Pokhara

Eenmaal in Pokhara aangekomen is het tijd om afscheid te nemen van onze chauffeur, hij was ook netjes in Chitwan al die dagen op ons blijven wachten. Het is jammer dat hij zo weinig Engels spreekt maar wat Een aardige man die de hele dag You like? vraagt.

We beginnen in Pokhara met een lunch. Terwijl we door de stad lopen komt ineens een jongen op ons af. Het blijkt Felmen te zijn uit IJsselmuiden die ons herkend, hoe klein kan de wereld zijn? Na de lunch bij Moondance gaan we mijn verjaardag vieren met een gebakje aan de rand van het meer.

in mijn herinnering was Pokhara een knus dorpje, beetje hippieachtige sferen, iedereen chill en relaxed, maar dat gevoel ben ik nu kwijt. Het is vooral commercieel en toeristisch. Niet te min nog steeds gezellig en relaxed en vooral minder lawaai, minder hectisch en belangrijker veel minder stof dan Kathmandu. Hierdoor een totaal andere atmosfeer.

We hebben maar kort in Pokhara voor onze trekking, doordat we onze vrije dag hier ingeruild hebben om het festival in Kathmandu mee te kunnen maken. De tijd besteden we verder nuttig om onze spullen te sorteren. Wat wil je mee de bergen in tijdens onze trekking, teveel dus opnieuw sorteren in wat moet er mee de bergen in. De rest blijft zal achter blijven in ons eenvoudige familiehotel Hakoniwa.

Na onze trekking voelt het nog meer als een verademing om terug te komen. De eenvoudige kamers voelen als luxe, een groot bed, met een vuil laken vol gaten en vlekken, een stopcontact op de kamer, een ventilator, een douche met heerlijk heet water, het feit dat je zittend moet douchen om er onder te passen nemen we voor lief. Een douche waarbij niet je badkamer inclusief toilet en wastafel nat wordt en je je handdoeken en toiletpapier tijdig moet redden van een verdrinkingsdood. Het voelt allemaal als luxe, waar je voor je trekking nog drie keer zou nadenken of dit wel de kamer is die je geboekt hebt. Het relativeert de zaken weer en je geniet weer van de eenvoud. Ik weet nog hoe luxe en groot mijn huis voelde na mijn wereldreis. Maanden uit een backpack in hotels geleefd en ineens weer een hele kledingkast en drie verdiepingen leefruimte. Nodig? Nee zeker niet en het heeft mijn kijk of wat ik nodig heb ook echt wel veranderd.

Heerlijk schoon, gedoucht, geschoren, schone kleding beginnen we dan weer aan die enorme klus, alles weer ompakken en terug in de originele backpack en koffer. Alle kleding van de trekking laten we lekker wassen. Eerst maar eens een heerlijke maaltijd bij You and I, een heerlijke plek waar je kan lezen, mediteren, je mag er zelfs tekenen of schilderen. Uitzicht op het meer en het gammele reuzenrad dat zo slecht in elkaar lijkt te zitten dat de lampen knipperen en het ding gevaarlijk beweegt. Oom Jan zou hier direct aan willen sleutelen, dat weet ik zeker.

Als we de volgende ochtend eigenlijk onze eerste vrije dag hebben en tot negen uur uitslapen worden we verrast door een enthousiaste good morning aan de andere kant van onze deur. Het blijkt onze max, zoals we onze prive chauffeur naar max verstappen hebben genoemd. Met een grote glimlach staat hij op ons te wachten om vol trots te vertellen dat hij ons morgen gaat rijden en wil graag weten hoe laat we vertrekken, hoe lang zou hij al hebben staan wachten tot onze gordijnen eindelijk open gingen? De hele reis ontbijten we al om zeven uur namelijk.

En zo hang je ineens 2000 meter boven de stad aan een paraglider. Agnes een korte vlucht van een half uur en ik een uur. Bovenop de berg neem je drie stappen en voor je weet pakt de wind de vlieger op en zweef je met je piloot door de lucht. Hangend aan een paar dunne touwtjes en stukje plastic, Agnes krijgt er wat stress van maar ik geniet volop. Met een snelheid van 45 km/u vlieg je rond en als je de thermiek pakt, voel je de kite omhoog getrokken worden. Zo vlieg je ineens oog in oog met een Himalaya-gier die dezelfde stroom omhoog volgt. Wij stijgen door tot ruim 2000 meter, hoog boven de bergen uit, inmiddels in de wolken aangekomen. Helaas geen zicht op het volledige witte-annapurna-circuit vandaag.

Onze hoogte is nog maar peanuts, ze kunnen doorstijgen naar 4-5000 meter en het record staat zelfs op ruim 7 kilometer. Maar daar ben ik vandaag met mijn teva’s en korte broek niet op gekleed. Onderweg maken we video en film met een gopro, echt gaaf om zo hoog te vliegen. Het geeft een uniek beeld op Pokhara.

Onderweg leuke gesprekken met mijn piloot en die vraagt of ik nog wat acrobatiek wil doen, beetje stunten .....
Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen en ja zeker gaan we dat doen. Hij kent drie gradaties, maar we gaan voor de full force. Als we de afdaling inzetten boven het meer, trekt hij hard aan de touwen. Je voelt de kite heftig reageren, de snelheid verhoogd, de wind waait langs je benen, de g-krachten nemen toe terwijl de bochten heftiger en sneller worden ingezet. Ik film het geheel maar zal helaas nooit zien hoe het er vanaf de grond uitziet. Agnes wel en die vond het spectaculair en maakte zich zorgen of dit wel goed ging eindigen.

Met een korte snelle landing en drie stapjes sta je ook weer stil op de grond en is het avontuur weer over. Een mooie afsluiting voor we morgen onze terugreis naar Kathmandu zullen beginnen. Een tocht van 8 uur, afhankelijk van het verkeer over een 200 kilometer. Volgens National Geographic, een van de gevaarlijkste wegen ter wereld.