Buchara, Uzbekistan
Door: Cyril
Blijf op de hoogte en volg Cyril
14 Juni 2017 | Oezbekistan, Buchara
Na een reisdag van 8 uur over goede wegen zijn we inmiddels aangekomen in Buchara. We slapen in Hotel Porso heerlijk naast de oude binnenstad. Tot nu toe vallen de hotels mij nog mee. Prima service, zelfs goede wifi, nette badkamers, ruime kamers en zelfs koelkast airco en tv ontbreken niet, hoewel we ze niet gebruiken. Om het snelst aan de warmte van richting de 40 graden te wennen is het beter zonder. Lauwe drankjes voorkomen last van je maag. Ik drink vaak thee en die krijg je dan meteen in een hele pot, zouden ze op andere plekken een voorbeeld aan mogen nemen. Heel duur is het allemaal niet een goede lunch of diner kost je tussen de 2 en 4 euro ongeveer afhankelijk of je de bank of zwarte koers aanhoudt. Alcohol is ondanks de islamitische cultuur geen probleem en ruimschoots verkrijgbaar. Ze doen hier aan islam-light zeg maar en van de ramadan of zelfs van de islam of zelfs een hoofddoek is dan ook weinig merkbaar.
In Buchara is nog een werkende koranschool, deze is de mooiste maar blijft vakkundig gesloten. Een glimlach leidt zelfs niet tot een entreeticket van het voorportaal. Hiernaast staat de Kalon Minaret uit 1127. Als je goed oplet een bijzonder bouwwerk door het metselwerk met patroon dat conisch is gebouwd en toch overal aansluit. Daarnaast is dit het enige gebouw dat Chinggis Kahn in 1220 zijn slooptochten overeind heeft laten staan en dus beiden hetzelfde hebben gezien. Een toren waar ongelovigen overigens in een jutezak vanaf werden gegooid. Daarnaast zijn de Ark, Bolo-Hauz moskee en de Char Minar met de vier unieke bolletjes die op de voorkant van de Lonely planet prijken het hoogtepunt van de stad. Veel oudheden zijn vernield in het verleden of door aardbevingen. Zo is ca 80 procent van de ark (fort) ontoegankelijk omdat deze is verwoest.
Het meest bijzonder is echter ons bezoek aan de markt om 6 uur achter de joodse wijk. Een kleine markt met veel fruit , brood en yoghurt. Uiterst vriendelijke mensen die je warm verwelkomen, nieuwsgierig vragen waar je vandaan komt en dan stopt helaas mijn uzbeekse talenkennis. Ze zijn enorm nieuwsgierig en lachen je ook vriendelijk toe. Kleine kinderen oefenen hun Engels maar komen vaak niet verder dan die ene zin "how are you?", iets wat ze dan ook met gemak dertig keer herhalen achter elkaar.
De stad zelf spreekt mij naast de oudheden wat minder aan, de mensen lijken meer gewend aan toeristen en het is mijn ogen veel toeristischer. Het voelt hierdoor wat onnatuurlijk en soms onhandig aan. Als we eten is de menukaart voorzien van plaatjes met Oezbeekse of Russische teksten, maak je niks van. Vraag je om de Engelse kaart dan krijg je een identiek exemplaar maar dan voorzien van prijzen. Dat wat het is blijft dan soms een raadsel, maar wel bij het verlaten nog even wijzen op het tripadvisor-logo en vragen om een goede review.
Wel is het Oezbeekse leven veel verder ontwikkeld dan mijn gedachten. De wegen zijn goed, meerdere mensen spreken wat Engels en willen dat naar hartelust op je oefenen. De hotels zijn goed met nette Europese toiletten en nette badkamers. Onderweg blijft het toch vaak bij een stop in de berm langs de weg of een toilet wat niet meer is dan een gat in de grond en met wat geluk nog net een Frans keramieken opzetstuk, 2 losliggende plankjes erboven kan ook. De mensen zijn allemaal stuk voor stuk netjes gekleed. De vrouwen in de meest mooie kleurige jurken en vaak met een heel gebit vol gouden tanden, iets wat nog uit de oude sovjettijden komt. Ook de infrastructuur en openbaar vervoer zijn goed georganiseerd. Het toerisme is weliswaar nog op een laag pitje maar ik voorspel alvast dat dit een toenemende bestemming gaat worden !! En terecht overigens, ik kan het van harte aanbevelen.
De liefhebbers van Peking Express zullen meteen begrijpen wat ik bedoel. Hoe gastvrij ben jij als er iemand aan je huis staat en wil slapen of eten. Denk dat je in Nederland ver kan zoeken als je eerlijk bent. Hier doen ze de overtreffende trap, wij worden actief uitgenodigd voor de chai(thee) bij iemand thuis tijdens ons bezoek aan de ochtendmarkt. Direct komt hij met de beste watermeloen in twee soorten, brood en abrikozen. Het mag de gasten aan niets ontbreken. Hij is trots op zijn huis en binnenplaats. Als we dit op hebben krijgen we een luxe noten-honingkoek. De thee zal nooit arriveren overigens. Vol trots verteld hij over voetbal , hij is zeer goed op de hoogte van alle internationale spelers en standen. We moeten vertellen wat voor werk wij doen; Na elke baan schud hij je de hand en is onder de indruk. Nogmaals hij spreekt dus geen woord Engels, maar met handen en voeten kom je een eind. Een buitenlander in huis geeft je status. Als we een foto willen maken trekt hij nog speciaal een ander shirt aan. Ongeveer tien keer een hand of een hug bij het afscheid alsof we al jaren beste vrienden zijn. Zelfs ons zakje met 6 gekochte abrikozen wordt aangevuld want wie eet er nu maar zes? En dat terwijl deze mensen zelf al zo weinig hebben zegt dit veel over de gastvrijheid. Wie goed doet, wie goed ontmoet.
