Poon Hill trekking

Herken je dat gevoel dat in je herinneringen dingen anders zijn? Dat land, dat hotel, dat restaurant, die ober met zijn grapjes die hij jaren later nog steeds blijkt te maken. Vaak moet je herinneringen laten voor wat het is. Vaak is het de tijd die de geschiedenis romantiseert, het restaurant en die ober net wat leuker maken en je de strijd om bijvoorbeeld een ligbedje bij het zwembad doen vergeten.

Dat romantiseren geldt denk ik ook voor een trekking. In mijn wereldreis heb ik de Royal trek van 3 dagen kamperend in Nepal gedaan. Een unieke ervaring; 5 man personeel terwijl je zelf met zijn tweeën bent. Ditmaal hebben we de 5-daagse poonhill trekking geboekt. Als Agnes mijn blogs nog eens naleest vraagt ze zich af waarom we dit precies hebben geboekt, het was zwaar, afzien en de conclusie was dit nooit meer want ik en trekkings in de bergen zijn niet voor elkaar gemaakt. De tijd zal het beeld van die trekking hebben geromanticeerd, de realiteit is tien jaar, een paar kilo zwaarder en mindere conditie verder. Met mijn zelfbeeld van die jonge god van tien jaar geleden zal ik de realiteit gaan ontmoeten en dat zal ik de komende dagen ongetwijfeld gaan merken.

Dag 1 Pokhara - Birethani - Thikedhunga
Het is acht uur als onze drager en gids ons bij het hotel opwachten. Niks meer bij zich dan een mini dagrugzak. De drager krijgt onze grote backpack die volgestopt is met alles voor 5 dagen inclusief 2 slaapzakken. Het was nog een heel gedoe om uit te zoeken wat er mee moet en wat er achterblijft in het hotel. Een korte taxirit naar het busstation van Pokhara volgt.

3 uur lang bussen we de bergen in. Smalle wegen waar ze de hele weg aan het werk lijken te zijn. De bus is rijkelijk gedecoreerd met kunstplanten, altaartje en kleurige slingers en kleurige plafondpanelen. Door de boxen schalt de muziek die de chauffeur zelf op zijn telefoon heeft staan. Een wirwar van mensen die instappen, uitstappen, kisten tomaten, zakken rijst, traytje eieren, het moet allemaal mee. En waar je maar wil instappen of stoppen of nog iets wil kopen om aan je bagage toe te voegen wordt gestopt. Het heeft ook wel weer wat kneuterigs.

We lunchen in Birethani (1065 mtr) het beginpunt van onze trekking. In ruim drie uur stampen we omhoog over een weggetje met gezellige winkeltjes langs de kant. Al snel blijkt de weg te stoppen en zullen we verder op stenen en bospaden moeten. Bevoorrading van de dorpjes die we zullen aandoen gaat dan ook via ezels en paarden, logisch dat alles in de bergen dus duurder is. We stijgen flink en in de middag komen we aan bij Chandrah guesthouse in Thikedhunga (1525 mtr). Al een paar keer heb ik me ondertussen afgevraagd waarom we dit ook alweer deden?

Het plaatsje is niet meer dan een bonte verzameling van teahouses. Een soort gezellige hostels met kleine eenvoudige kamers met nog net een lamp. Sanitair is gedeeld en de wastafel staat midden op het centrale plein. Er is een centrale eetzaal met tafels en banken en iedereen leeft hier nog heerlijk buiten in de warmte en zonnetje. Er is dan ook geen kachel. In tegenstelling tot wat je zou verwachten een uitgebreide menukaart en alles is ook verkrijgbaar. WiFi en opladen van je telefoon kan je bijkopen, net als een warme douche. De sfeer is heerlijk rustig, misschien wel door de heerlijke mantra’s die door de boxen schallen.

