Kathmandu vallei en Neydo klooster

Thamel is onze drukke toeristische wijk. Vol met outdoor-, klankschaal, kledingwinkels en hotels en restaurants. Nog veel straten onverhard, hierdoor wel lekker stoffig en altijd een gezellige drukte. Vanuit onze kamer hoor je tot laat het geroezemoes, de muziek van een café, het eindeloze toeteren of de metalen rolluiken van winkels die openen en sluiten.

We gaan dus maar eens onze rust buiten Kathmandu opzoeken in de vallei. Heerlijk rustig de bagage in de kofferbak en met onze prive-chauffeur gaan we een aantal dagen op pad. Ons eerste doel is Nagarkot, hoog in de rustige bergen. We bezoeken nog wel Durbar Square in Patan. Hier is duidelijke de schade van de aardbevingen te zien. Wat een schoonheid van de tempels en paleizen. Zulke vriendelijke mensen die zich bezorgd afvragen of je ook wel het tweede deel van het paleis gaat bezoeken. Deels terecht overigens want je moet door een piepklein deurtje zonder enige aanduiding naar binnen om er te komen.

Zelf zijn wij ook een attractie, een aardige Chinese dame vraagt of ze met ons op de foto mag. Zeker mag dat, niet wetende dat er een heel busje achteraan komt die het ook willen. Spreken geen woord Engels, dus waarom ze nu in Nepal met een Hollander op de foto willen?

Qua afstand is Nagarkot vanaf Patan en Bhaktapur een klein stukje op de kaart, maar zodra we in Bhaktapur afslaan wacht ons een weg vol kuilen, hobbels. Door de kuilen en zand vaak niet meer dan door 1 auto te begaan dus luid toeterend en manoeuvrerend langs koeien, wandelaars, brommers en ander verkeer de berg op met nog geen 30 km per uur. Je moet hier de weg overigens wel weten want in het hele land nog geen straatnaam of verkeersbord gezien. Verkeersregels hebben ze overigens wel om zich er niet aan te houden.

Langzaam laten we de bewoonde stoffige wereld achter ons, het landschap wordt groener, de lucht zuiverder en vooral het lawaai minder, we horen weer vogels. Een raar landschap , overal staan kleine huisjes en niet zoals in de Alpen dorpjes en dan nagenoeg lege bergen. Golfplaten huisjes, stenen huisjes en inmiddels zelf gepleisterde huisjes waar de was over het hek hangt en de mais tegen de muur is geknoopt om te drogen.

Nagarkot zelf is een heel klein plaatsje. Nagenoeg geen toerist te vinden en maar liefst 1 pinautomaat die het natuurlijk niet doet. De melk wordt met melkbussen door een vrachtwagen opgehaald en afgeleverd bij de kaasfabriek, een koe wandelt rustig over straat, de twee schooltjes gaan uit en met een vriendelijk namaste, begroeten ze je vriendelijk terug. Rij de koe niet aan, want daar staat een celstraf op van twee jaar als je een koe dood. Het dorp zelf heeft niets te bieden behalve het natuurschoon en de wandelingen die je er kan maken. Wij slenteren lekker door het dorp en met een pot thee genieten we van het heerlijke uitzicht over de groene bergen en dromen weg over de Himalaya die daar 125 km achter gelegen is. Het is snachts koud in Hotel viewpoint en dan is het nog niet eens winter. Luxe is hier ver te zoeken, er komt meer water onder de wasbak vandaan dan uit de kraan en warm water laat een minuut of tien of zich wachten.

Het is dezelfde weg terug naar Bhaktapur. Onze chauffeur gaat het niet snel genoeg en als een ware max verstappen besluit hij iedereen in te halen. Luid claxonerend, niet dat het verschil maakt want bij elke andere bocht doet hij dit ook. Rond de lunch komen we aan in de stad. Bijzonder je moet eerst een ticket kopen, anders kunnen we niet eens bij ons hotel komen, de oude binnenstad is een groot museum.

Dichterbij een tempel kan je gewoon geen kamer boeken. We zitten in kamer 301 van Shiva Gueshouse I, we kunnen ongeveer vanuit ons raam de tempel aanraken en slapen dus echt op het monumentale plein. Of dat het beste plan is valt te betwijfelen als de volgende ochtend de grote klok op het plein, maar vooral de belletjes van de tempel afgaan. Vanaf een uur of vier in de morgen is tempel open en iedereen bezoekt deze, bij binnenkomst hangen drie bellen waaraan je kan bellen, zachtjes, hard, kort of lang. In ieder geval voldoende om niet meer te slapen tot het rond een uur of acht rustiger wordt en we zelf ook op moeten.

