Colins Bah/ le-maire Channel

Het is extreem rustig als ik om zeven uur aan het ontbijt zit. Ik heb net mijn bor op tafel staan als er een walvis naast de boot zwemt. Op de een of andere manier komen die altijd als je net rustig wil ontbijten. Ik sta dus in mijn thermoshirt aan het dek te blauwbekken, je wil niks missen, maar bent ook niet gekleed op een uur lang buiten staan in de kou. De humpback zwemt voor het schip om te eten en regelmatig zwaait en slaat hij met zijn flipper.

Terwijl we nog steeds verder zuidelijk varen, nemen het aantal maar zeker ook het formaat van de ijsbergen toe. We starten met pannenkoekijs (hele dunne plakken ijs op zeewater, dat zich kan vormen door een bijzonder proces waarbij het zoute water bevriest, doordat het zout naar de oceaanbodem zakt. Langzaam gaat dit over in een dikke ijsbrij van growlers waarbij de zee bedekt is met hompjes ijs. Je hoort het ijs dan ook regelmatig als we een groter brok met de boeg raken. De ijsbergen zelf beginnen formaten aan te nemen van tientallen meters hoog.

In Colins Bay bereiken we met 65,3 graden de meest zuidelijke punt van onze expeditie. Een plek waar drie weken geleden nog onbevaarbaar was door dikke pakken zeeijs. Nog niet eens over de Antarctische poolgrens, die ligt nog 2 dagen verder met het risico deze niet te halen door het pakijs. Als je het vergelijkt met het noordelijk halfrond zitten we ongeveer op de hoogte van midden IJsland. Een interessant verschil dus in klimaat tussen beide zones. Antarctica kent een geisoleerd klimaat. Het is een land met hierop een grote ijsmassa omringt door grote oceanen en vele malen groter dan de noordpool. De noordpool daarentegen is een oceaan met hierin een ijsmassa omringt door landen. Dit veroorzaakt het extreme verschil in klimaat.

Op onze zuidelijkste plek is het heerlijk helder en zonnig, de zonnebril kan voor de tweede keer uit de tas deze reis. De eerste landing zonder zeilbroek. Op dit eilandje leven adelie-pinguins. Samen met de Gentoo-, Chinstrap- en Marcaronipinguins dus 4 soorten in deze reis. De kuikens zijn ongeveer een maand oud en in de overgangsfase van heel pluizig grijs naar een witte borst. Het is hierdoor net of ze een bijzonder afro-kapsel dragen.

Terug aan boord varen we door de dikke ijssoep en grote ijsbergen van soms wel honderd meter hoog richting de gletsjer. Erik is niet bang om het schip door deze enorme ijsmassa richting de gletsjer te duwen. Ik bekijk dit vanuit de mast. Je kan het proberen maar het laat zich niet vastleggen in woorden of een foto. Je moet hier echt zijn geweest om te begrijpen wat je hier ziet. Een oneindige horizon vol met brokken ijs, een honderd meter hoge glestjerswand zover het oog reikt. De intens heldere diepblauwe kleur van de ijsbergen onder water en de diepte en de vormen die ze aannemen in het kristalheldere water. Het is windstil dus als een spiegel reflecteren de donkere besneeuwde bergen in het water. Een mooie plek om te lunchen en omdat het zo mooi weer is doen we dit aan dek. in een shirtje en zonnebril op tussen dit fantastische landschap en al dat ijs om je heen. Dit is echt uniek. De meest zuidelijk picknick ooit.

Langzaam varen we dan weer noordwaarts en maken nog een tour met het schip door de zee van ijsbergen. Met de zodiacs gaan we van boord om ze echt van dichtbij te bekijken. Erg indrukwekkend allemaal. Hierna is het dan tijd om echt noordwaarts te reizen en langzaam weer richting de Drake te varen. De voorspelling zijn een stevige tegenwind op de Drake dus dat wordt nog spannend. Terwijl we langzaam de ijsbergen achter ons laten en het ijs weer in water zien veranderen, varen we terug naar de Lemaire-channel. Die hebben we al eerder genomen, toen in de mist. Zodra we het kanaal naderen slaat het weer in 5 minuten volledig om. Van windstil naar een windvlagen van 58 knopen, windkracht 10. Je moet echt stevig in de schoenen staan op het dek om niet weggeblazen te worden. Maar het moet gezegd, het uitzicht is fantastisch en de wind maakt het extra bijzonder. Slechts een handvol mensen neemt de moeite om dit te bekijken.

Ondanks dat we nog ruim een week aan boord zijn, merk je dat de reis bijna over is. Nog maar anderhalve dag in de Peninsula en dan wacht de Drake op ons. Stiekem hoop ik op een stevige Drake die we zeilend kunnen oversteken, maar met tegenwind gaat dat niet lukken. Zonder zeilen ligt een schip veel minder stabiel in het water dan met een steunzeil. Eerst nog genieten van de rest van de Peninsula. Tomorrow is for Tomorrow zei Francis, reisleider in Borneo, altijd. Alleen al om je te dwingen in het nu te genieten.