Dag 2 Thikedhunga - Ghorepani
Je leeft tijdens een trekking veel meer met de zon, op tijd naar bed, staat op tijd op en zo begint om 8 uur onze tweede wandeldag. Een dag die vies tegenvalt. We beginnen met 1600 trappen waar geen einde aan lijkt te komen. Hoe snel je ook weer pauzeert, je ademhaling en hartslag gaan als een dolle omhoog zodra je weer twee stappen zet. Net niet een fijne hoogte en afmeting van de treden. Gelukkig heb ik de mantra’s van het guesthouse nog in mijn hoofd en deze rust helpt me omhoog.

Ik vraag me nog sterker af waarom we dit ook alweer deden, waar mijn perceptie van de vorige trekking was gebleven. Je bent zo druk met het opletten van je voeten dat je bijna vergeet te genieten van het mooie landschap. De only way is up ,is het motto voor vandaag, het is echt alleen maar stijgen, stijgen en stijgen. Achter elke bocht doemen weer nieuwe trappen op, nog steiler, nog hoger, ik vind het echt heel zwaar. Respect voor onze drager met onze backpack, respect voor al die andere dragers die er zelfs twee tassen aan elkaar knopen en dan met een band op het hoofd dragen. En dan is er nog die kleine groep toeristen die het allemaal zelf wil doen en dus volledig eigen bagage meesjouwt. Ik wil dit sjouwen met twee backpacks met een band op je hoofd ook eens proberen maar heb al bij het optillen het idee dat mijn nek breekt. Respect voor Agnes die ook een mega dagrugzak heeft, want je weet maar nooit wat je onderweg allemaal nodig kan hebben, haar apotheek maakt dat ongeveer elke ziekte hier te bestrijden is. Het is nog net dat de elektrische eeltverwijderaar niet mee is. Onze drager heeft dan eigenlijk nog geluk dat hij een fijne backpack mag dragen die hij met goede verstelbare banden op zijn rug kan dragen.

Na 8 uur komen we dan eindelijk helemaal naar de kloten aan in SeeYou-guesthouse in Ghorepani (2850 meter). Toch even 1300 meter gestegen vandaag. Het was ook warm en zonnig en hierdoor zweterig onderweg. Het grappige is wel dat hoe zwaar de dag ook was en hoe diep je bent gegaan, je met een minuut of wat, ook er wel weer leuk op kan terugkijken als je er bent of als je even stopt voor lunch.

Er zijn inmiddels geen flessen water meer te koop en moeten over op de refill van onze flessen. Mooi milieubewust initiatief. In ons dorpje is het koud en mistig. Lange broek, kachel aan, alles is klam. We hebben wel een eigen badkamer, dat is wel beter, met zelfs een Westers en hindu-toilet. Onderweg is het alleen een hindu-toilet en daar ben ik toch geen fan van, hoe schoon of vies ze ook zijn. Savonds wordt de grote ton in de eetzaal opgestookt, lekker warm, de was hangt aan de waslijn rond de ton te drogen. We zijn zo moe dat we acht uur al ons bed in duiken.

Dag 3 Poon Hill
Op tijd ons bed in was nog niet zon slecht idee, half vier gaat onze wekker. Vier uur begint onze wandeling, in het donker, gewapend met een hoofdlampje en warme kleding. Op naar de top van de poonhill (3210 mtr) is toch nog een stijging van 360 meter. Opnieuw eindeloze trappen, op een lege maag gaat je lichaam protesteren, en terecht. Onze gids had ons niet voorbereid maar gelukkig hebben we zelf jelly’s en powerbar’s meegenomen.

Het is vijf kwartier later als we hijgend en puffend de top bereiken in het donker. Iedereen loopt in dikke jassen, gewatteerde broeken, truien en wij in ons shirt met korte mouw. Er is een klein winkeltje met thee en warme chocomelk, we verwennen onszelf terwijl we wachten op zonsopgang, waarom zijn dit soort dingen altijd met zonsopgang?

