Port Lockroy

Vannacht zijn we om half 2 in Port Lockroy aangekomen. We liggen een een mooie ronde baai met enorme hoge gletsjerwanden. Regelmatig vallen er onder luid gekraak broken van de gletsjer af. De gletsjer is dusdanig vlak aan de bovenkant dat deze voorheen zelfs als luchthaven is gebruikt.

Het eiland van Port Lockroy is klein en bewoond in de zomer door 4 vrouwen. Naast het onderhoud van het museum, het bemannen van de souvenirshop, het verzorgen ze de pinguinkolonie en het onderhoud van het pand. Ze leven van blikvoer en verse producten en water van die de schepen achter laten. Geen koelkast, vriezer of toiletafvoer, lastig leven lijkt me zo. Ze weten nooit welk schip wanneer komt, maar het eiland met de Gentoo-pinguins is druk bezocht met ca 18.000 bezoekers per jaar. Twee jar geleden nog overwogen om te solliciteren voor deze bijzondere tijdelijke baan, jaarlijks 3500 sollicitanten waarvan er maar 3 worden aangenomen.Vluchten is er niet bij voor de dames, ze hebben geen sloep, zodiac of droogpak om van het eiland af te komen, waar zou je ook heen moeten? Je moet maar hoepn dat het laatste schip je ook echt komt ophalen.

Het gebouw is opgeziet als onderzoeksstation in 1944 door de britten. Het museum is leuk om te zien, vooral het kookboek met recepten voor zeehond en pinguin heeft mijn interesse. Tja, je moet toch wat als je hier zit en vers vlees wil eten. Hoe zou pinguin eigenlijk smaken? Uit verveling zijn de expeditieleden begonnen bekende vrouwen na te schilderen op de deuren. Zelfs de erotische kalender van die jaren hangt nog op het toilet. Krijg je het misschien toch een beetje warm bij, in dat koudste plekje van het huis.

Hoe uniek is het om een kaart uit Antarctica te ontvangen? Ik verwacht niet dat iemand uit mijn vriendenkring op korte termijn deze kant op gaat en mezelf dan ook maar een kaart gestuurd. Nadat de nodige kaarten zijn geschreven en gepost, zullen deze ongetwijfeld sneller aankomen dan dan die van Vernadsky, vanaf hier wordt regelmatiger de post meegenomen. Wel grapig, als je een kaart naar Ushuaia stuurt, gaat hij eerst naar Engeland en vervolgens weer terug. Benieuwd welke reis de kaarten vanaf de oekraiense basis dan wel niet gaan maken.

De pinguinkuikens buiten zijn al echt aan het puberen en durven de eerste stappen buiten het nest te zetten. Soms achtervolgen ze hun ouder in hoop op eten, soms andersom om het kuiken weer tot de orde te roepen. Andere kuikens worden met pikken terug naar hun eigen ouders gezonden. De gezellige pluizebollen waggelen rond en zoeken elkaar op. Dit is het moment waar de skua op heeft gewacht, zodra een kuiken net te ver van zn ouder is, duikt hij naar beneden en grijpt een kuiken. Best een grote prooi voor zo'n vogel. Het kuiken weet te ontsnappen doordat andere pinguins beginnen te pikken naar de skua. We zien het meerdere keren gebeuren, maar allemaal met bijna succes.

Met de zodiac gaan we naar het tegenovergelegen Jougla Point Island. Een klein eiland, met hoe kan het ook anders, pinguins. Ook hier lopen de heerlijke kleine pluizebollen los rond of zitten in groepjes waarbij een pinguin oppast op de kids terwijl de ouders naar zee zijn. Er zijn ook nog een aantal pinguins die op het ei zitten, deze gaat natuurlijk nooit meer op tijd uitkomen maar toch. Pinguins nestelen ongelukkig op de rotsen doordat als het broedseizoen start, deze als eerste door de wind sneeuwvrij zijn gemaakt. Dan is de weg er naar toe nog goed begaanbaar door de harde sneeuw, later in het seizoen komen meer rotsen bloot en wordt de sneeuw papperig en dus moeilijker voor de pinguin begaanbaar om van het nest bij de zee te komen.

Naast pinsuins is er een compleet walvisskelet te zien. Niet zo gevonden maar op natuurlijke wijze gereconstrueerd aan de hand van gevonden botten op het het eiland. Geeft een beter beeld van het indrukwekkende formaat. Onvoorstelbaar dat ze in 20 jaar 200.000 van die beesten hebben geslacht. Gelukkig zien we langs het eiland nog een Minke-whale zwemmen.

Terug aan boord gaan de drie bellen op een onverwacht tijdstip. Dit is raar en houdt in paniek of een centraal bericht. We snellen ons dan ook naar het deckhouse. Ook de kapitein is aanwezig, die is er normaal alleen savonds bij.Wat gaat dit betekenen? Het nieuws is minder positief. Het plan was om in de middag nog een landing te doen, de volgende ochtend een continental landing te doen in Orne Harbour voor we koers zetten richting de Drake. De weersvoorspellingen zijn slecht, zeer slecht. Er komt een grote storm midden van de week aan met tegenwind met 60 knopen windkracht, ongeveer 10 bft en uiteraard bijpassende hoge golven.
Zonder zeilen is dat zeker niet grappig en zal de snelheid extreem laag zijn. Bij de vorige reis vergelijkbare omstandigheden en dat heeft geleid tot 3 man die niet ziek was en de rest de kleine kotsemmertjes moest delen omdat er teveel zieken waren. Dat zijn dus serieus geen grappen.

Vanmiddag in Dorian Bay, aan de andere kant van de gletsjer van Port Lockroy zullen we voor de laatste keer aan land gaan. Een weinig interessante locatie met een beperkte pinguinkolonie, een oude refugio die als basis kon dienen en een wandeling door de diepe sneeuw naar de oude landingsbaan, nou ja gewoon de platte top van de gletsjer. Daar wordt nog iemand ten huwelijk gevraagd, eigenlijk hadden ze willen trouwen aan boord maar dat mag niet meer.

Zodra de zodiacs weer aan boord zijn gehesen, wat telkens overigens met touwen moet gebeuren, begint de crew met het zeeklaar maken van het schip. Alles wordt nog eens extra vastgezet, de veiligheidslijnen over het dek gespannen en de netten aan de zijkant weer opgehangen zodat we ons veilig kunnen bewegen in onze harnassen. Zelf ook maar even de nodige preventie getroffen want in je locker iets zoeken als je dertig graden helt blijkt verdomd lastig.

Na het eten zetten we direct koers en hopen met de 18 uur die we winnen, de storm grotendeels voor te blijven. We zullen eerst onlogisch richting het noordwesten koersen om vervolgens noordoost af te buigen naar Cape Horn. Dan zouden we ook in de storm kunnen blijven zeilen.

Het wachtsysteem begint ook weer. Onze blauwe groep start. En terwijl we langzaam Antarctica verlaten en de komende week ons op volle zee zullen moeten overleveren aan de omstandigheden zien we tijdens de wacht de laatste zon onder het donkergrijze wolkendek de ijstoppen van het continent nog een laatste maal voor ons uitlichten. Als we ook de laatste ijsbergen passeren verdwijnt Antarctica uit ons zicht, maar heeft een overweldigende en overgetelijke indruk van schoonheid en puurheid achter gelaten.