Neko Bay/ Paradise Bay

Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren; voet zetten op het continent Antarctica. Tot nu toe de eilanden van de South Shetland en de eilanden voor de kust van Antarctica aangedaan. Alles in de Antarctische wateren maar nog geen voet op de Peninsula. Nu is Antarctica ook slecht toegankelijk, een groot deel van de kust bestaat uit pakijs of grote hoge imponerende gletsjerwanden. Van heel Antarctica is slechts 0,1 procent niet bedekt met sneeuw of ijs en de ijskap kan oplopen tot ruim een kilometer.

Interessante gedachtes waar al dat ijs of water was toen hier ooit vegetatie was. Hoe de wereld in balans bleef in een ijstijd. Of de vraag wat er gebeurd als je iemand met een andere nationaliteit vermoord en in een schip van een derde nationaliteit wegvaart. Antarctica is immers geen land, maar gebonden an een internationaal verdrag. Welke regels zouden gevolgd worden? Mooie stof voor aan de bar. Een van de redenen dat veel landen hier vertegenwoordigd zijn en deelnemen aan dit verdrag is om ooit een stukje Antarctica te kunnen claimen.

We landen met onze zodiacs in Neko Bay. Een fantastische plek tussen de ijsbergen. Nou ja, wij noemen het al snel een ijsberg. Alles kleiner dan een meter boven water heet een growler en kan het schip handelen, alles boven een meter moet worden ontweken en heet een bergy-bit. En pas boven 5 meter meter mag het een ijsberg heten, en dan te bedenken dat 80 procent onder water zit. De grootste die ronddobbert is het formaat van de provincie Utrecht in de Weddell-sea.

Eindelijk zetten we voet aan wal op Antarctica en ook hier vele Gentoo-pinguins op het zandstrandje. We beklimmen de besneeuwde heuvel voor een fantastisch uitzicht over de baai en de inmense gletsjerwand vol met scheuren. Het lijkt alsof hij elk moment kan instorten maar op enkele kleine brokken na, gebeurd er niets. Wel die heerlijke stilte die wordt doorbroken door het geluid van de kolonie en de spanning in het ijs dat enorme knallen kan produceren. Hier kan je echt genieten van je zijn. We zijn inmiddels dan ook al volledig track van dag, datum, programma en tijd kwijt geraakt. Komt deels door ons drukke programma, maar ook het niet ondergaan van de zon. De wereld is voor nu even niet groter dan ons schip en het lokale weerbericht van Kapitein Erik. Dagelijks geeft hij een korte update na het diner over de afgelegde route, de te varen route en het weer.

Als we in de middag Paradise Bay invaren is het nog helder weer, maar zodra we er zijn slaat het volledig om. Lastig om met de zodiactour in de kou, in de sneeuw, zonder zicht te genieten van hoge gletsjerwanden en blauwe ijsbergen. Gelukkig dient zich vanzelf een alternatief programma aan. De baai blijkt vol te zitten met een tiental humpbacks die aan het eten zijn. Ze zwemmen rond, slaan met hun flippers en staart op het water en steken zelfs hun hoof het water uit terwijl ze aan het eten zijn. Hierbij werken ze samen en komen dus ook vaak samen tegelijk naar boven. Een machtig schouwspel.

Ondanks dit fascinerende gezicht, geloven velen het wel weer en zoeken de hut of bar op. Nog niet gekleed op een excursie sta ik ineens uren te blauwbekken op het voordek, terwijl het schip deze walvissen uren volgt. Het ene na het andere staartmoment volgt. We laten de zodiacs zakken en gaan nog dichterbij. Wat een fantastisch gezicht. Na uiteindelijk 4 uur walvissen kijken geef ik me gewonnen, het is te koud en alle accus zijn helemaal leeggelopen, al gaat dat wat sneller bij deze omstandigheden hier. Dit ga je waarschijnlijk nooit meer mee maken dat walvissen zo lang, zo veel, zo actief en zo dichtbij waren. Wat ontzettend gaaf. Eentje zwom letterlijk onder boegspriet door om vervolgens met 5 stuks naast de boot het hoofd uit het water te steken.

Dit is ook de baai van de basis van de missie van de Belgische dokter. Hij zou een jaar naar de bais, het jaar erop bleek er geen vervangende arts aan boord van de Antwerp en moest hij nog een jaar blijven. Het jaar wederom en heeft hij de gehele basis in de hens gezet zodat hij in ieder geval mee huiswaarts moest worden genomen.

Zo zijn er zo veel mooie verhalen van expedities, vooral rond de jaren 1900, die zonken, vast kwamen te zitten in het ijs en maanden moesten overleven in deze omstandigheden. Nu is het nog zomer maar straks valt de winter in en is er een maand of acht geen scheepvaart mogelijk en worden de nachten langer en de dagen korter.

Zo verteld Sarah ons het verhaal van de stoere expeditie uit Noorwegen op de Antarctica in 1901. Ze eindigen uiteindelijk onbedoeld 2 winters op een Antarctica. Ze raakten elkaar kwijt, waren zonder het te weten verdeeld over drie eilanden, het schip zonk. Maar op wonderbaarlijke wijze wisten ze elkaar na 2 jaar toch allemaal weer bij toeval tegen het lijf te lopen in deze uitgestrekte gebieden, net een dag voor een Argentijnse boot ze op 1 eiland kwam redden.

De naam van onze haven voor de avond is Paradise Bay en zegt eigenlijk al genoeg over deze dag. Het voelt als een waar paradijs vandaag met alle mooie gletsjerwanden, pinguins, walvissen maar ook de sereenheid van het landschap. Het is echt nog zo puur en onbedorven. Ik hoop dan ook oprecht dat de mens dit enige stukje aarde onberoerd kan laten om het een paradijs te laten blijven