit herkend. Hij weet zelfs nog de maat en prijs waar hij en ik gisteren zijn geëindigd. Tuurlijk betaal ik teveel, maar wel een schoen met een mooi verhaal.

Nog een laatste lunch bij des Gazelles voordat we de taxi nemen naar het hotel. Terwijl de eerste reisgenoten al uren klaar zitten en wegdommelen in de lobby nemen wij nog snel een uurtje zon en een plons in het zwembad. Met een beetje trots typ ik deze blog. Inmiddels al de 112.500 views gepasseerd en dat sinds 2008. Nooit gedacht dat dat zou gebeuren. En voor de trouwe lezers, geen zorgen, we gaan gewoon door !!

Lang geleden dat iemand nog een applausje in het vliegtuig inzette bij de landing. Een grap of serieus? In ieder geval neemt een groot deel van het vliegtuig het over. Maar de vakantie wordt met een giller afgesloten. Terwijl we aan de gate staan, is de doorstroming van het vliegtuig erg slecht. Het blijkt dat de koffers verkeerd uitgeladen worden, nog teveel mensen achterin zitten waardoor het vliegtuig naar achter aan het kantelen is. Of we allemaal zo snel mogelijk naar voren willen lopen om hem weer aan de gate te kantelen. Even voel je dan toch de neiging juist naar achteren te lopen en kijken wat er gebeurd. En als je dan toch de slurf inloopt realiseer je je ineens dat alweer een waanzinnige vakantie voorbij is.