In Buchara is nog een werkende koranschool, deze is de mooiste maar blijft vakkundig gesloten. Een glimlach leidt zelfs niet tot een entreeticket van het voorportaal. Hiernaast staat de Kalon Minaret uit 1127. Als je goed oplet een bijzonder bouwwerk door het metselwerk met patroon dat conisch is gebouwd en toch overal aansluit. Daarnaast is dit het enige gebouw dat Chinggis Kahn in 1220 zijn slooptochten overeind heeft laten staan en dus beiden hetzelfde hebben gezien. Een toren waar ongelovigen overigens in een jutezak vanaf werden gegooid. Daarnaast zijn de Ark, Bolo-Hauz moskee en de Char Minar met de vier unieke bolletjes die op de voorkant van de Lonely planet prijken het hoogtepunt van de stad. Veel oudheden zijn vernield in het verleden of door aardbevingen. Zo is ca 80 procent van de ark (fort) ontoegankelijk omdat deze is verwoest.
Het meest bijzonder is echter ons bezoek aan de markt om 6 uur achter de joodse wijk. Een kleine markt met veel fruit , brood en yoghurt. Uiterst vriendelijke mensen die je warm verwelkomen, nieuwsgierig vragen waar je vandaan komt en dan stopt helaas mijn uzbeekse talenkennis. Ze zijn enorm nieuwsgierig en lachen je ook vriendelijk toe. Kleine kinderen oefenen hun Engels maar komen vaak niet verder dan die ene zin "how are you?", iets wat ze dan ook met gemak dertig keer herhalen achter elkaar.
De stad zelf spreekt mij naast de oudheden wat minder aan, de mensen lijken meer gewend aan toeristen en het is mijn ogen veel toeristischer. Het voelt hierdoor wat onnatuurlijk en soms onhandig aan. Als we eten is de menukaart voorzien van plaatjes met Oezbeekse of Russische teksten, maak je niks van. Vraag je om de Engelse kaart dan krijg je een identiek exemplaar maar dan voorzien van prijzen. Dat wat het is blijft dan soms een raadsel, maar wel bij het verlaten nog even wijzen op het tripadvisor-logo en vragen om een goede review.
Wel is het Oezbeekse leven veel verder ontwikkeld dan mijn gedachten. De wegen zijn goed, meerdere mensen spreken wat Engels en willen dat naar hartelust op je oefenen. De hotels zijn goed met nette Europese toiletten en nette badkamers. Onderweg blijft het toch vaak bij een stop in de berm langs de weg of een toilet wat niet meer is dan een gat in de grond en met wat geluk nog net een Frans keramieken opzetstuk, 2 losliggende plankjes erboven kan ook. De mensen zijn allemaal stuk voor stuk netjes gekleed. De vrouwen in de meest mooie kleurige jurken en vaak met een heel gebit vol gouden tanden, iets wat nog uit de oude sovjettijden komt. Ook de infrastructuur en openbaar vervoer zijn goed georganiseerd. Het toerisme is weliswaar nog op een laag pitje maar ik voorspel alvast dat dit een toenemende bestemming gaat worden !! En terecht overigens, ik kan het van harte aanbevelen.
De liefhebbers van Peking Express zullen meteen begrijpen wat ik bedoel. Hoe gastvrij ben jij als er iemand aan je huis staat en wil slapen of eten. Denk dat je in Nederland ver kan zoeken als je eerlijk bent. Hier doen ze de overtreffende trap, wij worden actief uitgenodigd voor de chai(thee) bij iemand thuis tijdens ons bezoek aan de ochtendmarkt. Direct komt hij met de beste watermeloen in twee soorten, brood en abrikozen. Het mag de gasten aan niets ontbreken. Hij is trots op zijn huis en binnenplaats. Als we dit op hebben krijgen we een luxe noten-honingkoek. De thee zal nooit arriveren overigens. Vol trots verteld hij over voetbal , hij is zeer goed op de hoogte van alle internationale spelers en standen. We moeten vertellen wat voor werk wij doen; Na elke baan schud hij je de hand en is onder de indruk. Nogmaals hij spreekt dus geen woord Engels, maar met handen en voeten kom je een eind. Een buitenlander in huis geeft je status. Als we een foto willen maken trekt hij nog speciaal een ander shirt aan. Ongeveer tien keer een hand of een hug bij het afscheid alsof we al jaren beste vrienden zijn. Zelfs ons zakje met 6 gekochte abrikozen wordt aangevuld want wie eet er nu maar zes? En dat terwijl deze mensen zelf al zo weinig hebben zegt dit veel over de gastvrijheid. Wie goed doet, wie goed ontmoet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
