Namaste

Terwijl we in het vliegtuig naar Abu Dhabi zitten, zie ik een grote gele flightbag het vliegtuig naast ons richting China worden ingeladen. Het zal toch niet..... ik ben nog nooit een tas kwijt geraakt en ik heb deze keer daar ook niet op gepakt, alleen mijn zwembroek zit als urgente kleding in mijn handbagage.

Het was een fantastische reis en ik durf wel te zeggen dat we het maximale eruit hebben gehaald. Zolang in Nepal gereisd en toch nog lang niet het gevoel hebben te zijn uitgekeken. Het zijn ook zulke vriendelijke mensen en te vertrouwen. Nooit krijg je een rekening die te hoog is of te weinig wisselgeld. Wel grappig als we onze laatste dag souvenirs gaan kopen, krijgen we hele andere prijzen dan de dag ervoor. Toen geen tijd, geld en zin en was de beste prijs na een stuk afdingen al 2500 roepie, de volgende dag beginnen we af te dingen vanaf 2000.

Het hectische, eeuwige geroezemoes, verkeersdrukte, stof, je zou het bijna gaan misen. Wat een verschil dan ook met de Garden of dreams, gescheiden van Thamel door een eenvoudige hoge muur. Aan de ene zijde de drukke hectische stad en aan de andere kant de rust van een mooie groene, rustige, stille tuin. Geen stof, heerlijke prieeltjes, grasperken om even lekker te liggen, wat een verademing in deze stad.

We gunnen ons niet veel tijd, ik wil Durbar Square nog een keer bezoeken. Grappig, je ziet hoe de stad zich ontwikkelt; een straat die in het begin nog zand was is inmiddels bestraat, een tempel versierd een andere tempel uit de steigers. Terwijl ik op het plein ben schiet ik nog wat foto’s van het Kumari-house. Er is toevallig een groep met een Napalese gids. Deze roept de verzorgers aan. Deze bepalen dan of de godin tijd en zin heeft om uit haar raam te kijken. Eerst komt er dan nog iemand kijken die de situatie beoordeelt en nogmaals duidelijk maakt dat foto’s verboden zijn. Wij zijn er immers voor de godin, de godin is er zeker niet om te poseren voor onze foto’s. Wel even het aardse van het bovenaardse scheiden. Ze laat dan ook op zich wachten, maar we hebben geluk, ze verschijnt een seconde of 15 voor het raam. Als je er over nadenkt best raar dat ze voor mensen die totaal niet in haar geloven of er voor betalen, ze toch ten tonele moet verschijnen. Een beetje schaapachtig zwaaien de toeristen naar de kleuter die geen emotie toont. Wat een hondenbaan om zo tientallen keren op een dag ten tonele te moeten verschijnen. Ze zal er zelf vast anders over denken, want al die mensen komen immers wel voor haar. In welk zwart gat moet een Kumari vallen als ze geen Kumari meer is en al die aandacht ineens wegvalt. Intrigerend.

We gaan nog een keer terug naar de Pushupatinath-tempel, die van de crematies. Opnieuw een indrukwekkende plek. We bezoeken eerst het enige bejaardentehuis van Nepal dat hier bij de tempel is. Schrijnend wat je hier ziet, kleine eenvoudige betonnen kamers met enkel een bed, oudjes die wachten op de dood aan de heilige rivier om hun positie als mens of hoger in een volgend leven veilig te stellen. Ze kiezen er dus ook zelf voor hier te leven. We vragen ons wel af wat er gebeurd als iemand terminaal wordt, ga je dan naar het ziekenhuis? Blijft je recht op mensdom dan behouden? Het is gelukkig niet toegestaan om foto’s te nemen anders zou het een echte attractie kunnen worden, maar het zijn zulke mooie mensen. Een trotse oude man wenkt ons en toont zijn splinternieuwe Nike-schoenen. Erg grappig, een oud geboggeld stoffig mannetje met van die oranje fluoriserende sportschoenen eronder. Onze duim omhoog en een grote glimlach maakt zijn dag weer goed. Het realiseert je maar hoe mensen met iets kleins of een gebaar al gelukkig kunnen zijn.

We lopen langs de kleine ambulance busjes waarmee de dode lichamen worden aangevoerd. Je begrijpt nu ook waarom velen met gebogen knieeen zijn, je past anders eenvoudig niet in het busje. Het geeft ook wel aan hoe snel mensen gecremeerd worden, ze zijn nog enorm flexibel en buigbaar, nog niet eens verstijfd. Ook vandaag is het weer een drukte van belang, de ene ceremonie na de andere vind plaats en als je het proces goed volgt, zie toch elke keer weer nieuwe details. Na afloop van een crematie bijvoorbeeld geen koffie met cake, maar een brandende bos riet waar mensen hun hand doorheen halen en dan zonder iets te zeggen huiswaarts gaan; zonder afscheid te nemen van de familie.

Wij zijn ditmaal echter gekomen voor het Aarati-ritueel. Een van de heiligste gebeden van de tempel door drie speciaal opgeleide priesters verzorgd. We zitten front row, schoenen moeten uit, benen of voeten mogen niet gekruist. Als de zon volledig onder is starten ze met een ritueel vol wierook, brandend vuur en de grote boterolie-lamp. Synchroon zwaaien ze de objecten op live muziek rond. Echt een spectaculair gezicht. Het is wel raar want aan de overzijde is een crematie gaande en voeren mensen de laatste rituelen uit. Ondertussen lopen de water en suikerspinverkopers er tussen door en niemand die zich aan elkaar stoort.

We sluiten de reis af met eten in onze inmiddels favoriete restaurants, Black Olives voor het ontbijt en Or2k als vegetarisch restaurant (Friends voor de vleesvariant). De eigenaar van Black Olives blijkt nog een relatie te hebben gehad met een Nederlandse. Vol trots verteld hij hoe hij weinig hij haar zag en hoe hij werd overgevlogen voor de All You need is love-kerstspecial om haar te verrassen in Disneyland. Grappig, dan moeten we hem destijds bijna wel gezien hebben.

Terwijl ons vliegtuig ons nog een paar laatste blikken gunt op de hoge witte toppen van ruim 7000 meter rond Kathmandu, die ruim boven het wolkendek uitsteken, kijken we letterlijk terug op een fantastische tijd in Nepal. Een heerlijke reis, enorm veel gedaan, veel gezien en vooral genoten. Namaste, het woord dat zoveel meer inhoudt dan alleen een groet, maar veel meer ook de ander het goede toewenst. En dat is wat je Nepal zou toewensen, een heel groot Namaste. Als dank, als respect maar misschien ook dat kleine beetje hoop en steun op een beter leven. En volgens mij kun je deze mensen op geen betere manier helpen dan door dit land te bereizen. Geld uitgeven bij die lokale winkeltjes en hier en daar een kledingstuk achterlaten. Wij reizen nog verder om even de luxe te proeven in Abu Dhabi maar eerst nog een laatste dank, een laatste Namaste aan Nepal ! Wat een ongelooflijk fijn land.