Tuban

Het is inmiddels mijn derde keer in Tuban. In 2000 tijdens mijn eerste verre reis maar liefst twee weken in Rama Beach, tijdens mijn wereldreis in 2008 een paar dagen in Risata en ditmaal nog dichter aan zee Palm Beach hotel. Na deze reis ben ik in totaal denk ik zon tien weken op Bali geweest. Misschien moet ik de traditie van elke acht jaar naar Bali er maar in houden, die van die andere vrouw per reis misschien niet ;-).

En wat is er veel veranderd in die jaren, grappig om de ontwikkeling van zo'n wijk te zien en hoe het inmiddels bijna volledig opgeslokt wordt door het heftige Kuta. De houten hutjes zijn langzaam veranderd in stenen huisjes en worden nu vervangen door hoogbouw. Het verkeer is ondanks de eenrichtingsverkeer nog steeds een drama, gelukkig zijn de mobiele warungs inmiddels uit het straatbeeld verbannen.

De eerste avond gaan we lopend naar Kuta om te eten bij Poppies. Net voor we aankomen vallen we met de neus in de boter, onze eerste tempelceremonie met een ware dansshow op live gamelan-muziek als afsluiting op een periode van 6 maanden na een belangrijke crematie. Wii genieten van onze heerlijke saté van de traditionele mini-barbecues die je op tafel krijgt gepresenteerd. Weliswaar geen Weber maar een nog betere ervaring. Bijzonder dat Bali met zoveel zaken een volledig eigen cultuur heeft en zich nog zo weinig door extern laat beïnvloeden.

De volgende ochtend lopen we via het strand naar Kuta. De zon brand lekker. Op het strand zien we tientallen witte parasolletjes met honderden mensen in witte gewaden. Het blijkt het laatste feest te zijn na de crematie waarbij de offers van het strand naar de zee en dan naar de tempel worden gebracht. Een kleurrijk schouwspel waarbij je zelfs wordt uitgenodigd om betere foto's te maken. Het blijven ook zulke vriendelijke mensen vanuit hun motto Wie goed doet, wie goed ontmoet. Uiteindelijk met het doel om te reïncarneren naar het Nirvana.

Shoppen is duidelijk niet Agnes haar ding. Heel kuta hangt vol met leuke goedkope spullen maar ze heeft geen enkele behoefte te winkelen of te kopen. Gelukkig maar die koffer was immers al vol. Voor mijn gevoel een stuk minder dronken Australiërs en surfdudes dan voorheen. Toch blijft het leuk die brommers met een speciale surfplankhouder aan de zijkant. De stroom brommers blijft wel oneindig, gelukkig dat ze niet allemaal een auto hebben want dan kwam je echt nergens meer. In Jakarta zag je dat eigenlijk terug, door ontwikkeling iedereen een auto maar niemand die planologisch er over heeft nagedacht hoe dat gaat werken. Voor Kuta geldt dat ook al met haar taxi's en scooters. Kuta moet je in mijn ogen, net als elke andere grote stad gezien hebben. Juist om te ervaren hoe mooi en rustig de rest van het eiland juist is. Onze eerste stop is dus een mooi begin en voelt als thuiskomen, maar ik ben toch liever in de rustigere gebieden.