Fez naar Marrakech

We slalommen in de ontbijtzaal tussen de kleurige emmers door in ons hotel. Er is ergens op de derde etage een lekkage en beneden op de eerste verdieping lekt het echt overal. Geen enkele vorm van stress bij het personeel, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Wij maken ons als toerist dan nog zorgen omdat het ook letterlijk langs de lampen naar beneden loopt.

Vandaag een lange, wat saaie reisdag van 400 km voor de boeg die ons 9 uur zal kosten. Eerst over de groene vlaktes en daarna langzaam het atlas-gebergte in. We tikken de 1500 meter net aan, maar zullen de toppen van ruim 4000 meter niet zien. Raar om te bedenken dat je hier gewoon kan skiën en sommige dorpen dan ook ogen als een Frans skidorp. Zouden ze ze hier ook van die rode jassen dragen voor de skileraar? Ik moet dan toch even terug denken dan Tash Rabat in Kirgizie waar onze lokale gids Yoeri ook met zon echte jas ten tonele verscheen.

Het landschap is veel groener dan ik had verwacht en nagenoeg volledig in gebruik als plantage van amandel, olijf, cactus of vruchten. Vanuit de bergen is er meer dan voldoende water beschikbaar dat stuwmeren en bovengrondse leidingen naar de akkers wordt geleid. De waterconsumptie stijgt wel dusdanig dat het stuwmeer serieus lager staat dan voorheen, hoewel ze het zelf deels houden op minder neerslag. Hele wereld klaagt over meer neerslag door de klimaatverandering, maar hier niet.

Het is ook de eerste schooldag na de vakanties, de scholen starten weer op en je ziet kinderen weer naar school gaan. Op de kleine markt zie je alle schriftjes, pennen en etuitjes liggen. Een Hema kennen ze hier natuurlijk niet. School is hier op zich prima georganiseerd. Als ouder wordt je vanaf de eerste dag gevraagd of kind naar school gaat, zo ja dan zijn de noodzakelijke inentingen gratis. Zo nee, moet je ze betalen. De opleiding zelf is ook gratis. Op vertoon van je studentenkaart krijg je op heel veel zaken korting. Maar, stop je eenmaal met studie dan ben je niet meer welkom. Je mag weer deelnemen maar dan wel op eigen kosten. Toch ietsje strikter dan bij ons.

Na je studie moet je natuurlijk aan het werk. Er is een sociaal vangnet voor 6 maanden, maar daarna stopt alles. En wat is er mooier dan eigen baas te zijn. Om dat te stimuleren hebben ze een fonds dat 90 procent van je te financieren vermogen door bank en overheid wordt verstrekt. Het aantal zelfstandig ondernemers is dus enorm stijgend.

We stoppen onderweg bij een kleurige markt in Mryrt. Echt een lokale markt die elke donderdag is, zonder enige toerist. Vanuit de heup schieten we de mooiste plaatjes, want ook hier houden de niet van de camera.

Heel veel dieren komen we onderweg niet tegen. Veel ooievaars die trekkend zijn naar het zuiden, maar verder weinig te zien. In het verleden kende het land nog een geschiedenis met leeuwen maar tegenwoordig is een lynx of makaak het hoogtepunt.

Als we na een lange en warme dag aankomen in ons hotel Tazarkount hebben we eindelijk weer een zwembad. Even heerlijk plonsen we in de prachtige tuin met lekker zwembad. Hoe lekker kan dat zijn na een lange warme dag in de bus. Nadeel is dan wel dat zo'n hotel ver van de bewoonde wereld is en er zelfs buiten de poort geen water te koop is.

De hotels van deze reis vindt ik matig. Een horeca gevoel hebben ze niet. Overdag lunchen we vaak en lekker Marrokaans in leuke locaties, maar de avonden heeft de reisorganisatie besloten te eten in het hotel. Een ongezellig grote zaal met te vaak een matig buffetje. Dit hotel heeft echter een grote tuin met terras dus we nemen ons voor buiten te eten. Maar de ober, compleet overdressed met een zwart pak met vlinderstrik en de gehele bediening underdressed met een totaal gebrek aan plezier of een glimlach, lachen ons smakelijk uit en dus eten we binnen. Zo jammer, als je zon mooie locatie hebt en er niets mee doet.

Vanaf dit hotel vervolgen we onze reis door het Atlas-gebergte richting Marrakech. Als we daar aankomen zullen we 1400 km in de bus hebben gezeten in een weekje tijd. Het uitzicht blijft mooi en groen als we onze weg langzaam slingerend door de bergen vervolgen. Een paar fotostops om de benen te strekken, een theestop om bij te kleuren en snel door naar de Ouzoud-watervallen. Tijdens de wandeling in de 44 graden die het inmiddels is, zien we onze eerste makaken van deze reis. Ze zijn erg vriendelijk Rn kan je van dichtbij fotograferen.

De waterval zelf is niet bijzonder spectaculair, maar dat heb ik met de meesten overigens. Dus maar iets meer tijd voor de lunch dan voor de foto's. Heerlijke vleesspiesen met groente en couscous uit de Tajine. Veel watermeloen en natuurlijk thee. Echt Marrokaans genieten, dat is wat anders dan die eetschuur van het hotel. Leuk ook als je naar het toilet loopt dat de moeder van de ober met haar familie alles zit te koken achter het restaurant. Heerlijke verse broden uit de oven, terwijl de spiesen en tajines voor op de bbq liggen te garen.

Enkele groepsleden hebben de tijden niet helemaal begrepen en komen een half uur later dan afgesproken opdagen bij de bus, beetje vervelend als er zelfs geen excuus vanaf kan. Moet eerlijk zeggen dat ik dit ook zelden mee maak tijdens mijn reizen.

Wat je wel in toenemende mate ziet is het WiFi-gebruik. En ja, ik doe daar zelf net zo hard aan mee. Maar eigenlijk natuurlijk wel jammer dat alles zo oproepbaar is; het weer, een recensie van een restaurant, de route of foto's van je volgende bestemming. Vroeger, en wat klink ik nu oud was je toch een stuk selectiever op welk moment je een foto maakte met je rolletje en wat er op je pad gaat komen. Nu klik je gewoon een paar extra en kijken we later wel welke het beste is. Zelfs het zoeken naar de hammam en bijbehorende recensies is kinderlijk eenvoudig.