We hebben geluk en worden beloond op een fantastisch uitzicht. De hoge witte bergtoppen doemen om ons heen op. Dit is niet altijd en de laatste dagen was het erg bewolkt geweest. Toppen van ruim 7000 en 8000 meter zoals de Annapurna South (7219 mtr) en Annapurna I (8091 mtr). Langzaam komt de zon tevoorschijn en schijnt op de bergtoppen, een mooi gezicht terwijl de wolkennevels zich tussen de bergen een weg zoeken. Uiteraard mag de foto met het bord van de Poonhill niet ontbreken voordat we de afdeling weer inzetten. En zo staan we drie uur later weer in ons guesthouse om te gaan ontbijten. Doel bereikt, alleen nog drie dagen te gaan! Geen toppen meer voor ons, hoogste punt bereikt, vanaf nu gaan we weer bergafwaarts !!

Dag 3 Ghorepani - Tadapani
Na het ontbijt gaan we weer lopen, uiteindelijk nog een 7 uur te gaan. Eerst een stukje bergop, euh we zouden toch omlaag? Nee klein stukje zegt de gids. Het blijkt uiteindelijk ruim anderhalf uur te zijn en hoger dan de poonhill. Voor de tweede keer naar de kloten. Hier en daar wel een mooi uitzicht op de witte toppen.

Nu zullen we dan toch gaan dalen? Maar nee, we blijven horizontaal lopen met kleine ups en downs. Net na de lunch beginnen we met lichte daling terwijl we langs een grote diepe afgrond lopen. Ik grap nog dat dit echt wel hoog is en dat je niet even bij je buren op de volgende berg op bezoek zou moeten. Nou dat moeten we dus wel om Tadapani (2680 mtr) te bereiken. En natuurlijk geen avontuurlijke hangbrug maar ouderwets de hele kloof omlaag afdalen om hem vervolgens aan de andere kant dezelfde kloof te moeten stijgen. Met tien uur wandelen in de benen zijn dat geen grappen. Maar ja, terug gaan is nog minder een optie dus je moet door, hoe stuk je ook bent.

Onze guesthouse is gezellig. De kachel brandt, de was hangt te drogen, er worden spelletjes gespeeld. De eigenaresse heeft de boel strak in handen, WiFi is eerst betalen en ze geeft zelf het wachtwoord in, elektra is eerst betalen en of je voor vijf uur even wil doorgeven wat je wil eten voor het diner. Ondertussen staat ze buiten bij de kraan haar eelt weg te schuren door de voeten langs een steen te halen. Zou een leuke foto zijn geweest als Agnes er naast stond met haar elektrische eeltverwijderaar.

Iedereen zit in de eetzaal met jassen en truien aan. Ik heb het bloedheet. Agnes en ik verschillen dan ook in slaapstijl. Zij gewapend in T-shirt en daarover een winterpyama, in haar slaapzak en daar dekbed overheen. Ik in mijn boxer, lakenzak en dekbed. De dag heeft veel van mijn lichaam gevraagd en zo lig ik ineens met koorts op bed. We hebben gedeeld toilet, naar buiten, trap af en aan de andere kant van het gebouw. Juist hier krijg ik last van mijn maag en zo ren ik de hele nacht door de frisse buitenlucht naar het toilet. Gelukkig zijn er veel locals die het hindu-toilet boven de westerse verkiezen.

Dag 4 Tadapani - Ghandruk
Bij het opstaan worden we beloond met een fantastisch uitzicht op de witte toppen van de Annapurna South. Na het ontbijt beginnen we dan eindelijk aan de afdaling. We lijken we twee kneuzen; ik gewapend met mijn toiletrol en Agnes die het gevoel heeft dat haar kuiten 30 cm korter zijn geworden. Het moet gezegd, het is een mooie afdaling door de bossen. Gelukkig vandaag een korte dag en voor de lunch zijn we in Ghandruk (2000 mtr).

