De Drake

Eindelijk is het moment dan daar, na ruim anderhalf jaar wachten mogen we om vijf uur aan boord van de Europa. Ze is vrijdag al in de haven aangekomen en kijken al dagen uit om haar in het echt te mogen bewonderen. De laatste dag in Ushuaia nog de laatste boodschappen en de stress of je wel voldoende van alles bij je hebt en natuurlijk de laatste WIFI meegepakt.

Aan boord slaap ik in een kamer met 5 personen, niet veel groter dan 3,5x3 meter. Alles is heel efficient ingedeeld maar totaal volgens mij kleiner dan mijn eerste studentenkamer. Een minikastje en een lade zijn de opbergruimte die je hebt. Het is dus proppen en direct de conclusie teveel meegenomen.

Om 9 uur de volgende ochtend blaast de scheepstoeter en kondigt ons vertrek aan. Ik voel me als een Floortje Dessing die na 4 volle dagen met volle zeilen de oversteek maakt van Ushuaia over de Drake naar de South Shetlandeilanden. Op de 25 mijl na van de 575 mijl hebben we alles met volle zeilen afgelegd. Wat een fantastisch avontuur om zelf te mogen zeilen en sturen op dit tallship. Alleen dit is al een reis op zich. De crew geeft alleen aanwijzingen en de rest is aan de gasten. We werken 24 uur per dag in shifts. Met een knoop tussen de 7 en 10 mooi zeilen en gaan vaak erg schuin door de fantastische wind en alles in de kamers wat los ligt vliegt er doorheen, ook mijn opberglade.

Douchen in een achtbaan is een uitdaging als je lichaam de andere kant op leunt waar het water valt. Net als soep en brood naar je tafel brengen. Altijd 1 hand voor de boot en 1 hand voor jezelf. Slapen gaat matig omdat je continue van links naar rechts in je bunk rolt.

We zijn met 17 man crew en 42 gasten. De Drake is ongekend rustig verlopen en heeft een mooie wind, nagenoeg geen golfslag, bijna jammer ik had wel op spektakel en golven van 5 meter gehoopt. Toch is een derde van de gasten ziek geweest en lopen met kotsemmers op de gang en op dek. In verband met het schuine varen moeten we aan dek met harnas aan, die we ook gebruiken om in de mast te klimmen, wat we meteen oefenen op open water. Soms valt de wind echter weg en is het zo rustig dat het unieke feit is dat zelfs de wasmachine aan kon. Dat kan alleen als het heel stabiel is, de crew is dan ook erg verbaasd. De eerste walvissen, pinguins, dolfijnen en vogels zijn al gespot. Verder zie je hier helemaal niets, geen schepen, geen land en zelfs nog maar 1 mega ijsberg. Eigenlijk is het pas net bij Deception Island dat de temperatuur daalt. We hebben vooral een droge en zonnige overtocht gemaakt. Veel mensen blijven het liefste binnen, ik ben zelf het liefste buiten aan het genieten hoe het schip zich door de golven ploegt. Je hebt niet alleen het idee dat je hier alleen bent, je bent het ook echt. Na 85 uur zijn we dan eindelijk aangekomen met een leuke internationale groep in Deception Island en gaan hier voor anker. Vanaf morgen zullen de landingen starten en kan ik straks echt zeggen dat ik voet aan wal heb gezet in het Antarctische deel van de wereld.

Ik zal wat kortere blogs schrijven en later volgen de definitieve ivm de beperkte verbinding hier.