In de middag struinen we zelf over het, gelukkig autoloze, plein. Ook hier weer de mooiste plaatjes. We genieten van een jongetje dat met een bamboestok suikerspinnen verkoopt. We zien hem vaak lopen en weet altijd weer een lach te veroorzaken door zijn speelse en guitige manier, verkopen zie ik hem weinig doen. Als we op het andere plein zijn zien we hem opnieuw, een Chinese toerist reageert verkeerd waarop een Nepalees hem in elkaar slaat en zijn bamboestok breekt. Heel zielig om te zien, maar ja wat kan je doen? We hebben in ieder geval gevraagd of het goed ging en Agnes heeft nog ter plaatse beoordeeld maar werd zelf weggestuurd omdat ze midden op een offerplaats van de tempel was gaan staan.

We eten echt zalig bij Mayur (peacock guesthouse) met een leuke familie als uitbater. Hier ontmoeten we ook 2 meiden die de Poon Hill trek, die wij gaan wandelen, hebben gelopen. We krijgen nog wat waterzuiveringstabletten en tips. Geeft de burger weer moet want met de lunch hadden twee brabo’s Agnes verschrikkelijke verhalen verteld over de Upper-mustangtrekking die 4 dagen langer had geduurd, landverschuivingen, ze tot de knieën door de modder moesten en sommige dagen meer dan 50 km op hoogte moesten lopen.

Omdat we dus toch op tijd wakker zijn van onze tempelbelletjes, maken we nog een stadswandeling uit de planet. Bijna onmogelijk omdat de kleine straten zonder bordjes nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. We maken wel al snel een nieuwe vriend, een hond heeft ons geadopteerd en blijft ons volgen. Maken we een foto gaat hij gezellig liggen, gaan we lopen loopt die gezellig mee en bijt alle honden van zich af. Zo rustig als de honden hier overdag overal vredig en stil liggen, zoveel lawaai maken ze snachts.

En opeens staan we in een heuse filmset. De straten van het oude Bhaktapur gevuld met honderden acteurs, een heuse kumari-godin. Het is een bonte muzikale optocht waarbij de lokale mensen Nepalese vlaggen dragen en elkaar met kleurpoeders begooien. In de feestelijke optocht wordt de levende godin Kumari gedragen door de oude binnenstad. Een mooi spektakel dat overigens nog steeds echt gebeurd.

Vanuit Bhaktapur gaan we naar het Neydo-klooster. Al van ver kan je dit Tibetaans boedisthische klooster zien liggen boven op de berg. Ik heb deze zelf toegevoegd en wij zullen voor deze organisatie de eerste gasten zijn. Helaas is het een feestdag waardoor de monniken vrij zijn en er geen middaggebed is. We verschaffen ons zelf toegang tot het kleurrijke klooster, waar 200 jonge monniken leven. We maken dus uitgebreid foto’s en een selfie met de wat onwennige monniken, iets wat blijkbaar niet veel gebeurd. Het mini-dorpje kent geen café dus drinken we wat op een bankje op het plein. Een paar monniken eten iets van een wagentje, wij kijken geïnteresseerd toe en mogen proeven. Een raar balletje waar met de duim een gat in worst gemaakt, dan gevuld met een soort erwtenpuree en dan in een bak met water met kruiden. Ik probeer er een, smakelijk, niet heel bijzonder. Gelukkig neem ik geen tweede want een paar minuten later staan m’n lippen en puntje van de tong in brand.

Net als de monnik gaan we op tijd onder de wol en gaat de wekker vroeg. We staan om vijf uur bij de gebedszaal, de grote deuren aan de voorzijde gaan open, het is nog donker. Een monnik zingt en gebruikt bellen om iedereen op te roepen, langzaam druppelen ze door de grote deur de zaal binnen. Ieder op zijn vaste plek. De voorganger zingt en anderen hummen mee. Een twee uur durend gebed met veel lawaai van trommels en verschillende soorten trompetten om ook het geluid maar ver door de bergen te laten schallen via de grote deuren waardoor langzaam het eerste zonlicht naar binnen valt. Het is allemaal erg indrukwekkend om te mogen aanschouwen.

Na ons ontbijt in het klooster zullen we weer een kort ritje maken naar Thamel om daar onze reis te vervolgen. Terug naar de stad, de drukte, het lawaai en het stof. Je zou er bijna naar terug verlangen.