Ik voel me echt niet top en kruip direct met mijn koorts het bed in. Gelukkig een kamer met eigen, schoon, en westers toilet. Als het dan toch moet is dot wel een fijne plek om te herstellen. Onze kamers zijn altijd op de eerste etage en Agnes strompelt dus als een oude vrouw de trappen op en af met haar stramme kuiten.

Ghandruk is echt weer een plaatsje, er loopt een weg naar toe en je ziet de prijzen weer dalen. Wel grappig overal hadden ze dezelfde menukaart met dezelfde foto’s maar alleen de prijs verschilde. Voor de plek is het fris, maar onze gids benadrukt dat we geluk hebben. Het is de hele tocht al mooi, waar uitzicht is, is het helder en geen regen, zelfs voor hem een unieke ervaring.

Dag 5 Ghandruk - Nayapul - Pokhara
Nog steeds niet helemaal fit verlaten we Ghandruk. Deze twee dagen komen we opvallend weinig winkels of kraantjes tegen. We zijn blij dat we met de klok mee trekken. Hierdoor heb je minder stijging en meer daling in je dagen. Het wandelt relaxed naar beneden via een mooi pad met veel trappetjes dwars door de mooie rijstvelden, het is een erg mooi groen landschap. Eenvoudige huisjes waar de mais hangt te drogen, iemand gras haalt voor de koeien en geiten. De was, afwas of jezelf wassen doe je bij de gezellige dorpskraan en als je luxe hebt heb je een eigen aftakking naar je erf. Dit is echt wel leven in minimalisme, eenvoud en een hard bestaan. We zien ook niks van speelgoed bijvoorbeeld en kinderen vermaken zich vaak al met een paar stenen, onvoorstelbaar. Ik zou niet graag met ze ruilen en in zo’n golfplaatwoning doorbrengen in deze temperaturen.

De handen gaan de lucht in als we de brug van Birethani weer zien. We made it, we did it, juichen we vol trots. Een heerlijke lunch en dan met een taxi weer terug naar Pokhara. Niet dus, we moeten blijkbaar nog naar Nayapul lopen, nog slechts een uur verder. Ongelooflijk wat een deceptie, en het stuk voegt ook helemaal niets toe.

In Nayapul nemen we de kleinste taxi die we kunnen vinden, een kleine auto waar we met 4 zwetende, stinkende personen in kruipen, en de rit zal iets van drie uur duren dus medelijden met de chauffeur. We nemen er taxi want dat is sneller dan de bus, althans dat is de gedachte. Onderweg is er een opstopping, een vrachtwagen staat vast in de modderige weg en kan niet meer voor of achteruit. Er ontstaat een wachtrij van ruim anderhalf uur op de berg, een ambulance passeert maar blijft ook steken op de afgesloten weg. In dit soort landen moet je echt geen hulp nodig hebben, want de kans dat ze iets voor je kunnen doen....

Vraag me niet waarom maar met een gezonde dosis lef rijdt onze chauffeur langs de hele file, iedereen vindt dat ook goed en zo staan we ineens vooraan. Een shovel maakt een bredere weg zodat we langs de vrachtwagen kunnen. Hierna scheuren we van de berg af met onze topspeed van 40 km per uur, harder is ook onverantwoord op deze bochtige wegen vol met kuilen, gaten en wegwerkzaamheden.

In ons hotel nemen we afscheid van onze gids en drager. Snel naar onze kamer. Oh wat kan een warme douche, een grote eigen kamer, een schoon toilet, toiletpapier ineens aanvullen als echte luxe. Alsof we van een Robinsoneiland afkomen heerlijk lang douchen, nagels weer schoon, haar wassen, oh hoe fijn voelt het om weer schoon te zijn en schone kleding te dragen. Moe maar voldaan kijken we terug op een mooie trekking. Hij was zwaar, maar ik had hem niet willen missen. Nu geen trekkings meer voor mij, help het mij onthouden bij volgende reizen!!!